Maleisië
Door: Tineke Dekker
Blijf op de hoogte en volg Tineke
28 December 2014 | Maleisië, George Town
Cameron Highlands
Vanuit Singapore naar de Cameron Highlands gereisd met de Franse Clarisse. We werden ergens in een klein dorpje uit de bus gezet en we moesten maar een taxi nemen om bij ons hotel (wat niet eens zo ver was) te komen. Er waren nog twee andere Franse meiden en dus hebben we met z'n vieren een taxi gedeeld. De eerste dag niet veel gedaan, omdat we 's nachts de nachtbus hadden en de dag ervoor flink hadden gefeest in Singapore. We waren dus best een beetje moe. Het plaatsje waar we verbleven heette Tanah Rata en het is niet zo heel groot. We hebben het plaatsje en de omgeving verkend. Helaas was het ook hier de hele dag aan het regenen en dus hebben we veel tijd binnenshuis (restaurantjes) moeten doorbrengen.
De Cameron Highlands staan er om bekend dat het een goede plek is om af te koelen van de hoge(re) temperaturen in de rest van Maleisië. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn er veel bergen te vinden. In deze bergen zijn er vooral heel veel theeplantages wat er voor zorgt dat de bergen heel fel groen kleuren. Een mooi gezicht, dus.
We zijn naar een waterval gelopen, nog best een onderneming in de regen en het pad was glad en liep langs een ravijntje, dus een paar keer ons leven moeten wagen. Ook kwamen we een beest tegen, dat zo van ons schrok dat het omhoog langs een bergwand klom, maar het zich uiteindelijk realiseerde dat het waarschijnlijk toch niet zo'n goede klimmer was en toen weer met een smak op de grond voor onze voeten viel en daarna er weer als een speer vandoor ging. Wat voor beest het nou geweest was, geen idee. Het leek een combinatie tussen een otter en een soort aap.
De volgende dag zijn we een tour gaan doen. De tour bracht ons vooral langs de theeplantages, een bos die volgegroeid is met mos, een aardbeienplantage en een soort mini-dierentuin met insecten en vooral veel vlinders. Aangezien het vandaag ook de hele dag aan het regenen was, hadden we niet heel veel uitzicht vanaf de bergtop waar het tourbusje ons heenbracht. Het enige wat we konden zien, was witte mist en regendruppels. Tijdens deze tour onder andere de Zwitserse Lucas ontmoet.
Pulau Pangkor
Vanuit de natte Cameron Highlands, met de bus naar Lumut gereden en van daar de boot naar Pulau Pangkor genomen, een eiland aan de noord-west kust. Daar dachten we wel zon te vinden, maar niets bleek minder waar. Ook tijdens ons verblijf op dit eiland heel veel regen.
In Maleisië bestaat de bevolking vooral uit Chinese, Indiase en Maleisische mensen. In de Cameron Highlands waren dat vooral de eerste twee. In Pulau Pangkor waren er vooral veel Maleisische mensen (en dan vooral Maleisische toeristen). Deze mensen zijn overwegend moslim en de vrouwen lopen dan ook rond in burka. Tijdens het zwemmen doen deze vrouwen hun burka (burkini) ook niet uit en ook de mannen zwemmen in hun kleding. Erg goede sfeer om tussen deze inheemse toeristen te zijn. 's nachts was er een Indiase familie in het guesthouse die - ook al stonden ze naast elkaar - het gevoel hadden dat ze tegen elkaar moesten schreeuwen om gehoord te worden. Ook de TV stond op standje asociaal. En dit ging tot makkelijk 1 of 2 uur in de ochtend door. Om half 5 begonnen ze weer vrolijk van voor af aan. Dus erg veel nachtrust hebben we niet gehad.
Gelukkig waren er enkele goede en goedkope restaurantjes dichtbij het guesthouse en hebben we in ieder geval ons buikje goed kunnen vullen.
In het guesthouse twee Duitse meiden (Kim en Jelka) leren kennen. Zij zouden waarschijnlijk ook naar Penang - onze volgende bestemming - gaan.
Weer met de bus en boot weg van regenachtig Pulau Pangkor en naar Penang.
Penang.
Ook Penang is een eiland aan de noord-west kust van Maleisië. Het ligt ten noorden van Pulau Pangkor. Penang is vooral bekend om het "dorpje" Georgetown, deze is vol met streetart en heeft een zeer relaxte sfeer.
Toen Clarisse de Française en ik van de boot naar Penang afkwamen, kwam er een Singaporeaanse/Maleisische jongen naast ons lopen. Hij vroeg of wij ook toeristen waren en in welk hotel we verbleven. We liepen met hem mee naar de toeristische wijk van Georgetown om daar een hotel uit te zoeken. De jongen begon na zijn eerste vragen over of wij daar ook als toeristen waren al gelijk over zijn vieze ondergoed te praten die nodig gewassen moesten worden. Hij deed een beetje overkomen als iemand met ADHD, heel druk en ongestructureerd. Maar wel erg grappig.
’s Avonds zijn we naar een Indiaas restaurant geweest (Clarisse wist van haar vorige keer op Penang een goede toko met lekkere kip), daarna liepen we een karaoke bar binnen. We hadden nog geen twee stappen binnen gezet, of er doemde al een jongen voor ons op. De ADHD-jongen van eerder. Hij zat er met een Franse/Engelse vrouw (Florie). Met z’n vieren iets gedronken bij de karaoke bar. Er werd niet gezongen en de sfeer was erg druk (het was eerder een overdekt plein met allemaal plastice stoelen en tafels) en dus besloten we weg te gaan en een stukje door Georgetown te lopen in de richting van de zee. Op de boulevard ook nog eventjes gezeten en toen terug naar het hotel.
De volgende dag kwamen we heel toevallig Lucas de Zwister tegen op straat. Hij was onderweg naar het regenwoud van Penang, maar had nog wel even tijd om ons de beste Chinese vreetschuur te laten zien. Ik noem het een vreetschuur, omdat je bij de ingang een bord rijst kreeg (optinioneel, kon er ook voor kiezen geen rijst te nemen) en daarna kon je uit wel 30 verschillende kleine gerechtjes en snacks kiezen (varkenvlees in een saus, ei, anchovis met pinda’s, kipsaté, groenten, vis in saus, vegetarische dingetjes… etc.). Je kon je bord zo vol scheppen als je zelf wou en daar betaalde je dan heel weinig voor. En het eten was zeer lekker!
Na het eten gingen we met Florie naar Penang Hill. Eerst een klein uur met de bus. De airco stond op standje vrieskast en toen we uiteindelijk uitstapte duurde het wel even om te ontdooien. Penang Hill is – zoals de naam doet vermoeden – een berg op het eiland. Vanaf deze berg heb je een mooi 360 graden uitzicht over het eiland. Althans, al het mooi weer is kun je een mooi uitzicht verwachten. Uiteraard was het vandaag ook weer de hele dag aan het regenen en was de berg in een witte mist gehuld. Er waren enkele tempels (Indiaas en een moskee), een uilenmuseum en enkele restaurantjes bovenop de berg. We besloten om maar wat thee te drinken, om ook wat door te warmen. Na de thee bleek de mist weggetrokken en dus zijn we alle goede uitzichtpunten afgerend om foto’s te maken. Je zag de mist af en toe proberen terug te keren en dan was het opeens weer helemaal of voor de helft wit. Het was nog steeds druilerig weer, regen en koude wind en dus besloten we maar weer naar beneden te gaan (naar boven en beneden kan met een kabelbaanlift. Omhoog lopen kan ook, maar dat duurt iets van 2,5 uur).
We kwamen heel toevallig de volgende dag de Duitse Kim en Jelka tegen op straat. We hadden afgesproken om hun ’s middags te ontmoeten. Eerst gingen Clarisse en ik weer terug naar de Chinese vreetschuur en daarna naar een mooie Chinese tempel. Het was erg druk bij de tempel. Erg interessant om alle rituelen te kunnen bekijken. Er werd veel wierrook gebrand en gebeden, maar er was ook een grote oven waar mensen brandend papier in stopte. Op dat papier stond dan iets in het Chinees (waarschijnlijk een gebed of iets). Daarna zijn we met de Duitsers door Georgetown gelopen, om alle streetart te bekijken. Door heel Georgetown zijn levensgrote schilderijen op gebouwen gemaakt en dan staat er bijvoorbeeld iets van een stoel of fiets voor dit schilderij. Dan krijg je een soort 2D/3D effect: zo was er bijvoorbeeld een kindje op de muur geschilderd die naar iets boven zich reikte, hij stond op een stoel, maar deze stoel was een echt stoel. Ook waren er enkele kinderen op een schommel geschilderd, waarbij dan het schommelzitje echt uit de muur kwam.
De volgende dag weer terug naar de Chinese vreetschuur, deze keer om Lucas weer te ontmoeten. Hij was net terug gekomen van een paar dagen in het regenwoud. Daarna met Florie naar een Thaise en een Myanmarese tempel gelopen. Het was uiteraard weer aan het regenen en de wandeling duurde toch wel een uurtje of meer. Gelukkig hadden we of een poncho of een paraplu om ons droog te houden. ’s Avonds met iedereen (Clarisse, de Duitsers, Lucas en Florie) gegeten en naar een Reggae Bar (waar ze (bij wijze van spreken) steeds dezelfde vijf liedjes van Bob Marley spelen) geweest voor een paar biertjes.
Langkawi
Het was inmiddels al weer tijd om het eiland Penang te verlaten en ons te verplaatsen naar het volgende eiland, Langkawi. We moesten vroeg met de boot en hadden dus geen tijd om te ontbijten. Op de boot naar Langkawi was helemaal niets aanwezig. We hebben nog wel wat te drinken kunnen kopen bij een automaat, maar daar hield het ook wel op.
Eenmaal in Langkawi werden we onthaald in een soort vliegveld-achtige ruimte met allemaal duty free shopping. Hier staat Langkawi dan ook bekend om; geen btw. Clarisse moest geld pinnen, maar de ATM viel uit (even geen stroom?) en dus was haar pinpas ingeslikt. Ze moest naar het hoofdkantoor in de stad, terwijl ik bij de ATM bleef om andere mensen er van te weerhouden hun pinpas er in te steken. En ook om in de gaten te houden of de pinpas er eventueel uit zou komen. Dit was niet het geval, de ATM had gewoon haar pinpas ingeslikt en op het hoofdkantoor zeiden ze dat we de volgende dag terug moesten komen en dan zouden we de kaart terug krijgen. Met de taxi naar het gebied waar ons guesthouse moest zijn. We hadden de naam van het guesthouse niet opgeschreven en we konden het ons niet meer herinneren. We wisten wel ongeveer waar het moest zijn, dus zijn er daar uitgezet. Toen was het nog een pittig tijdje rondlopen en zoeken naar het guesthouse. Het bleek uiteindelijk niet aan de hoofdstraat te liggen, maar ergens op een achterafje. Toen we dan eindelijk aankwamen, bleek het guesthouse vol te zijn (ook al hadden wij geboekt!). Maar, wij werden naar een ander guesthouse gebracht, dat zou dan wel weer geregeld worden. Onze spullen en wij werden in een auto gezet en na letterlijk 200 meter rijden kwamen we bij ons nieuwe guesthouse aan. Daar was het ook nog wat geregel en ze moesten onze kamer nog schoonmaken. Maar uiteindelijk hadden we dan toch een plekkie. Uiteraard een tijdje daarvoor rond gesjouwd met zware bepakking, dus even bijkomen en douchen. Lucas de Zwitser zou vandaag ook naar Langkawi komen (hij had een boot later dan ons) en dus contact met hem opgenomen en samen uit eten geweest.
Voor de volgende dag hadden we besloten om een auto te huren. Het was alweer aan het regenen en dus was een auto wel erg lekker. Gelukkig was het ook niet zo duur. Ikke reed. In Maleisië, aan de linkerkant van de weg, met het stuur en alles aan de rechterkant van de auto dus. Gelukkig al heel wat ervaring opgedaan in Zuid-Afrika met het links rijden, dus dat zat wel goed. We hadden een auto gehuurd en gecontroleerd op brokken en toen ik eenmaal klaar was om plaats te nemen op de bestuurdersstoel, kwam ik er achter dat het een automaat was. Ik had nog nooit in een automaat gereden! Dus ik naar binnen, of ze geen auto hadden met schakelbak, want ik vertelde dat ik niet kon rijden in een automaat (of althans er dus geen ervaring mee had). Ze lachtte me best wel in mijn gezicht uit, maar nog wel op een respectabele, subtiele manier. Niet dat dat mij iets boeide, ik wilde gewoon een schakelauto. Die hadden ze ook nog gewoon staan en die bleek ook nog een goedkoper te zijn. Dus die auto gekregen en weer controleren en daarna Lucas opgehaald. Eerst even lunch gehad bij een andere Chinese/Maleisische vreetschuur en daarna zijn we het hele eiland rond gereden. Eerst naar het mooiste strand van het eiland, Pantai Rhu. Prachtige witte stranden en een blauwe zee, en een prachtig uitzicht van kleine, groene eilandjes. Helaas dat het alweer regende. Daarna verder gereden naar enkele watervallen. Bij een van de watervallen waren er Maleisische jongens aan het zwemmen. Ze klauterde ook langs de bergrand omhoog (dwars door de waterval soms) en sprongen dan van een hoog punt zo weer in het water. Soms ook achteruit of met een salto. We kregen een mooie voorstelling van ze. Er was ook een kabelbaanlift op het eiland die ons naar een uitzichtpunt zou brengen, echter deze ging vandaag niet vanwege de harde wind (100 km/u). Aan het einde van de rit nog eventjes bij een strandje gestopt om te genieten van de zonsondergang.
Er was mij verteld dat het verkeer op Langkawi wel meeviel, behalve voor ’s avonds zo gauw de zon onder was. Dit klopte ook wel. Overdag weinig tegenliggers, maar toen we na het bekijken van de zonsondergang weer verder wilde rijden, leek het wel alsof het hele eiland op de weg reed!
Het was 24 december, kerstavond. De Duitsers en Florie waren inmiddels vandaag ook op Langkawi aangekomen. Dus we zaten weer met z’n allen in een restaurant. Dit keer een visrestaurant, we kregen een hele tafel vol witvis, garnalen en kreeft. Zeer goed gegeten en daarna nog even flink feesten natuurlijk. Eerst naar een Irish pub en daarna naar een bar en nog naar een club.
De volgende dag waren we uiteraard een beetje brak. Eerst naar een Frans restaurantje geweest voor een taartontbijt en daarna met Clarisse, Lucas en Florie een ‘Island Hopping’-tour geboekt. Dit hield in dat we in een bootje werden gezet met andere toeristen en langs verschillende eiland zouden varen en ook enkele stops zouden maken. Er was een eiland met een groot meer waar gezwommen kon worden, een plekje waar hele grote vogels zwommen en een eiland waar we gewoon op het strand konden zitten, snorkelen of een jetski konden huren etc. Op het laaste eilandje hebben we wat pootje gebaat en uiteraard moest er een strandsneeuwpop worden gebouwd. Het was immers Eerste Kerstdag. Na deze tour gingen Clarisse en ik eventjes terug richting ons guesthouse om onze was op te halen (na 2 maanden gaan je kleren toch stinken en wil je dat wel even goed gewassen hebben) en dit brachten we naar het guesthouse. Bleek dat onze spullen allemaal bij elkaar waren gezocht en op een hoop gegooid en onze kamer was schoongemaakt. Dus wij zoeken naar de eigenaars (er was wel een receptie, maar daar heeft nooit iemand gezeten, was ook altijd helemaal dicht) en uiteraard niet meteen kunnen vinden. Wel een oude oma en kinderen, maar die spraken niet echt Engels, en dus konden we daar niet zoveel mee. Uiteindelijk kwamen de eigenaren dan en die vertelde dat wij de kamer niet meer hadden. ’s Ochtends had Clarisse het wel met iemand besproken dat we de kamer een nacht extra wilde hebben, er wel toen wel ingestemd, maar blijkbaar was dat toch niet helemaal goed gegaan. Dus we werden door de eigenaren naar (weer) een ander hotel gebracht. Deze was wel erg ver in land en van de andere mensen af, dus dat wilde we niet. We vroegen of ze ons terug konden rijden naar de meest toeristische straat en dan zouden we zelf wel op zoek gaan naar iets. We gingen naar de Happy Hut, de guesthouse waar Lucas ook verbleef en daar hadden ze gelukkig nog een (goedkope) kamer voor ons. Dus alles toch weer goed gekomen. Daarna hebben we weer met de hele groep afgesproken en zijn we bij wat strandtentjes wat gaan drinken.
Koh Lipe
Vanaf Langkawi is het heel gemakkelijk om naar het Thaise eiland Koh Lipe te gaan. Dit ligt op maar een klein uurtje varen van Langkawi. Koh Lipe scheen veel mooier te zijn dan de Maleisische eiland, en dat was ook zeker waar. Uiteraard regende het nog steeds, maar het eiland was zeker zeer wit en de zee zeer blauw. De immigratie op het Maleisische Langkawi en het Thaise Koh Lipe ging wel OK. Het was wel een beetje wachten en ze hadden onze paspoorten ingenomen tijdens de vaart, maar uiteindelijk toch nog een Thaise stempel erbij gekregen en toen in de regen op zoek naar een hotel of guesthouse. We liepen over het strand met onze volle bepakking en een Russisch stel hield ons aan. Vroegen of we toevallig op zoek waren naar een guesthouse en dat zij er wel een wisten. En inderdaad, bij dat guesthouse hadden ze nog goedkope bungalowtjes(!) over. Lucas had een klein bungalowtje met alleen een matras op de grond en Clarisse en ik deelde een iets grotere bungalow met eigen badkamer.
Op Koh Lipe hebben we met z’n drieën vooral veel Thais gegeten, over de prachtige stranden gelopen en gesnorkeld. Uiteraard zijn we ook naar een Reggeabar geweest, om die vijf liedjes van Bob Marley te kunnen luisteren.
Vanuit Koh Lipe weer terug naar Maleisië (Langkawi) en van daaruit naar Kuala Lumpur gevlogen.
Vanuit Singapore naar de Cameron Highlands gereisd met de Franse Clarisse. We werden ergens in een klein dorpje uit de bus gezet en we moesten maar een taxi nemen om bij ons hotel (wat niet eens zo ver was) te komen. Er waren nog twee andere Franse meiden en dus hebben we met z'n vieren een taxi gedeeld. De eerste dag niet veel gedaan, omdat we 's nachts de nachtbus hadden en de dag ervoor flink hadden gefeest in Singapore. We waren dus best een beetje moe. Het plaatsje waar we verbleven heette Tanah Rata en het is niet zo heel groot. We hebben het plaatsje en de omgeving verkend. Helaas was het ook hier de hele dag aan het regenen en dus hebben we veel tijd binnenshuis (restaurantjes) moeten doorbrengen.
De Cameron Highlands staan er om bekend dat het een goede plek is om af te koelen van de hoge(re) temperaturen in de rest van Maleisië. Zoals de naam al doet vermoeden, zijn er veel bergen te vinden. In deze bergen zijn er vooral heel veel theeplantages wat er voor zorgt dat de bergen heel fel groen kleuren. Een mooi gezicht, dus.
We zijn naar een waterval gelopen, nog best een onderneming in de regen en het pad was glad en liep langs een ravijntje, dus een paar keer ons leven moeten wagen. Ook kwamen we een beest tegen, dat zo van ons schrok dat het omhoog langs een bergwand klom, maar het zich uiteindelijk realiseerde dat het waarschijnlijk toch niet zo'n goede klimmer was en toen weer met een smak op de grond voor onze voeten viel en daarna er weer als een speer vandoor ging. Wat voor beest het nou geweest was, geen idee. Het leek een combinatie tussen een otter en een soort aap.
De volgende dag zijn we een tour gaan doen. De tour bracht ons vooral langs de theeplantages, een bos die volgegroeid is met mos, een aardbeienplantage en een soort mini-dierentuin met insecten en vooral veel vlinders. Aangezien het vandaag ook de hele dag aan het regenen was, hadden we niet heel veel uitzicht vanaf de bergtop waar het tourbusje ons heenbracht. Het enige wat we konden zien, was witte mist en regendruppels. Tijdens deze tour onder andere de Zwitserse Lucas ontmoet.
Pulau Pangkor
Vanuit de natte Cameron Highlands, met de bus naar Lumut gereden en van daar de boot naar Pulau Pangkor genomen, een eiland aan de noord-west kust. Daar dachten we wel zon te vinden, maar niets bleek minder waar. Ook tijdens ons verblijf op dit eiland heel veel regen.
In Maleisië bestaat de bevolking vooral uit Chinese, Indiase en Maleisische mensen. In de Cameron Highlands waren dat vooral de eerste twee. In Pulau Pangkor waren er vooral veel Maleisische mensen (en dan vooral Maleisische toeristen). Deze mensen zijn overwegend moslim en de vrouwen lopen dan ook rond in burka. Tijdens het zwemmen doen deze vrouwen hun burka (burkini) ook niet uit en ook de mannen zwemmen in hun kleding. Erg goede sfeer om tussen deze inheemse toeristen te zijn. 's nachts was er een Indiase familie in het guesthouse die - ook al stonden ze naast elkaar - het gevoel hadden dat ze tegen elkaar moesten schreeuwen om gehoord te worden. Ook de TV stond op standje asociaal. En dit ging tot makkelijk 1 of 2 uur in de ochtend door. Om half 5 begonnen ze weer vrolijk van voor af aan. Dus erg veel nachtrust hebben we niet gehad.
Gelukkig waren er enkele goede en goedkope restaurantjes dichtbij het guesthouse en hebben we in ieder geval ons buikje goed kunnen vullen.
In het guesthouse twee Duitse meiden (Kim en Jelka) leren kennen. Zij zouden waarschijnlijk ook naar Penang - onze volgende bestemming - gaan.
Weer met de bus en boot weg van regenachtig Pulau Pangkor en naar Penang.
Penang.
Ook Penang is een eiland aan de noord-west kust van Maleisië. Het ligt ten noorden van Pulau Pangkor. Penang is vooral bekend om het "dorpje" Georgetown, deze is vol met streetart en heeft een zeer relaxte sfeer.
Toen Clarisse de Française en ik van de boot naar Penang afkwamen, kwam er een Singaporeaanse/Maleisische jongen naast ons lopen. Hij vroeg of wij ook toeristen waren en in welk hotel we verbleven. We liepen met hem mee naar de toeristische wijk van Georgetown om daar een hotel uit te zoeken. De jongen begon na zijn eerste vragen over of wij daar ook als toeristen waren al gelijk over zijn vieze ondergoed te praten die nodig gewassen moesten worden. Hij deed een beetje overkomen als iemand met ADHD, heel druk en ongestructureerd. Maar wel erg grappig.
’s Avonds zijn we naar een Indiaas restaurant geweest (Clarisse wist van haar vorige keer op Penang een goede toko met lekkere kip), daarna liepen we een karaoke bar binnen. We hadden nog geen twee stappen binnen gezet, of er doemde al een jongen voor ons op. De ADHD-jongen van eerder. Hij zat er met een Franse/Engelse vrouw (Florie). Met z’n vieren iets gedronken bij de karaoke bar. Er werd niet gezongen en de sfeer was erg druk (het was eerder een overdekt plein met allemaal plastice stoelen en tafels) en dus besloten we weg te gaan en een stukje door Georgetown te lopen in de richting van de zee. Op de boulevard ook nog eventjes gezeten en toen terug naar het hotel.
De volgende dag kwamen we heel toevallig Lucas de Zwister tegen op straat. Hij was onderweg naar het regenwoud van Penang, maar had nog wel even tijd om ons de beste Chinese vreetschuur te laten zien. Ik noem het een vreetschuur, omdat je bij de ingang een bord rijst kreeg (optinioneel, kon er ook voor kiezen geen rijst te nemen) en daarna kon je uit wel 30 verschillende kleine gerechtjes en snacks kiezen (varkenvlees in een saus, ei, anchovis met pinda’s, kipsaté, groenten, vis in saus, vegetarische dingetjes… etc.). Je kon je bord zo vol scheppen als je zelf wou en daar betaalde je dan heel weinig voor. En het eten was zeer lekker!
Na het eten gingen we met Florie naar Penang Hill. Eerst een klein uur met de bus. De airco stond op standje vrieskast en toen we uiteindelijk uitstapte duurde het wel even om te ontdooien. Penang Hill is – zoals de naam doet vermoeden – een berg op het eiland. Vanaf deze berg heb je een mooi 360 graden uitzicht over het eiland. Althans, al het mooi weer is kun je een mooi uitzicht verwachten. Uiteraard was het vandaag ook weer de hele dag aan het regenen en was de berg in een witte mist gehuld. Er waren enkele tempels (Indiaas en een moskee), een uilenmuseum en enkele restaurantjes bovenop de berg. We besloten om maar wat thee te drinken, om ook wat door te warmen. Na de thee bleek de mist weggetrokken en dus zijn we alle goede uitzichtpunten afgerend om foto’s te maken. Je zag de mist af en toe proberen terug te keren en dan was het opeens weer helemaal of voor de helft wit. Het was nog steeds druilerig weer, regen en koude wind en dus besloten we maar weer naar beneden te gaan (naar boven en beneden kan met een kabelbaanlift. Omhoog lopen kan ook, maar dat duurt iets van 2,5 uur).
We kwamen heel toevallig de volgende dag de Duitse Kim en Jelka tegen op straat. We hadden afgesproken om hun ’s middags te ontmoeten. Eerst gingen Clarisse en ik weer terug naar de Chinese vreetschuur en daarna naar een mooie Chinese tempel. Het was erg druk bij de tempel. Erg interessant om alle rituelen te kunnen bekijken. Er werd veel wierrook gebrand en gebeden, maar er was ook een grote oven waar mensen brandend papier in stopte. Op dat papier stond dan iets in het Chinees (waarschijnlijk een gebed of iets). Daarna zijn we met de Duitsers door Georgetown gelopen, om alle streetart te bekijken. Door heel Georgetown zijn levensgrote schilderijen op gebouwen gemaakt en dan staat er bijvoorbeeld iets van een stoel of fiets voor dit schilderij. Dan krijg je een soort 2D/3D effect: zo was er bijvoorbeeld een kindje op de muur geschilderd die naar iets boven zich reikte, hij stond op een stoel, maar deze stoel was een echt stoel. Ook waren er enkele kinderen op een schommel geschilderd, waarbij dan het schommelzitje echt uit de muur kwam.
De volgende dag weer terug naar de Chinese vreetschuur, deze keer om Lucas weer te ontmoeten. Hij was net terug gekomen van een paar dagen in het regenwoud. Daarna met Florie naar een Thaise en een Myanmarese tempel gelopen. Het was uiteraard weer aan het regenen en de wandeling duurde toch wel een uurtje of meer. Gelukkig hadden we of een poncho of een paraplu om ons droog te houden. ’s Avonds met iedereen (Clarisse, de Duitsers, Lucas en Florie) gegeten en naar een Reggae Bar (waar ze (bij wijze van spreken) steeds dezelfde vijf liedjes van Bob Marley spelen) geweest voor een paar biertjes.
Langkawi
Het was inmiddels al weer tijd om het eiland Penang te verlaten en ons te verplaatsen naar het volgende eiland, Langkawi. We moesten vroeg met de boot en hadden dus geen tijd om te ontbijten. Op de boot naar Langkawi was helemaal niets aanwezig. We hebben nog wel wat te drinken kunnen kopen bij een automaat, maar daar hield het ook wel op.
Eenmaal in Langkawi werden we onthaald in een soort vliegveld-achtige ruimte met allemaal duty free shopping. Hier staat Langkawi dan ook bekend om; geen btw. Clarisse moest geld pinnen, maar de ATM viel uit (even geen stroom?) en dus was haar pinpas ingeslikt. Ze moest naar het hoofdkantoor in de stad, terwijl ik bij de ATM bleef om andere mensen er van te weerhouden hun pinpas er in te steken. En ook om in de gaten te houden of de pinpas er eventueel uit zou komen. Dit was niet het geval, de ATM had gewoon haar pinpas ingeslikt en op het hoofdkantoor zeiden ze dat we de volgende dag terug moesten komen en dan zouden we de kaart terug krijgen. Met de taxi naar het gebied waar ons guesthouse moest zijn. We hadden de naam van het guesthouse niet opgeschreven en we konden het ons niet meer herinneren. We wisten wel ongeveer waar het moest zijn, dus zijn er daar uitgezet. Toen was het nog een pittig tijdje rondlopen en zoeken naar het guesthouse. Het bleek uiteindelijk niet aan de hoofdstraat te liggen, maar ergens op een achterafje. Toen we dan eindelijk aankwamen, bleek het guesthouse vol te zijn (ook al hadden wij geboekt!). Maar, wij werden naar een ander guesthouse gebracht, dat zou dan wel weer geregeld worden. Onze spullen en wij werden in een auto gezet en na letterlijk 200 meter rijden kwamen we bij ons nieuwe guesthouse aan. Daar was het ook nog wat geregel en ze moesten onze kamer nog schoonmaken. Maar uiteindelijk hadden we dan toch een plekkie. Uiteraard een tijdje daarvoor rond gesjouwd met zware bepakking, dus even bijkomen en douchen. Lucas de Zwitser zou vandaag ook naar Langkawi komen (hij had een boot later dan ons) en dus contact met hem opgenomen en samen uit eten geweest.
Voor de volgende dag hadden we besloten om een auto te huren. Het was alweer aan het regenen en dus was een auto wel erg lekker. Gelukkig was het ook niet zo duur. Ikke reed. In Maleisië, aan de linkerkant van de weg, met het stuur en alles aan de rechterkant van de auto dus. Gelukkig al heel wat ervaring opgedaan in Zuid-Afrika met het links rijden, dus dat zat wel goed. We hadden een auto gehuurd en gecontroleerd op brokken en toen ik eenmaal klaar was om plaats te nemen op de bestuurdersstoel, kwam ik er achter dat het een automaat was. Ik had nog nooit in een automaat gereden! Dus ik naar binnen, of ze geen auto hadden met schakelbak, want ik vertelde dat ik niet kon rijden in een automaat (of althans er dus geen ervaring mee had). Ze lachtte me best wel in mijn gezicht uit, maar nog wel op een respectabele, subtiele manier. Niet dat dat mij iets boeide, ik wilde gewoon een schakelauto. Die hadden ze ook nog gewoon staan en die bleek ook nog een goedkoper te zijn. Dus die auto gekregen en weer controleren en daarna Lucas opgehaald. Eerst even lunch gehad bij een andere Chinese/Maleisische vreetschuur en daarna zijn we het hele eiland rond gereden. Eerst naar het mooiste strand van het eiland, Pantai Rhu. Prachtige witte stranden en een blauwe zee, en een prachtig uitzicht van kleine, groene eilandjes. Helaas dat het alweer regende. Daarna verder gereden naar enkele watervallen. Bij een van de watervallen waren er Maleisische jongens aan het zwemmen. Ze klauterde ook langs de bergrand omhoog (dwars door de waterval soms) en sprongen dan van een hoog punt zo weer in het water. Soms ook achteruit of met een salto. We kregen een mooie voorstelling van ze. Er was ook een kabelbaanlift op het eiland die ons naar een uitzichtpunt zou brengen, echter deze ging vandaag niet vanwege de harde wind (100 km/u). Aan het einde van de rit nog eventjes bij een strandje gestopt om te genieten van de zonsondergang.
Er was mij verteld dat het verkeer op Langkawi wel meeviel, behalve voor ’s avonds zo gauw de zon onder was. Dit klopte ook wel. Overdag weinig tegenliggers, maar toen we na het bekijken van de zonsondergang weer verder wilde rijden, leek het wel alsof het hele eiland op de weg reed!
Het was 24 december, kerstavond. De Duitsers en Florie waren inmiddels vandaag ook op Langkawi aangekomen. Dus we zaten weer met z’n allen in een restaurant. Dit keer een visrestaurant, we kregen een hele tafel vol witvis, garnalen en kreeft. Zeer goed gegeten en daarna nog even flink feesten natuurlijk. Eerst naar een Irish pub en daarna naar een bar en nog naar een club.
De volgende dag waren we uiteraard een beetje brak. Eerst naar een Frans restaurantje geweest voor een taartontbijt en daarna met Clarisse, Lucas en Florie een ‘Island Hopping’-tour geboekt. Dit hield in dat we in een bootje werden gezet met andere toeristen en langs verschillende eiland zouden varen en ook enkele stops zouden maken. Er was een eiland met een groot meer waar gezwommen kon worden, een plekje waar hele grote vogels zwommen en een eiland waar we gewoon op het strand konden zitten, snorkelen of een jetski konden huren etc. Op het laaste eilandje hebben we wat pootje gebaat en uiteraard moest er een strandsneeuwpop worden gebouwd. Het was immers Eerste Kerstdag. Na deze tour gingen Clarisse en ik eventjes terug richting ons guesthouse om onze was op te halen (na 2 maanden gaan je kleren toch stinken en wil je dat wel even goed gewassen hebben) en dit brachten we naar het guesthouse. Bleek dat onze spullen allemaal bij elkaar waren gezocht en op een hoop gegooid en onze kamer was schoongemaakt. Dus wij zoeken naar de eigenaars (er was wel een receptie, maar daar heeft nooit iemand gezeten, was ook altijd helemaal dicht) en uiteraard niet meteen kunnen vinden. Wel een oude oma en kinderen, maar die spraken niet echt Engels, en dus konden we daar niet zoveel mee. Uiteindelijk kwamen de eigenaren dan en die vertelde dat wij de kamer niet meer hadden. ’s Ochtends had Clarisse het wel met iemand besproken dat we de kamer een nacht extra wilde hebben, er wel toen wel ingestemd, maar blijkbaar was dat toch niet helemaal goed gegaan. Dus we werden door de eigenaren naar (weer) een ander hotel gebracht. Deze was wel erg ver in land en van de andere mensen af, dus dat wilde we niet. We vroegen of ze ons terug konden rijden naar de meest toeristische straat en dan zouden we zelf wel op zoek gaan naar iets. We gingen naar de Happy Hut, de guesthouse waar Lucas ook verbleef en daar hadden ze gelukkig nog een (goedkope) kamer voor ons. Dus alles toch weer goed gekomen. Daarna hebben we weer met de hele groep afgesproken en zijn we bij wat strandtentjes wat gaan drinken.
Koh Lipe
Vanaf Langkawi is het heel gemakkelijk om naar het Thaise eiland Koh Lipe te gaan. Dit ligt op maar een klein uurtje varen van Langkawi. Koh Lipe scheen veel mooier te zijn dan de Maleisische eiland, en dat was ook zeker waar. Uiteraard regende het nog steeds, maar het eiland was zeker zeer wit en de zee zeer blauw. De immigratie op het Maleisische Langkawi en het Thaise Koh Lipe ging wel OK. Het was wel een beetje wachten en ze hadden onze paspoorten ingenomen tijdens de vaart, maar uiteindelijk toch nog een Thaise stempel erbij gekregen en toen in de regen op zoek naar een hotel of guesthouse. We liepen over het strand met onze volle bepakking en een Russisch stel hield ons aan. Vroegen of we toevallig op zoek waren naar een guesthouse en dat zij er wel een wisten. En inderdaad, bij dat guesthouse hadden ze nog goedkope bungalowtjes(!) over. Lucas had een klein bungalowtje met alleen een matras op de grond en Clarisse en ik deelde een iets grotere bungalow met eigen badkamer.
Op Koh Lipe hebben we met z’n drieën vooral veel Thais gegeten, over de prachtige stranden gelopen en gesnorkeld. Uiteraard zijn we ook naar een Reggeabar geweest, om die vijf liedjes van Bob Marley te kunnen luisteren.
Vanuit Koh Lipe weer terug naar Maleisië (Langkawi) en van daaruit naar Kuala Lumpur gevlogen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
