Brunei, het kleine sultanaat

Brunei
Rond 09:00 door mijn privé chauffeur opgehaald. Hij zou mij met zijn grote, stoere 4wd naar Brunei brengen. Volgens de guesthouse eigenaar (die de chauffeur voor me geregeld had) was ik de enige die met hem mee ging. De chauffeur reed echter wat rond in Miri (en ik me afvragen waar hij in hemelsnaam mee bezig was) en stopte opeens ergens. Hij sprak niet zo veel Engels, dus wat ik kon begrijpen is dat ik moest wachten. Hij liet de sleutels in de auto en de motor aan... ik had zo weg kunnen rijden! Er kwamen twee meiden uit Londen in een Deense jongen de auto in. Die gingen ook naar Brunei dus.
De rit heeft zo'n 3-3,5 uur geduurt. Door de immigratie ging snel; paspoort inleveren, stempeltjes, paspoort terug, doorrijden. In Brunei lijkt het wel wat schoner en veel groener. De huizen zien er veel beter uit (beter onderhouden) en staan in nette rijen. Er rijden hier en daar wat mooie auto's en we zien ook nog eens een auto met politie escorte rijden.
Brunei is een klein sultanaat, dat rijk geworden is van de olie. Ik heb er dus hoge verwachtingen van. Goud en marmer en hoge, indrukwekkende gebouwen overal...
Maar eenmaal aangekomen in de hoofdstad, Bandar Seri Begawan (BSB) blijkt daar weinig van waar. Het is een compacte hoofdstad, weinig wolkenkrabbers (zeg maar gerust geen één)... wel veel goud op de moskeeën en de andere belangrijke gebouwen.
De Deense jongen en ik worden bij een jeugd hostel afgezet. Een groot complex met 28 kamers, met elk 10 bedden. Er is een aparte vleugel voor mannen en vrouwen. Bij de vleugels hangen borden "not allowed for women" of "not allowed for men". Uiteraard, als ik mijn vleugel wil inlopen, gaan een stuk of 5 of 6 mannen mij voor. Ze zijn dan wel aan het werk aan de leidingen in de badkamer, maar toch... de ironie.
Het blijkt dat de volgende dag een school bij het jeugdhostel komt logeren en dus kan ik maar één nacht blijven. Ik had eigenlijk gepland om 2 of meer nachten te blijven, maar ja.. het is niet anders.
Na geinstalleerd te zijn in mijn kamer, naar de ingang tot het mannenvertrek, wachtend op de Deen. Samen gaan we op zoek naar een bank, want hij heeft nog geen geld. In de bank komen we de twee meiden uit Londen weer tegen (zij waren bij de haven afgezet, omdat zij met de boot de jungle in zouden gaan). Zij moesten toch nog 1,5 uur wachten op hun boot en dus besloten we samen te lunchen, bij een Indiaas restaurant. We hebben het erg gezellig en zitten wat te babbelen tot ik opeens uit mijn ooghoek iets zie bewegen. Groot, harig en met een lange staart. Even later zie ik het weer snel onder een van de andere banken kruipen. Uiteindelijk zien de twee andere meiden het ook... het is toch wel echt de grootste rat die we ooit hebben gezien! Andere mensen in het restaurant zien het ook en sommige mensen komen zelfs bij ons staan om nou te zien waarom wij steeds toch lopen te wijzen. Blijkbaar doet het niemand iets, heel normaal om ratten in je restaurant te hebben.
De meiden bij de haven gedag gezegd en met de Deense jongens door BSB gelopen. We gingen bij een museum binnen, geheel geweid aan de sultan. We vonden het allebei iets te nationalistisch en waren best weer snel buiten.
BSB wordt door een rivier gescheiden. Aan de ene kant heb je het iets rijkere deel (waar het centrum is en de goudbedekte moskeeën) en aan de andere kant de waterdorpen; kleine, arm uitziende houten huisje gebouwd op palen op het water. Vanaf het rijke deel kun je met een bootje of via bruggen naar het arme deel. Wij nemen de brug naar de andere kant en wanen ons gelijk in een andere wereld. Van de marmeren, gouden gebouwen naar een houten, vervallen ghetto buurt. Om het zo maar te noemen. Aan deze kant van de rivier zien we ook een 1,5meter lange varaan (we zagen eerder al iets kleinere formaten van ons wegzwemmen in de rivier, die beesten kunnen dus én zwemmen én nog onder water heel lang blijven ook!), ook aapjes in grote getalen. Er zijn meerdere begraafplaatsen en een groot winkelcentrum, waar we drinken, fruit en een ijsje kopen. In het winkelcentrum zien we een bordje dat ons naar een 'breast feeding room' wijst... je kunt tijdens het shoppen dus ook nog eventjes je baby wat melk geven.
Terug in het centrum van BSB huren we een bootje voor een trip van een uur. Deze vaart over de rivier, door de jungle, langs een plek waar veel apen zitten, door een mangrove, langs het paleis van de sultan (niet kunnen zien, want het was omringd door jungle. Een paleis dat overigens 1788 kamers heeft en een stuk of 250 badkamers) en als laatste door de waterdorpen. Er is dus genoeg te zien! En de boot vaart met een grote snelheid over het water, wat een heerlijk gevoel is dat. Tenzij we een foto willen maken, dan mindert hij vaart. De kapitein verteld veel en weet veel. Blijkbaar was het paleis vroeger zo groot als een bungalowtje, maar één verdieping. Maar sinds de olie is het paleis ergens anders en iets groter gebouwd. De boottocht hebben we zo gepland dat het rond zonsondergang is... we worden dus getrakteerd op prachtige luchten! Ik kan me ogen er niet van af houden.

Daarna zijn we terug gegaan naar het Indiase restaurant. Helaas hebben we onze grote, harige vriend de rat niet meer gezien. Als toetje hebben we traditionele/lokale koekjes bij een winkelcentrum gehaald. De ene zag er uit als een klein, groene cupcake... en het smaakte eigenlijk naar niks. Ik denk dat deze van een soort rijstdeeg waren gemaakt... of iets..
De andere - ook groene koekjes - waren balletjes met kokos schilfers er op. De Deense jongens beet in eentje en er klonk een soort knal en toen spoot er een bruine vloeistof over ons heen. In het midden van de ballen zat een stukje bruine suiker en wat vloeibare zoetigheid. Geen van beide "koekjes" vonden we erg lekker en dus hebben we de rest (van elk zaten er zo'n 8 à 10 in een plastic bakje) aan wat mannen gegeven die toevallig aan het werk waren een grote party-tent neer te zetten.

Op tijd naar bed, want de volgende dag om 05:30 op, om met de bus weer verder te gaan. De Deen gaat naar Miri en ik naar Kota Kinabalu. Die ene dag in Brunei was meer dan genoeg, dat hebben we wel ondervonden. In de hoofdstad is niet zo heel veel te doen, en dus heb je aan één dag meer dan genoeg. Waarschijnlijk hadden we nog een dagje naar het strand kunnen gaan, of naar een jungle.. Maar, allicht de volgende keer!

De bus vertrekt niet vanaf het punt die mijn bijbel aangeeft (ik moet maar even een boze e-mail naar de Lonely Planet sturen), dus wij aan veel locals vragen waar ze nou eigenlijk vandaan vertrekken. Uiteindelijk, met nog een paar minuten te gaan, hebben we het busstation gevonden. Er komt een meneer in een oranje jasje en oranje broek en met slippers in de vorm van vogelpoten op me af, zijn jasje is helemaal bedekt met vlaggen van verschillende landen. Hij ziet er uit als een komiek, een grappemaker. Blijkbaar zorgt hij er elke ochtend voor dat de toeristen in de goede bussen komen te zitten en dat alles goed verloopt.. daarnaast legt hij uit welke route de bus neemt, en dat ik dus elke keer als mij dat verteld wordt de bus uit moet om langs de immigratie te gaan. Als je namelijk van BSB naar Kota Kinabalu (die laatste ligt in het oost puntje van Maleisië) met de bus wil, moet je over de volgende grensovergangen: Brunei - Sarawak Maleisië - Brunei - Sarawak Maleisië - Sabah Maleisië (Maleisië is één, maar heeft twee overheden op Borneo: Sarawak en Sabah, en dus ook verschillende immigratie en visums). Dit betekent dat ik er in één dag 8 stempels bij heb in mijn paspoort! Van deze oranje clown krijg ik ook nog eens een handtekening, in mijn Lonely Planet, waar hij al sinds 1992 in staat vermeld als dus de man die er voor zorgt dat alles goed verloopt.

Tijdens de bustocht van BSB naar Kota Kinabalu is er niks bijzonders gebeurd. We reden, en reden, en reden en kwamen dus ook een paar keer immigratieposten tegen. Waar iedereen weer collectief er uit moest om in de rij te gaan staan voor een nieuwe stempel.