Indonesia

4 april
Van Kota Kinabalu (Maleisië) naar Denpasar airport op Bali gevlogen. Zat in het gangpad en het werd al donker, dus wel een mooie zonsondergang kunnen zien, maar daarna niks meer. Donker. Tijdens het vliegen zelf weinig bijzonders gebeurt... wat voor me uit gestaard, geslapen en muziek geluisterd.
Op Bali vliegveld kun je als Nederlander een visum on arrival halen. Je betaald bij het eerste loketje ($35) en met het bonnetje dat je dan krijgt loop je naar een tweede loket. Daar krijg je een visum in je paspoort gestempeld. Die van mij werd op de pagina voor mijn kinderen gestempeld...
Even geld pinnen, Rp 2.500.000 (zo'n €180). Inderdaad, hier is (bijna) iedereen gewoon miljonair! Allemaal briefjes van 100.000, wat een nullen na het Maleisische geld dat zo'n beetje net zo "normaal" is als de euro (als in: 1, 5, 10, 20, 50, 100). Bij een toonbank van de taxi's krijg ik een briefje met de prijs en mijn bestemming, betalen moet bij de chauffeur. In de aankomsthal komen er al genoeg taxi chauffeurs op me af. Eentje brengt me naar mijn hotel, hij rijdt een smal, donker steegje in. Maar dit hoort er bij, aan het eind van het steegje is het hotel!
Het hotel lijkt een soort tempel. De binnenplaats is een rustgevende, zen tuin met beelden van goden (zoals Ganesh) en een klein tempeltje en een aquarium vol vissen. Ook het gebouw zelf lijkt op een tempel van de buitenkant en om het hotel is een soort tempelmuur gebouwd.
Ik loop het donkere steegje door, terug naar een plek waar wat restaurantjes en een supermarkt zijn. Daar koop ik een palmboomblad vol rijst en een kippenpoot en een waterfles bij de supermarkt. Terug naar het hotel om mijn avondeten op te smikkelen (ondertussen is het al 2200!).

5 april
Lekker uitslapen in mijn tweepersoonsbed nu ik nog languit kan liggen, want eind van de middag komt Betty en zal ik toch echt dat bed moeten delen... tenzij ik haar op de grond kan laten slapen.
Nu bij daglicht zie ik dat de straten van dit "dorpje" op Bali, Kuta, allemaal smalle steegjes zijn, met huizen die lijken op tempels. Er liggen overal op de grond mandjes met bloemetjes en wierrook, ook voor de ingang van het hotel. Hierdoor ruikt het ook overal heerlijk naar wierrook. De muren om elk van deze 'tempelhuizen' doen me ook denken aan 'tempelmuren' en hier en daar beelden van goden of Balinese monsters. Ik dwaal wat door de steegjes en kom uiteindelijk uit in een bredere straat; de toeristische straat. Dat is meteen te merken. Dure merken, sjieke restaurants en grote resorts. En overal waar je kijkt blanke mensen. De weg is het domein van motoren, brommers, scooters en auto's, allemaal hard toeterend (zoals in bijna elk Aziatisch land). Op de stoep "hangen" veel mannen tegen de muren van de vele winkels. Om de zoveel stappen hoor je een aanbod voor 'transport', accomodatie, souveniers, zelfs eentje die vraagt of je op zoek bent naar een 'boyfriend'. Vrouwen delen vooral flyers uit, vragen of je "massage, please" wil of een manicure 'with flowers' (bloemen op je nagels gelakt).
Ik loop tot het einde van de weg, steek over en loop terug naar het guesthouse via de andere kant van de weg. Ook aan deze kant van de weg flink 'lastig gevallen' omdat ik daar duidelijk een toerist ben. Eenmaal terug bij het guesthouse even tot rust komen en me oriënteren. Het bleek dat ik toen ik bij die toeristische straat rechtsaf had gemoeten in plaats van linksaf, want dan was ik bij het strand uitgekomen. Afijn, ik heb de hele middag nog! Dus terug naar die drukke straat en naar rechts, richting het strand van Kuta. De hoofdingang tot het strand is wederom een soort deel dat zo uit een tempel gelopen had kunnen zijn. Ook langs de rand van het strand zijn vele tempeltjes te vinden.
Het zand is overigens niet echt wit en de zee niet echt blauw. Het zand kleurt je voeten blauw en de zee ligt bezaait met plastic en dood koraal en bij elke stap die je zet moet je dus goed uitkijken. Uiteraard slippers uit en langs het strand in het water lopen.
Rond 1820 zou Betty landen, dus rond die tijd ben ik terug bij het guesthouse. Nog even wat series kijken en wachten tot Betty bij het guesthouse verschijnt. En die verschijnt eindelijk! Even tassen etc. in de kamer, even chill en daarna naar de toeristische straat gelopen om op zoek te gaan naar eten. Onze hele tafel staat bezaaid met eten. Mijne komt in een rieten mandje met daarin een palmblad gevuld met rijst, groente en saus. Ik krijg er ook mijn eigen mini-barbecue plaat bij, waar spiesjes met kip op liggen... met pindasaus. Het wel bekende kip saté.
Bij een winkelcentrum naar binnen, op zoek naar een ijsje toe. Aan de achterkant van het winkelcentrum, op de boulevard, wordt een film gedraaid in de open lucht. De mensen kunnen op de trap van het strand naar het winkelcentrum zitten. Uiteraard gaan wij daar ook bij zitten. De film die gedraaid wordt is er een met Matthew MacGonnahew in austronautenpak... beetje vage film.

6 april
Wat uitslapen en op naar het strand van Kuta. Het was wat vies, het zand kleurde onze voeten blauw. In het water ligt veel dood koraal, plastic en ander zooi. De golven kwamen ook wat te hoog. Als je op het strand ligt/zit, wordt er vooral veel aan je getrokken. Mensen komen met sarongs, ijs, drinken, pijl en boog, massages en van alles en nog wat naar je toe. Zeg je 'nee', dan gaan ze toch gewoon door met vragen en doordrammen.
Aangezien ik geen echte grote strandhanddoek heb, een sarong gekocht op een marktje. Uiteraard onderhandelen en afdingen op de prijs (uiteindelijk toch nog een toeristische hoge prijs betaald). Maar wel erg blij met de sarong.
Na het zwemmen en op het strand chillen, even over de boulevard lopen. Langs alle duurdere, luxere resorts. Bij een winkelcentrum binnen gestapt, op zoek naar douche gel voor Betty. Dat bleek wel heel moeilijk te vinden! Er zijn rijen en schappen vol met shampoo en spul voor je haar, en uiteindelijk ergens een 1/4 schapje gevonden met een paar douche gels... Dus mocht je ooit naar Indonesië, neem dan douche gel mee!
We zitten nog in het regen seizoen, en het begon dan ook 's middags even te regenen. In die tijd hebben we een grote kokosnoot besteld, waaruit we de melk met rietjes dronken en het vruchtvlees met een lepel uit de kokosnoot schepten.

7 april
Met een shuttle busje naar Ubud, een plekje in ongeveer het midden van Bali. Het is het tweede grote toeristische stadje, maar hier ligt de naruk vooral op de Balinese cultuur. We worden door het busje afgezet op een parkeerplaats voor een supermarkt. Meteen komen er allemaal taxi chauffeurs en mensen die ons accomodatie aan willen smeren op ons af. Wij zeggen dat we dat allemaal niet willen en niet nodig hebben, en toen begon er één van die mannetjes erg onbeschoft te doen en ons zeker onbeschoft in het Bahasa uit te schelden.
Het hotel - dachten wij - was 5 minuten lopen van die parkeerplaats. Maar, dit hotel van het "Ubud Canti House" en wij hadden het "Ubud Canti Accomodation" geboekt. Het Accomodation lag ver uit de stad en het House dus in het centrum. Ze waren wel allebei van dezelfde eigenaar. Even met de eigenaar overlegd en geregeld dat we voor hetzelfde geld in het House konden verblijven. Wat door Ubud gelopen en ook hier door veel mensen aangesproken om transport en van alles. We zijn naar het Puri Lukisan museum gegaan, dit museum bestaat uit een zeer groene tuin met vijver met daar omheen verschillende gebouwen met Balinese kunst en vooral schilderijen. Op al deze schilderijen worden lugubere taferelen afgebeeld. Er staan vooral heel veel soort van monsters op, en vaak worden vrouwen door ze opgegeten of zoals op eentje naakt op de kop in een boom gehangen. De monsters die op deze schilderijen worden afgebeeld zie je trouwens ook vaak in het straatbeeld terug komen. Er zijn heel veel donkere stenen standbeelden van deze "monsters" bij de ingang van huizen en gebouwen.
's Avonds naar een typische Balinese dans gegaan. Er zaten een stuk of veertig mannen in een kring van drie rijen achter elkaar. Ze schreeuwde, zongen, humden en maakte vooral heel veel rare geluiden. Eigenlijk was het een soort beatbox band met ADHD. In hun midden stond een kandelaar van 2 meter lang, met brandende kaarsen. Daar om heen dansden vrouwen in prachtige, kleurrijke jurken sierlijk met hun vingers (zoals een Balinese dans betaamd) en sprongen er "monsters" en goden (zoals de aap-god Hanuman) in het rond.

8 april
Met de bus opgehaald en bij de haven van Padangbai afgezet. Daar hebben we een tijdje op de boot naar Gili Air moeten wachten, omdat 'ie besloten had een uur later op te dagen. In de hitte, met weinig eten en tussen de vrouwtjes die om de have klap snacks en drinken aanbieden. Gili Air vormt samen met Gili Meno en Gili Trawangan de Gili eilandengroep.
Het boottochtje naar de Gili eilanden was heerlijk. Eerste helft binnen gezeten, er draaide een film (the other women) en daarna op het dek (dak) gezeten in het zonnetje. Ze draaide er muziek en we hadden een prima uitzicht over Bali, Lombok en de Gili eilanden.
Eind van de middag aangekomen in Gili Air. Veel meer dan een half uur door het zand sjouwen met onze tassen, door het water lopen, zonsondergang bewonderd en vooral heel veel eten hebben we niet gedaan.
Gili Air is een klein eilandje waar je in 1 à 2 uur omheen kunt lopen. Het zand is overwegend wit en de zee is overwegend blauw. Ook hier veel dood koraal, en dus niet ideaal om de zee in te gaan, want dat doet pijn aan je voetjes... of wij zaten gewoon aan de verkeerde kant van het eiland.

9 april
We wilden met een bootje (veerpondje) naar het Gili Meno eiland, omdat dat eiland prachtige snorkel plekken heeft. Echter, aangezien het laag seizoen is, gingen er maar twee veerponden per dag. We waren voor de eerste te laat en voor de tweede veel te vroeg. Er zou wel net een georganiseerde snorkeltrip vertrekken, met een boot dus. En de kapitein wilde ons voor een kleine vergoeding wel even afzetten op Gili Meno en snorkelmateriaal lenen.
Dus bij Gili Meno gingen wij er uit, en alle anderen die nog in de boot zaten keken ons raar aan. Vroegen ons wat er hier te doen was, wat wij wisten wat zij niet wisten! Maar, waarom een georganiseerde snorkeltrip als je voor een fractie van die prijs op precies dezelfde plekken kunt snorkelen! Want uiteindelijk toen we bij een resort onze spullen hadden gedropt en de zee in waren gegaan, waren er genoeg bootjes met mensen die met zo'n snorkeltrip mee waren.
Heel veel gezwommen, gezien, verschillend koraal en veel visjes en bij het resort mochten we op een paar relaxte strandstoelen liggen en van hun toiletten en douche gebruik maken. Uiteraard hebben we daar dan ook maar wat drankjes en eten besteld. En dus de hele dag aan het strand en in de zee doorgebracht.

10 april
Uiteraard bleef dan voor vandaag Gili Trawangan over. We hadden al besloten een nachtje op dit eiland te verblijven, en dus gingen deze keer alle spullen mee op de boot.
Eenmaal op Gili T konden we nog niet inchecken (het was immers nog maar 09:00) en dus onze spullen bij de receptie achtergelaten en over de boulevard van Gili T gelopen. Dit eiland is toch wel het meest toeristisch, maar het is dan ook het grootste eiland. Meteen maar wat snorkel uitrusting geregeld en ik heb een goede strandtas aangeschaft (hiervoor gebruikte ik nog een plastic tasje.. hihi).
Het schijnt dus dat je op een bepaalde plek in de zee goed zeeschildpadden kunt waarnemen. Dus ik zwom door de zee, op zoek naar van die kleine exemplaren. Toen stuitte we opeens op een zeeschildpad, bleek dat deze wel 150cm was! Daarna nog veel meer schildpadden (stuk of 10 à 15 misschien) gezien, ook zo'n 50-150 cm. De meeste zitten gewoon relaxed tussen het koraal te eten. Ze zijn al erg gewend aan al die snorkelende mensen. Hoewel sommige soms nog wel hard zwemmen als jij iets te hard achter ze aan gaat.
Betty had een onderwatercamera gekocht, en daar hadden we natuurlijk ook wel pret mee. Ons en zo'n schildpad op de foto krijgen bijvoorbeeld, want moeilijker bleek dan je zou verwachten.
's Avonds bij een grote avondmarkt eten gehaald. Er stonden heel veel kraampjes met verse vis en zeevruchten op spiesjes. Je kon dan zelf uitkiezen wat en hoeveel je wilde en dat gooide ze dan op de barbecue. Daarna kreeg je dat in een bordje met een beetje rijst en groenten en saus naar keuze. Heerlijk maaltijdje! Daarna nog even chillen bij een tentje op een zitzak, met een koud biertje en live muziek dat af en toe wel iets te vals klonk... later bleek dat de live muziek van een karaoke bar kwam, waar dus ook genoeg dronken mensen stonden te zingen.

11 april
Onze Gili eilanden avontuur zat er nu op. We namen de boot weer terug naar Bali, naar het havenstadje Amed met haar zwarte zand (vulkaan strand). Vanuit Amed met een privé chauffeur naar Lovina gereden in het noorden van Bali. De chauffeur moest denk ik nog met de trein mee, want hij scheurde er over! Geregeld 90 of 100 km/u over een soort van bochtige, heuvelachtige landweg.
In Lovina wat rondgelopen, een kip saté gegeten en nog een sarong gekocht bij een hele grappige vrouw. Ons hotel had een zwembad, dus daar even in gedoken en gezeten.
We gingen 's avonds op zoek naar eten en zagen opeens een bord met "puntzak friet, broodje kroket, verse broodjes shoarma". Super grappig natuurlijk om je eigen taaltje in een ander land te zien! En we kregen natuurlijk gelijk zin in kroketten. Bij het restaurant zaten er natuurlijk alleen maar andere Nederlanders. Hoe kan het ook anders? Een kroket, frikandel en een heuse puntzak friet besteld. Bij het restaurant voor de volgende dag gelijk een tour geregeld om dolfijnen te spotten. De reden waarom mensen naar Lovina gaan; dolfijnen kijken.

12 april
Vroeg op, de kapitein stond al kwart voor 6 op onze deur te bonken. Hij bracht ons achterop de motor (dus met z'n drieën op de motor) naar het haventje. Daar ook weer genoeg Nederlanders en andere toeristen die ook dolfijnen wilde gaan spotten. Wij zaten bij twee andere Nederlanders in een bootje met de kapitein. In totaal gingen er wel zo'n 50 boten tegelijk vanaf het haventje naar de plek waar de dolfijnen zich het vaakst laten zien. Een paar uur in het water rondgedobberd, maar zeker wel veel dolfijnen gezien. Vooral natuurlijk de vinnetjes op hun rug als ze boven water kwamen. Het was er wel druk met al die boten, en als iemand de dolfijnen zag dan voer zo'n beetje elk bootje met een noodgang die kant uit... en dit was nog maar laag seizoen! In het hoog seizoen ziet het hier zwart van de bootjes, en ik ga er van uit dat het dan nog toeristischer en vervelender is. Onze kapitein bleef veel langer dan de rest, uiteindelijk waren er een stuk of 8 boten over... en toen kwamen de dolfijnen pas echt vaak boven. Ook omdat deze kapiteinen hun motoren een tijdje uit hielden en er dus complete stilte over zee hing.
's Middags met een busje naar een tankstation waar we een hele tijd op een andere bus moesten wachten. Daar stond de TV aan en dus hebben we even het Indonesische manier van TV kijken ervaren. Met deze tweede bus (een echte lange-afstandsbus) reden we een veerpond op die ons van Bali naar het eiland Java bracht. Na twee uur rijden kwamen we aan in een wegrestaurant waar ons een warm buffet opwachtte. Het was al flink aan het bliksemen en onweren, maar nu begon het ook nog pijpenstelen te regenen en dat hield ook niet echt op de hele nacht dat we in de bus zaten. We hadden namelijk een nachtbus van Bali naar Jogjakarta, die reis duurde zo'n 18 uur. Tijdens de busrit langs enkele ongelukken gereden en uiteraard reed onze chauffeur nog steeds als een gek, ook al regende het super hard en waren de weg en het zicht dus verslechterd.

13 april
's Morgens vroeg kwamen we in Jogjakarta aan. We zijn met een lokaal busje naar ons hotel gereden en gelukkig mochten we de kamer al in (het was nog maar 0800). Daar eventjes nog een paar uur geslapen en daarna Jogjakarta bekijken, dachten we... Na 15 minuten lopen en lunch begon het weer hard te regenen en dat hield ook niet op. We stonden ergens te schuilen en toen kwam er een man op ons af. Hij begon wat te babbelen en begon toen over dat we wel een gallerij konden bekijken, die was alleen gisteren en vandaag open. Hij zou wel even een taxi voor ons regelen voor een wel heel goedkope prijs. Betty had toevallig in haar Lonely Planet gelezen dat dit een scam was. Dat wanneer je in die "galerij" komt, je er moeilijk weg komt zonder iets te kopen. Dus wij zijn met de taxi die hij voor ons gestopt had terug gegaan naar het hotel.
Daar hebben we vooral gezeten en dingen uitgezocht voor de aankomende dagen. De regen bleef nog lang aanhouden. Dus verder was er toch niets te doen. Gelukkig klaarde het aan het einde van de middag weer een beetje op en konden we in de buurt van het hotel door de stad lopen.

14 april
Met een paar bussen naar de Borodbudur tempel, 42km buiten Jakarta. Deze 118m bij 118m uit 2.000.000 stenen betstaande boeddhistische tempel staat op een heuvel. De basis van de tempel bestaat uit zes lagen vierkanten 'terassen', daar boven op zij nog drie lagen ronde terassen. Op de muren staan veel boeddhistische verhalen uitgebeeld in stenen reliëfen. De bouw van de tempel is voor het jaar 0 begonnen, maar zomaar gestopt. Men vermoed dat het komt doordat de vele vulkanen die op Java te vinden zijn, actief werden. Hierdoor moesten de mensen vluchten. De tempel is in de loop van de tijd bedekt geraakt onder vulkanisch stof en materiaal en aarde. Enkele eeuwen geleden is de tempel door een Nederlander ontdekt en is de gehele tempel uitgegraven.
We hebben er een gids bij gekregen, een Indonesische man die Nederlands sprak. Hij vertelde ons heel veel over de tempel, boeddhisme en vertelde wat verhalen die op de tempel in de reliëfen zijn afgebeeld. Zo vertelde hij het verhaal van de vredesduif en hoe het komt dat de leeuw de koning is van de dieren.
De boeddhistische mythe wil dat er ooit een leeuw was die een rendier aanviel. De duif zag dit gebeuren en vloog op de leeuw af en cirkelde rond zijn kop. De leeuw werd uiteindelijk moe en duizelig en de duif stak een stok in de bek van de leeuw, waardoor hij zijn bek niet meer dicht kon doen. Als de leeuw zou beloven dat hij het rendier verder met rust zou laten, zou de duif het stokje weg halen. De leeuw beloofde dat en het stokje werd uit zijn bek gehaald. En omdat de leeuw zijn belofte hield, werd hij beloond; hij was vanaf dat moment koning van de dieren.
Op de terugweg vanaf Borodbudur bij een andere tempel (Mendur tempel) gestopt, waar drie boeddha's in het tempeltje stonden. Deze tempel was veel kleiner en minder imposant dan Borodbudur, maar nog steeds een aangenaam zicht.

15 april
Vandaag naar Kraton, het paleis van de sultan. De sultan woont hier nog steeds met zijn vrouw en één van zijn dochters (hij heeft 5 vrouwen en 22 dochters). Bij de ingang kregen we een gids toegewezen. Ze rende door het paleis en vertelde in een heel monotoom, kort verhaal wat alles was ('op deze foto de sultan en meneer X', 'dit schilderij is van de vrouw van de sultan'... geen inhoudelijke informatie dus).
Van 10 tot 12 was er een poppenspel in de binnenplaats van het complex. Het was niet heel geweldig professioneel gedaan en dus waren we er na 20 minuten wel klaar mee.
In het hele paleis liepen grote groepen studenten rond (basisschool leerlingen). Uiteraard vonden die de blanke mensen veeeel interessanter, en dus werden we flink aan- en nagestaard en kregen we om de have klap een mobieltje in ons gezicht geduwd en werd er een foto van ons gemaakt... Zo voelt het dus om een bekend persoon te zijn.
Daarna naar het Vredeburg museum, over de onafhankelijksstrijd in Jogjakarta. Er waren een stuk of 50 hokjes met drie geschilderde wanden en een glazen wand, met daarin wassen poppen en houten huisjes bijvoorbeeld van zo'n 20 cm die de informatie op de borden uitbeeldde. De informatie stond wat door elkaar (van de 17e eeuw gingen we opeens naar de 19e eeuw en weer terug naar de 18e eeuw) en een hele lange periode van de Nederlandse bezetting misde.
's Middags naar het vliegveld, we zouden in een uurtje van Jogjarkarta naar Jakarta aan de andere kant van Java vliegen. Met een grote bus en uiteindelijk het laatste stuk met een tuktuk naar ons hotel. We zaten in een goed hotel, alleen de omgeving leek wat armoedig (vuil en mensen die er uit zagen of ze op straat leefde).
Na zo'n tijdje reizen hadden we best wel honger. De lift in ons hotel kwam maar niet, dus gingen we met de trap. Echter, de deur viel achter ons dicht, op slot en de deuren op lagere verdiepingen zaten ook op slot... we konden geen kant op! Uiteindelijk op de zevende verdieping hoorde we geluid vanaf de andere kant en de deur ging open. Er stond een groepje oudere vrouwen, ze hadden de grootste lol (flink giechelend alsof ze high waren). Die lol werd natuurlijk alleen maar meer toen er twee blanke meisjes uit het trappenhuis staptte en naar de lift liepen.
Aan de overkant van het hotel was een restaurantje en daar gingen we maar eten, want verder was er ook niks. De menukaart was in Bahasa en de mensen die er werkte spraken weinig tot geen Engels. We zaten dus ook niet in een toeristische buurt (wat natuurlijk helemaal niet zo erg is). Gelukkig kon ik wel wat woordjes Bahasa, en handen en voeten werk... dus we kwamen een heel eind. Opeens ging de deur open. Er stonden twee travestieten bij de ingang. Eentje hield een grote radio met speaker vast en de ander stond heel expliciet in de deuropening te dansen. De serveerster kreeg haar niet weg en er kwam een ander met geld aan, gaf het geld aan de travestiet en toen gingen ze weg.

16 april
Met een tuk tuk naar hart van Kota, een deel van Jakarta waar nog veel overblijfselen van de Nederlandse coloniale tijd te vinden zijn. Eerste zijn we naar Museum Bank Indonesia gegaan, een museum over Bank Indonesia en de Indonesische economie. Een film gezien en veel informatie over hoe de economie van Indonesië in de loop van tijd van goed naar slechter naar goed naar het slecht naar ietsje beter ging.
Vanaf het museum moesten we de weg oversteken om bij het Taman Fatahillah plein te komen, waar de meeste en grootste gebouwen van de Nederlandse tijd te vinden zijn. Er wonen zo'n 11 miljoen mensen in Jakarta en de wegen zijn daarom gewoonweg on-oversteekbaar! Het heeft ons zeker wel een kwartier geduurd om aan de overkant te komen.
Op dat plein zijn nog enkele musea te vinden, verstopt in oude Nederlandse gebouwen. We zijn naar het Museum Wayang gegaan, een museum over poppenspelen. Er hingen veel Indonesische poppen en ook een kleine collectie poppen uit het buitenland (onze eigen Jan klaas en katrien niet gespot). Er was weinig informatie, dus eigenlijk was het vooral poppetjes kijken en verder lopen... maar ook vooral veel zelf bekeken worden, aangezien het hele museum vol was met leerlingen die ons natuurlijk heel interessant vonden.
Op het plein was ook een 'Café Batavia', een echt café uit de Nederlandse coloniale tijd. Het had een oude, 50-jaren vibe en aankleding. De muren (zelfs die in de wc) hingen vol met foto's van bekende mensen die er geweest waren (zo ook onze eigen Bea en Willem en andere Oranjes) en wat oude reclameposters (zoals van de ANWB). Er speelde '50 muziek, wat de vibe helemaal af maakte. In dit café hebben we een drankje gedaan en even tot rust gekomen, na de musea vol met druk, herrie-makende schoolkinderen en het getrek aan ons en alle mensen die foto's van ons maakten.
Daarna zijn we vol goede moed richting een streetmarket gelopen. We dachten dat het wel makkelijk te vinden was en het was blijkbaar ook maar 5-10 minuten lopen van het plein. Helaas, hebben we de markt nooit gevonden. Wel zijn we een klein Chinees tempeltje binnen gegaan en hebben we een straatverkoper met slangen (cobra's) gezien. Uiteraard heb ik enkele slangen gekocht als souvenier! Leuk voor thuis.
Aan het einde van de middag best wel moe van de hele dag in touw zijn, dus terug naar het hotel en even een dutje gedaan. Daarna weer naar hetzelfde restaurantje gegaan om avondeten te halen.

17 april
Tot 12 uur in het hotel gebleven (het regende 's ochtends) en toen uitchecken. Onze spullen konden we bij het hotel achterlaten. Met de taxi naar het Nationaal Monument, een grote omgekeerde naald met een vlam bovenop. Daar konden we een ticket kopen om het mini-museumpje op de eerste verdieping te bezoeken en om met de lift naar boven in het monument te gaan voor uitzicht over de stad. Zo gezegd, zo gedaan. Het museumpje ging voornamelijk over de onafhankelijkheisstrijd van Indonesië, ook hier stond de informatie wat door elkaar en zijn er grote gaten uit gelaten.
Hierna wilde we nog het Nationaal Museum bezoeken, maar eerst eten. Bij het museum even gevraagd waar het dichtbijzijndste restaurant was, bleek iets van 20-30 minuten lopen van het museum te zijn.. Dus we besloten om te lunchen en daarna maar terug naar het hotel, want het is alweer de laatste dag! En ik moest rond 18:00 op het vliegveld zijn om mijn vliegtuig naar Kuala Lumpur en vanuit daar naar Phnom Penh in Cambodja te halen.
Met de taxi naar het vliegveld, door het drukke, chaotische verkeer van Jakarta... wat een chaos! Het relatief kleine stukje naar het vliegveld heeft ons een uur tot anderhalf geduurd. Bij het vliegveld en het vliegen zelf ging alles prima. Wat vetraging, maar dat was niet erg... in Kuala Lumpur zou ik toch nog zo'n 6 uur moeten wachten tot mijn volgende vlucht. Mijn vliegtuig bleek een Taylor Swift vliegtuig: haar hoofd en naam stonden super, super groot over het gehele vliegtuig! In het vliegtuig zelf werd ook muziek van Taylor Swift gedraait (uiteraard).