Vietnam

Hanoi
's Middags de vlucht vanuit Vientiane (Laos) naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Bij het vliegveld stond een shuttle busje van Vietnam Airlines die iedereen (ongeacht of je met hun maatschappij heb gevolgen) naar het stadscentrum zou brengen voor $4. Het busje was voor de helft vol en zou pas vertrekken als 'ie vol was. We hoefde niet zo heel lang te wachten, want er kwamen al gauw meerdere reizigers aan.
De rit naar het stadscentrum van Hanoi was een lange. Er is zo veel verkeer in Vietnam en vooral in Hanoi. De mensen hier toeteren om de have klap en rijden door en langs elkaar heen. Het lijkt complete chaos, maar toch gaat het altijd net goed.
Mijn eerste indruk van Hanoi is dat het een drukke stad is, met veel mensen en veel verkeer. Langs de grote weg zijn er allemaal mozaïk kunstwerken te zien, mooi. De huizen en de omgeving geven een wat Franse sfeer (ook Vietnam was ooit door de Fransen bezet).
Mijn hotel was in de Hang Dong straat ("suiker" straat, vernoemd naar het feit dat er vroeger in deze straat veel rietsuiker verkocht werd) en ik werd door de shuttle bus ergens dichtbij die straat afgezet. De chauffeur wees een kant op en zei iets van dat ik die kant maar op moest lopen. Ik zag een tourist information waar ze gratis plattegronden hadden. Dus een plattegrond gehaald en daarma mijn weg naar het hotel gevonden.
Eenmaal bij mijn hotel, gelijk alle documenten voor het aanvragen van een visum voor China klaar gemaakt. Ik had kopies van vliegtickets, verzekering, paspoort, Vietnamese visa, hotelboeking, rekeningoverzicht (hoeveel geld ik heb op de bank), loonstrook (bewijs dat ik werk heb) en mijn paspoort en pasfoto's en hoopte dat dat genoeg zou zijn. Gelukkig kon ik dit allemaal bij het hotel kopieëren en printen.
De volgende dag naar de Chinese ambassade gegaan om mijn aanvraag in te dienen. Dit was een snel proces, hoewel ze bij elke kopie wel vroeg wat het precies inhield. Ik moest de volgende dag terug komen om te horen of mijn aanvraag geaccepteerd was.
Tegenover de ambassade was een parkje. Er was een legerpeleton bezig met soort van zelfverdedigingslessen (soldaat in uniform tegen een soort van als ninja verkleedde 'bad guy'). Er waren andere soldaten aan het marcheren en weer andere het standbeeld van Stalin aan het salueren. Ik liep wat verder door het parkje en zag oude Vietnamese mensen salsa dansen op Spaans klinkende muziek. Het zag er allemaal zeer professioneel uit! Weer verder waren er wat mensen van middelbare leeftijd bezig met gymnastiekoefeningen.
Het duurde ongeveer 20 minuten om van mijn hotel naar de ambassade te lopen volens Google Maps. Echter, door het verkeer in Hanoi en het feit dat je echt goed moet uitkijken als je wil oversteken (als je al kan oversteken) kost het meer tijd. De motoren komen van elke kant en ook al rijden mensen hier rechts, sommige mensen rijden links tegen het verkeer in. Ze rijden eenrichtingsverkeer straten via de verkeerde kant in. Ze gaan 60km/u in straatjes die niet een breed genoeg zijn voor twee motoren naast elkaar. Ze rijden door rood licht en zebrapaden zijn wel op de weg geschilderd, maar niemand die er rekening mee houdt. Oversteken in Hanoi is topsport! Je moet eigenlijk gewoon gaan en met hetzelfde tempo doorlopen. Uiteraard is dat wel even wennen als de motoren van alle kanten heel hard en snel op je af komen.
Wat door Hanoi gelopen. Er is hier meestal wel een trottoir, maar die worden voornamelijk gebruikt als parkeerplaats voor de motoren en dus moet je als voetganger wel over de weg lopen. Daar komen de motoren dicht langs je en als iemand zijn motor moet parkeren, gaan ze zonder te knipperen vlak voor je langs om die motor voor je poten te stoppen om af te stappen en op het trottoir te parkeren, waardoor jij aan de kant moet, nog meer de weg op. Uiteraard gaat dit gepaard met flink toeteren. Iemand inhalen gaat gepaard met toeteren. De bocht om gaat gepaard met toeteren. Iemand aan de andere kant van de weg aan zien komen gaat gepaard met toeteren. Als je uit je parkeervak wil en er staan twee vrouwen voor je te praten, dan toeter je net zo lang en hard tot ze weg gaan (even vragen of ze aan de kant willen gaan, daar hebben ze niet van gehoord). Als je in Vietnam voor je rijbewijs gaat (als ze dat al gaan), wordt je eerst geleerd waar de claxon zit.
Hanoi is opgedeeld in verschillende "Quarters". Zo zijn de meeste hotels, hostels en guesthouses en andere toeristische dingen zijn te vinden in "Old Quarter". Dan is er ook nog een "French Quarter", waar veel Franse invloeden en trekpleisters te vinden zijn. Alle Quarters hebben een eigen karakter en dat is goed te zien. In het stadscentrum is ook een meer, Hõ Hoàn Kiëm, met een tempel op een klein eilandje in het meer. Uiteraard heb ik eerst een wandeling gemaakt om het meer en ben daarna de tempel binnen gegaan. In Vietnam kun je met je studentenkaart bij de meeste trekpleisters korting krijgen. Het tempeltje, genaamd Ngoc Son, is een Chinees uitziend tempeltje. Ik heb de boeddhistische landen verlaten en hier dus geen (nouja, minder) tempels voor Boeddha. Binnenin de tempel zijn verschillende kamers met keramiek, altaar, gong, bellen en een schildpad van 250kg. Het verhaal gaat dat de schildpadden de beschermers zijn van het meer. Er worden tegenwoordig nog wel schildpadden in het meer gespot, maar niemand weet zeker of en hoeveel er nog zijn. Er zijn uiteraard ook wat souveniers te koop. Veel beeldjes van een schildpad met een zwaard op zijn rug. Het doet me denken aan de "Teenage Mutant Ninga Turtles".
Omdat Vietnam ooit 'van' de Fransen is geweest, zijn er veel bakerijtjes en stalletjes met belegde baguettes te vinden. Ik kom een klein stalletje tegen en besluit een baguette te halen, want ik heb honger. Het is belegd met kip, wortel, chillie (net genoeg), paté, verse koriander en een 'speciale, geheime' saus en het broodje wordt gegrild om extra krokant gemaakt te worden. HEERLIJK! Nog nooit zoiets lekkers gehad!
De volgende dag kom ik weer bij de Chinese ambassade. Blijkbaar ik mijn aanvraag geaccepteerd. Ik krijg een bonnetje en een kaartje met een adres van een bank. Daar moet ik betalen voor het visum. Uiteraard wist ik van tevoren dat je moest betalen bij een bank, en had ik al via Google Maps opgezocht hoe ik daar moest komen en hoe lang het zou duren. Er stonden genoeg mensen bij de uitgang van de ambassade met een motor, om je terug naar je hotel of naar de bank en terug te brengen. Maar ik liep. Het was een pittige wandeling, langs veel snelwegen. Uiteindelijk kwam ik bij de bank, en zwaaide met het bonnetje. Er kwam gelijk iemand op me af die me iets in liet vullen en me nog een bonnetje en een stempel gaf. Ik werd naar een stoel gewezen. Er was een bewaker die in de gaten hield wiens beurt het was. Dat was maar goed ook, want er zaten wat mensen die stapels paspoorten hadden (je kan in Hanoi ook een agent je visum laten aanvragen bij de Chinese ambassade). Beide bonnetjes en $30 ingeleverd, mijn eerste bonnetje met een stempel terug en die zou ik dan moeten inleveren bij de Chinese ambassade over 2 dagen, wanneer ik mijn paspoort kon ophalen.
Daarna weer terug gelopen naar het guesthouse en besloten om nog wat meer door de stad te lopen. De St. Joseph Kathedraal van buiten bekeken en een andere tempel. Ik denk dat ik vandaag wel meer dan 20km gelopen heb, alles bij elkaar. Dus aan het einde van de dag kapot. Nog een baguette bij 'mijn' stalletje gekocht, die had ik wel verdiend!
De volgende dag hoefde ik niet naar de Chinese ambassade, en dus kon ik wat uitslapen (aangezien de ambassade om 8u open gaat en 12u weer sluit). Toch weer in de richting van de ambassade moeten lopen, want dichtbij was het Ho Chi Minh mausoleum en het Ho Chi Minh museum. De mausoleum was een grote tombe met soldaten in wit uniform bij de deur. Een groot plein en veel groen. Ook genoeg bordjes en strepen op de weg die aangaven dat je er niet mocht lopen. Ik kwam 11:55 bij het museum aan, en die zou sinds 1 mei 2015 van 12:00 tot 14:00 dicht zijn. Vis ik even achter het net! Er was wel een tempeltje en een grote tuin waar je kon lopen. Dus op een bankje in de schaduw gezeten. En dus maar door naar de volgende attractie die ik voor vandaag gepland had: de 'temple of literature' (Văn Miếu - Quốc Tử Giám) uit 1070. De tempel is gewijdt aan Confucius en leerlingen. Het was de eerste nationale universiteit van Vietnam. De tempel bestaat uit 5 verschillende 'courtyards', met in de ene een tuin, een ander een vijver en weer een ander bonsai bomen en gebouwen. Er loopt een recht pad van de ingang helemaal door de 5 afdelingen naar het einde van het complex. Het is een fijne, rustgevend complex en dus blijf ik er lang rondhangen. Er is daarnaast ook veel schaduw te vinden, wat fijn is op het heetste moment van de dag.
Van deze 'tempel' door gelopen naar het Lenin Park. Ik dacht dat ik binnendoor kon gaan, maar dat bleek achteraf een doolhof van smalle steegjes in een achterbuurt-uitziende buurt. Maar na wat rondlopen, teruglopen en doorlopen toch de grote weg gevonden die naar het Lenin Park zou leiden. Bij het park zag ik dat ik zou moeten betalen om binnen te gaan. Dat vond ik een beetje mal, voor een park met een meertje. Immers, er is nog een park en een meer, waar het gewoon gratis is om te zijn. Dus vanaf het Lenin Park terug gelopen naar het andere meertje, wat een lange wandeling bleek te zijn. Ik was uiteindelijk moe en hongerig en toen kwam ik toch toevallig de Joma tegen! Die bakerij die ik in Laos ook maar bleef bezoeken. Uiteraard naar binnen en tot rust komen onder het genot van lekkernijen.
De volgende dag kon ik mijn paspoort ophalen bij de Chinese ambassade! Het visum voor een verblijf van maximaal 30 dagen in China zat erin. Het zag er in orde uit en dus verliet ik voor de laatste keer de Chinese ambassade. Snel terug naar het hotel, om nog even tot vlak voor check-out te slapen. Daarna me tassen inpakken en goed nadenken over wat ik nodig had. Ik had geplant om alleen een rugtas mee te nemen en mijn grote backpack bij het hotel te laten omdat ik toch uiteindelijk weer in Hanoi terug zou komen. Dus moest natuurlijk al het belangrijke bij me hebben. Nog even bij het meer en uiteraard bij Joma gezeten. Terug naar het guesthouse en van daar opgehaald en naar mijn nachtbus gebracht. De nachtbus die mij naar Hué zou brengen.

Hué
In de nachtbus kreeg iedereen een eigen stoel, waarin je zo'n 75 graden kon liggen. In Hué kwamen we al vroeg aan. Het bleek een veel relaxtere stad te zijn dan Hanoi, ietsje minder verkeer en mensen. De omgeving groener en een brede, lange rivier door de stad stromend. Het busstation was niet ver van het stadscentrum en ik had alleen mijn rugzak als bagage. Dus ik kon de bus snel verlaten, weinig gezeur van taxi en motor chauffeurs dus. Een grote, lange brug oversteken en in Hué naar een hotel zoeken. Kwam bij een 'premium hotel' met slaapzalen voor $5. Het zag er inderdaad uit als een premium hotel, maar gelukkig wel met goedkope bedden in een slaapzaal dus. Het was nog hartstikke vroeg en check-in zou pas over minstens 2 uur zijn. Dus heb mezelf in de lobby van het hotel geïnstalleerd en raakte aan de praat met een meisje uit Oostenrijk. Zij had het plan om de volgende dag met een motor van Hué naar Hoi An te rijden, en dan onderweg van alles zien en doen. Ze vroeg of ik misschien mee wilde, dat wilde ik wel. Dus we besloten diezelfde dag alles in Hué te bezichtigen, zodat we de volgende dag vroeg konden vertekken.
In Hué is een groot Imperial Citadel, een groot tempelcomplex. Erg Chinees uitziend. Groot complex, maar we waren allebei erg moe (want allebei net aangekomen met een nachtbus) en het was zo warm en de enige informatie in het complex was geschreven in een te groot verhaal, te veel letters en woorden en we hadden allebei geen zin om alles te lezen.
's Middags naar een supermarkt, voor fruit. Dat bij het hotel opgegeten en daarna wat chillen en slapen in het hotel. En 's avonds bij een échte backpackershostel happy hour cocktails gehaald. Toevallig was er ook een pubquiz gaande, dus even onze algemene kennis testen.
De volgende ochtend dus al vroeg op, ontbijten en met de motor eerst even een tankstation in Hué zoeken. De Oostenrijkse bleek een goede chauffeur, zeker gezien het verkeer in Vietnam zo'n chaos is. Nadat we eindelijk een tankstation hadden gevonden, moesten we op zoek naar de weg die ons uit Hué zou leiden en naar Hoi An zou leiden. Blijkbaar leiden niet alle wegen naar Hoi An, want we waren enkele keren verdwaalt.
We reden langs kleine dorpjes, over roodbruin zanderige wegen met aan weerskanten groene velden. We moesten aan onze linkerkant een meer hebben en aan onze rechterkant het strand en de zee. Dat hadden we, dus dat ging goed. Bij een grote brug even stil gestaan en de omgeving in ons opgenomen: donkerblauw water, bergen in de achtergrond en groen zo ver het oog reikt.
We wilde bij de waterval 'Suoi Voi' stoppen; deze scheen heel mooi te zijn en je kon er zwemmen. We moesten entree betalen (ook voor de motor) en reden langs een hobbelig weggetje (langs een lange Boeddha) naar de parkeerplaats. Te voet verder naar de waterval. Het was een lange reeks van kleine watervallen en over huisjes met kleden om op te zitten. Restaurantjes en hokjes om je om te kleden waren er ook. Het zag er zwart van de mensen, veel locals kwamen er om te picknicken, een biertje te drinken en samen muziek te maken of te zingen. Ik had helaas geen zwemkleding meegenomen, maar een local zei dat ik makkelijk in mijn kleren kon en dat ze binnen 20 minuten zouden drogen. Het was inderdaad wel heel warm en het water was heerlijk verkoelend, dus inderdaad ik sprong er gewoon in mijn kleren in!
Daarna langs een ander meer, richting de Hai Van pas. Deze pas zou ons via een kronkel weg door de bergen naar Hoi An leiden. Het rijden over deze weg en het uitzicht over het landschap en de zee waren prachtig.
Eenmaal in Hoi An kwamen we bij het hotel aan waar onze bagage heen gebracht zou worden door het bedrijf die ons de motor had verhuurd. Echter, ik had een foutje gemaakt met Booking.com en de boeking was niet helemaal goed verlopen. Het hotel was inmiddels voor die avond vol. We konden in een zusterhotel iets verderop in de straat terecht, maar onze bagage zou wel in het eerste hotel komen. Dus daar moesten we op wachten. Het wachten duurde lang en dus besloten we wat door Hoi An te lopen en te eten.
In Hoi An zijn veel tailors, die echt alles (goedkoop) kunnen maken, en ook met best goed materiaal. De Oostenrijkse wilde graag een spijkerbroek en een jas en een broek voor haar moeder. Dus we gingen naar een tailor. Er werkte een gek Vietnamees wijf, volgens mij had ze ADHD en ze kende het begrip sarcasme (wat vreemd is voor de meeste Aziaten). We hadden toch een lol met haar! Maar ze was ook professioneel genoeg en maakte precies alles goed op maat en volgens wens.
Terug naar het hotel om onze bagage op te halen, dachten we. Het was er nog steeds niet. Blijkbaar moesten wij het bedrijf bellen en dan zouden ze de bagage brengen. En dat hadden ze ons nooit verteld. Maar gelukkig alles uiteindelijk goed gekomen.
De volgende dag weer terug naar de tailor, weer een hoop lol en even kijken of de maten en alles goed waren van de kleding voor de Oostenrijkse. Daarna onze spullen pakken en lopend naar een volgend hostel, aan het strand ('Under the Coconut Tree' heette het). Het was zo'n 40 minuten lopen. Ik had alleen een rugzakje mee en dus vrij weinig moeite er mee, maar de Oostenrijkse had haar grote packback bij haar. Maar evengoed wilde ze lopen. Uiteindelijk kwam er een busje naast ons rijden en bracht ons naar het hostel (het was nog best ver en we waren dus wel blij dat we met het busje gegaan waren).
Eenmaal ingecheckt en alles, zwemkleding aan en naar het strand. Er stonden hoge golven, maar het water was lekker koel. Wat op het strand gelegen en in de woeste golven gezwommen. Uiteindelijk begon het grijs te worden en flink te waaien... het begon te regenen en onweren. We moesten nog terug naar de tailor en wilde voor de volgende dag een duiktripje regelen en dus moesten we terug naar het stadscentrum. Er waren 3 jongens in het hostel die ook richting stadscentrum moesten, dus met z'n vijven een taxi gedeeld.
Terug bij de tailor ben ik overgehaald ook een jas voor mezelf te laten maken. De jasjes zagen er overal zo schattig uit en het was niet eens zo heel duur. Mijn maten werden opgenomen en ik moesten kleuren uitkiezen en zeggen hoe en wat voor zakken ik wilde en alles.
Daarna bij 'Blue Coral Diving' langs om het scuba duiken voor de volgende dag te regelen. We zouden worden opgehaald bij ons hostel en ook terug gebracht. We zouden met een boot naar dichtbij een eiland uit de kust van Hoi An varen en daar 's ochtends twee duiken doen, dan 's middags een (seafood) lunch op het eiland en wat vrije tijd en daarna weer terug.
Zo gezegd, zo gedaan. De volgende dag werden wij en wat andere mensen 's morgens vroeg opgehaald met een busje. Daarna reden we naar de haven, waar we op een boot stapten. Daar kregen we wat instructies en inleiding voor de dag. We moesten uiteraard iets ondertekenen, dat hun niet aansprakelijk zouden zijn voor als er iets met ons zou gebeuren. Daarna kregen de Oostenrijkse en ik een privé gids die met ons zou duiken. We liepen de meest gebruikte handgebaren door en moesten een wetsuit uitzoeken en onze uitrusting checken. Daarna het water induiken en de onderwaterwereld ontdekken. Het water was wat bruin en grauw, maar er was evengoed genoeg te zien. Er waren allemaal soorten gekleurde vissen, rare planten, mooi koraal (dat van kleur veranderde als je er dichtbij kwam). Tussen de twee duiken een uurtje rust, bijkomen van de druk onder water en het moeten ademen van 'nep' zuurstof uit een fles. Je wordt best moe van duiken en dus de tweede duik was wat zwaarder.
Na de prima seafood lunch op het eiland ging ik in een strandstoel zitten en was zo vertrokken. We hadden ongeveer een uur vrije tijd, maar die heb ik slapend doorgebracht. Daarna op de boot, op het 'dak' ook in een van de zonnestoelen neergeploft en vrolijk verder geslapen.
Het begon nu ook weer flink te stormen. De lucht werd donker en grauw en het begon harder te waaien. We zagen in de verte al een flinke regenbui boven Hoi An. Maar toen we bij de haven aankwamen, was de regen al verder getrokken. Dus dat was prima.
We werden afgezet bij het hotel. We zagen mango's in een boom hangen, dus de Oostenrijkse sprong om ze uit de boom proberen te grijpen. De mensen van het hostel zagen dit, en vonden het uiteraard komisch. We kregen echter een paar mango's die zij achter hadden liggen en de jongen van het hostel beloofde me dat hij mij de volgende dag (als ik weer terug naar Hanoi zou gaan) mij nog meer te geven.
We huurde een fiets bij het hostel en gingen naar het stadscentrum. Ik moest mijn jas ophalen en de Oostenrijkse moest weer naar de tailor om nogmaals te checken of haar maten nu goed waren. Eenmaal terug bij het hostel, naar een restaurantje aan de zee. Een hele vis en schelpjes gegeten, omdat het onze laatste avond was en het moest natuurlijk goed afgesloten worden. De volgende dag ging de Oostenrijkse richting het zuiden en ik terug naar Hanoi.
De volgende dag, toen ik achterop een motor klom die mij naar de bus naar Hanoi zou brengen, kwam de jongen van het hostel zijn belofte na. Ik kreeg een grote tas met een stuk of 10 mango's mee! Super lief! Het waren wat kleinere mango's dan normaal en ze waren nog ietsje zuur, maar juist daarom heel erg lekker.
Ik zat eerst in een bus terug naar Hué. Daar moest ik overstappen op een sleeper bus naar Hanoi. Bij het hostel hadden ze me verteld dat ik de volgende dag rond 15:00 of zelfs later zou aankomen. Dus ik had me al voorbereid voor een lange reis. Aangezien ik al rond 13:00 vandaag zou vertrekken en de reis dus in totaal 26 uur zou duren!

Terug in Hanoi
Echter, de busreis van Hoi An/Hué naar Hanoi duurde (gelukkig) geen 26 uur. Ik was de volgende ochtend al om 07:00 terug in Hanoi en we werden redelijk dichtbij mijn hotel afgezet. Ik hoefde maar een klein stukje te lopen en kon gelukkig meteen inchecken en dus gelijk door me bedje in. Vrij weinig gedaan, want nog moe van de afgelopen dagen en het nachtje in de nachtbus.
In Hanoi heb ik wat spullen naar huis gestuurd. Ik had namelijk die jas die in Hoi An voor me gemaakt was en die zou ik tijdens mijn verdere reis toch niet nodig hebben. Daarnaast nog wat andere spullen die ik niet meer nodig zou hebben, zoals ook bijvoorbeeld mijn bijbel. Dus bij het postkantoor kwam ik met mijn spulletjes, de mevrouw stopte alles in een doosje en plakte die dicht en plakte wat stickers en mijn adres er op en dat was het. Het pakketje zou met de boot gaan en het zou iets van 4 -6 maanden duren... hopen dat 'ie inderdaad ooit es aankomt!

Halong Bay
Vanuit Hanoi heb ik een tour gedaan naar Halong Bay. 's morgends vroeg verzamelen bij het tour kantoortje en met een busje (die propvol zat, zonder airco) 4 uur rijden naar de kust. Daar werden we op een boot gezet die ons door de Halong Baai zou varen en naar een grot zou brengen. Ik zat met een Duitse en een hoop Chinese en Vietnamese toeristen op een boot. We kregen lunch op de boot, terwijl we naar de grot voeren. In de grot was het echt mega druk, een grote slang aan mensen door de gehele grot. Bij de uitgang veel souveniers standjes en mensen die iets probeerde te verkopen. Mega toeristisch dus, de Duitse en ik vonden het allebei maar niets. De grot zelf was van binnen gevuld met neonlichten en het gaf een disco gevoel. Daarna nog met een kleiner roeibootje een stukje gevaren over een meertje tussen grote rotsen die uit het water staken en waar je alleen kon komen door een klein soort tunneltje te varen.
Wat Halong Bay zo bijzonder maakt is dus blijkbaar die grot (met neonlichten) en het 1500 vierkante kilometer oppervlakte die gevuld is met grote kalkstenen rotsen/eilanden begroeit met mos/struiken die uit de zee steken. Het is een spectaculair gezicht, maar helaas was de tour zelf een beetje te toeristisch voor mijn doen.

Hanoi
Terug in Hanoi. Ik had nog twee dagen. Deze twee dagen vooral veel gepland voor het volgende land: China! 's Avonds naar de nightmarket die echt mega groot bleek te zijn (ik had 'm nooit eerder gevonden jammergenoeg, want het was een leuke markt). Ik wilde ook nog kijken voor een Lonely Planet voor China, maar die bleek wel erg dik en zwaar en besloot 'm toch maar niet te nemen.
In ieder geval, ik laat Zuid-Oost Azië achter me en begin aan mijn reis door China! Dus, de volgende keer een verslag uit het grote China!