De Verenigde Staten van Amerika

Tijdje niet geschreven, maar hier is eindelijk, eindelijk dan mijn volgende verhaal:

De Verenigde Staten van Amerika

Op 9 juni vertrok ik vanuit Chengdu, China naar Los Angeles. In Chengdu heb ik nog een tijdje staan wachten op een bus naar het vliegveld. Die kwam maar niet en kwam maar niet. Uiteraard stonden er wel mensen naar me te kijken, en begonnen er mensen uiteindelijk tegen me te praten. In het Chinees. De bus kwam maar niet, en uiteraard was het moeilijk om het aan de mensen te vragen. Gelukkig stonden er aan de overkant taxi’s. Ik liep er heen. Sommige chauffeurs verstonden me niet en reden gewoon weg. Een andere keek wel heel chagrijnig toen ik om het vliegveld vroeg en wuifde me weg. Gelukkig kwam ik uiteindelijk in de taxi van een goede man terecht. Hij sprak weliswaar geen woord Engels, maar met gebaren kwamen we er uit dat ik naar het vliegveld moest. Over de prijs konden we met vingers opsteken ook onderhandelen.

Ik was echter al wat laat, omdat ik zo lang op de bus had staan wachten. Met hoop dat ‘ie toch ooit zou komen (maar niet kwam). Chengdu bleek een hele grote stad te zijn, het was spitsuur (dikke files) en uiteraard was het vliegveld aan de andere kant van de stad. Zou het me dan gebeuren dat ik mijn vlucht naar het volgende continent gewoon zou missen!?
Toen de chauffeur mij had gevraagd waar ik heen moest (internationaal of nationale vlucht) en hoe laat die vlucht was, trapte ‘ie even goed het gas in en nam enkele binnenweggetjes. Het was namelijk al bijna tijd voor mijn vlucht. Enkele keren ging het in de binnenwegen niet goed, want die stonden dan ook weer vast en kon ik zijn frustratie horen. Dan reed ‘ie zo snel mogelijk en soms over de stoep. Uiteindelijk heeft ‘ie mij op tijd bij het vliegveld afgezet en daar was hij zelf ook heel blij mee. Ik was er ook super blij mee.

Bleek dat het vliegveld eigenlijk maar relatief klein was en dat het inchecken pas net open was. Ik was dus nog genoeg op tijd om rustig aan in te checken (ik had in totaal nog een uur over), bagage op de band te doen en naar mijn gate te gaan. Maar heel fijn dat ik deze chauffeur mocht treffen.

Met dit vliegtuigje in een no time weer in Beijing. Van daar het vliegtuig gepakt naar Los Angeles! Ik vertrok op 9 juni 15:00 uit Beijing en landde op 9 juni 12:00 in Los Angeles. Niet gek toch, een vlucht van -3 uur?
Eenmaal in Los Angeles kwam ik bij de douane. Daar werd ik even flink ondervraagd, vooral over mijn economische status. Aangezien ik hem verteld had dat ik hiervoor uit China kwam en daarvoor in Zuid-Oost Azië was geweest. Ik werd door deze meneer meegenomen naar een aparte kamer, waar nog meer mensen die eruit zagen alsof ze er al uren zaten. Ik moest even wachten en er zou iemand bij me komen om me verder te ondervragen. Iedereen moest zijn of haar handbagage bij de deur achterlaten en mobiele telefoons mochten niet gebruikt worden. Deze werden afgepakt en apart gehouden als je je telefoon nog niet in je handbagage had gestopt. We mochten eigenlijk ook niet staan of lopen. Zo gauw er iemand stond, werd die niet zo vriendelijk verzocht weer te gaan zitten. Ja, ik zat inderdaad tussen alle criminelen en drugssmokkelaars te wachten op mijn diepte interview! Ik zou waarschijnlijk worden gemarteld en daarna het land worden uitgezet. Ik vond het eigenlijk best grappig, ik had al zo’n vermoeden dat dit zou gebeuren. Ik had al vaker gehoord dat als je veel stempels van bijvoorbeeld Thailand of Maleisië hebt, dat je dan grote kans hebt in de VS kan worden onderworpen aan een ondervraging. Ik zat er een tijdje, moest eigenlijk wel weer eens naar de wc, maar wist niet zo goed of dat mocht. Aangezien de meeste douaniers begonnen te schreeuwen en bevelen uit te delen zo gauw je ging staan. En veel duidelijkheid over wanneer ik aan de beurt zou zijn was er ook niet. De meeste mensen die er zaten kwamen uit Latijns-Amerikaanse landen of China en de meeste spraken geen Engels en was er dus nog meer frustratie bij de douaniers.

Uiteindelijk heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt (eigenlijk kon het me niet zo veel schelen als ze tegen me zouden schreeuwen) en heb ik heel netjes en beleefd gevraagd of ik heel misschien alstublieft naar de wc mocht. Ik had namelijk van iemand de tip gekregen om extra beleefd te zijn, vooral op Amerikaanse vliegvelden. En ja, ik mocht. Ik moest weer voorbij (achter) de douane, en op de terug weg voorbij de wachtende mensen en er gewoon om heen gelopen.

Uiteindelijk werd mijn naam omgeroepen. Er werd mij nog een keer gevraagd hoeveel geld ik had en wat ik in de VS kwam doen, waar ik heen ging en wanneer ik de VS weer zou verlaten. Ik werd niet apart genomen in een kamertje, maar gewoon aan de balie waar de paspoorten van de mensen in de kamer werden bewaard. Ik heb 2,5 uur moeten wachten om in 2 minuten deze vragen (opnieuw) te beantwoorden. Maar ik ga er van uit dat ze in die 2,5 uur vast wel flink onderzoek naar me hebben gedaan, misschien heeft de FBI er wel op gezeten en hebben ze zelfs Willem-Alexander nog even gebeld. Wie zal het weten?

Toen ik in de aankomsthal kwam, stond daar – jawel – een groep in oranje waden geklede Aziatische monniken. Wat een onthaal! Mijn Chinese geld voor Amerikaanse dollars omgewisseld (flinke transactiekosten moeten betalen) en toen moest ik mijn hostel bellen, want dan zouden ze een busje sturen, die mij zou komen ophalen. Ik kreeg het meest chagrijnige wijf aan de telefoon. Maargoed, er zou een zwarte busje komen.

Dat busje kwam. Binnen waren grote, lange zitbanken, een mini bar en neon verlichting. Welcome in America, zal ik maar zeggen. Het was een heuse “party-bus”. Mijn hostel was dicht bij het vliegveld, dus het duurde niet zo heel lang voor ik er was.

Het was een groot gebouw, met vele verschillende kamers. Een zwembad in de binnenplaats en uiteraard een groot café. Het was er ontzettend druk, de muziek stond al flink aan. Inchecken en ik werd helemaal naar achteren gestuurd, over het parkeerplaats, voorbij de wasserij. Daar waren de slaapzalen. Wat een troep! Overal lagen spullen, kleding en andere dingen. Het leek alsof er een bom was ontploft. Het zou een vrouwen slaapzaal zijn, maar zo te zien lagen er ook genoeg mannen. Het bed onder mij was ingenomen door een grote, dikke Indiër en ook daarnaast lag een grote man.

Ik had wel behoefte aan drinken en eten. Dus verliet het hostel en kwam op de straat. Een brede weg, 6-baans, liep voor het hostel. Er reden genoeg auto’s, dus ik moest een stukje verderop via het zebrapad. Het was een beetje een achterbuurt, er liepen genoeg gansters. Er liep een man mij tegemoet, ging heel dicht langs me heen. Hij zei ook iets, maar ik heb geen idee wat. Ik had me muziek aan en bleef strak voor me kijken. Aan de overkant was een winkel, daar was eten en drinken gekocht en alvast even wennen aan de dollars. Toen terug naar het hostel. Ik was natuurlijk doodmoe en had totaal geen zin in die party sfeer die er hing. Uiteraard wist ik van tevoren dat het erg gericht was op feesten, maar het was goedkoop en dichtbij het vliegveld. Het was maar voor één nacht, want ik had een ander hostel in Hollywood geregeld voor de rest van mijn verblijf in Los Angeles.

Dus ben ik op bed gaan liggen en proberen te slapen. ’s Avonds kwam er nog een man binnen stormen, het was happy hour! Goedkoop bier. Ja, dat kwamen ze even in de slaapzaal laten weten. ’s Nachts nog een tijd wakker gelegen en af en toe weer slapen. Was niet erg, want daar was deze dag voor, bijkomen van de vlucht van China naar de VS en het bijkomende tijdsverschil.

Vanaf het hostel was een gratis bus naar het vliegveld, metro- en busstation te regelen. Ik wilde naar het metro station, want van daaruit kon ik makkelijk de metro naar Hollywood pakken. De bus bracht me naar een bovengronds station. De chauffeur kon aan me zien dat ik wat verward was, ik had een ondergrondse verwacht! Hij zei dat er inderdaad ook ondergrondse metro’s waren, maar deze metro was eigenlijk meer een naam voor een bus netwerk dat dus bovengronds reed.

Ik had natuurlijk geen idee welke ‘metro’ ik moest nemen. Toevallig zat er een bus (metro?) chauffeur aan zijn ontbijt op een bankje. Hij zei dat ik wel met hem mee kon en dat hij me dan afzette bij een station waar ik een volgende bus kon pakken. Deze man was zeer behulpzaam en omdat ik geen gepast geld had, hoefde ik niet te betalen. Ik kreeg daarnaast ook een ‘transfer’ kaart van hem, waarmee ik dan ook weer gratis met de volgende bus kon meerijden.

Na 2 uur(!) met deze twee bussen, kwam ik in Hollywood aan. Nooit verwacht dat het zo lang zou duren. Als plattelandsmeisje uit het kleine Nederland ga ik er (nog steeds) niet zo snel van uit dat je 2 uur doet om van A naar B te geraken in één en dezelfde stad. Maargoed, alles in de Verenigde Staten is groot. Zo blijkt maar weer.

Hollywood zag er wat beter uit. Er was een 4-baans weg, genoeg zebrapaden, veel mensen, betere gebouwen. Ik moest nog een stukje lopen, maar dat was niet erg. Er waren allemaal leuke winkeltjes, veel mensen op straat en ik liep al gelijk een stukje over de ‘Walk of Fame’, de straat waar stoeptegels in de vorm van sterren liggen en waar de sterren dan hun naam op kunnen laten zetten. Echter, in dit deel waren er dan wel heeeel veel daklozen en junks die om geld vroegen.

Het hostel was in een zijstraat van de Hollywood Boulevard (waar dus die ‘Walk of Fame’ ligt). Het had een goed beveiligingssysteem en het personeel was zeer vriendelijk. De slaapzaal zag er wat beter uit, er waren kluisjes aanwezig. En waar er in de vorige slaapzaal nog 30 man lag, was er nu plek voor 8 mensen.
Ik werd gelijk verwelkomd door een kamergenoot. Een man van een jaar of 40. Hij vertelde dat hij voor de kost meedeed aan vele verschillende medische proeven. Hij had een koffer vol pillen bij zich die hij moest proberen. Daarnaast spendeerde hij zijn vrije tijd aan het verzamelen van alle (bord-)spellen en interesseerde hij zich voor samenzwerings- en complottheorieën. Ik kreeg zijn theorie over 9/11 te horen.

Nadat ik geïnstalleerd was in het hostel, naar buiten. Heerlijk gegeten bij een Mexicaans tentje. De prijzen waren uiteraard nog even slikken, na Azië is alles boven €5 een rib uit mijn lijf. Nadat mijn buikje rond was, ben ik over de Walk of Fame gaan lopen. Genoeg sterren wiens naam ik wist. Ene Albert Dekker lag er ook bij, zou hij familie zijn? Nick & Simon’s ster ben ik ook tegengekomen.

De volgende dag (11 juni) met het openbaar vervoer naar Santa Monica, een ‘wijk’ in Los Angeles aan het strand. Ook dit duurde al gauw 1,5 tot 2 uur.

In het openbaar vervoer van Los Angeles is het altijd gezellig. Mensen die super vals met hun muziek mee zingen, een man met Gilles de la Tourette, andere mensen die gewoon in zichzelf praten. Mensen die zo ontzettend dik zijn (de meeste met XXL flesjes cola en fast-food), dat ze meerdere stoelen nodig hebben. Mensen die super agressief worden als je ze aanraakt, omdat dat per ongeluk gaat, omdat de bus nog wel eens beweegt. En als je dan geen sorry zegt, wordt je voor alles uitgescholden. Twee zwarte mannen die hard schreeuwend door de bus vertelde over hun dagen in een gang, hoe de blanke Amerikanen maar allemaal dood mochten, over hun deelname aan groepsverkrachtingen waar ze echt heel trots op waren, over het neerschieten van burgers en politie, vooral de politie vonden ze niet zo fijn. Met mij is er niets gebeurt, ik hield me koest. Die twee mannen stonden recht voor mij. Ik kon ze zo aanraken. Echter, ik bleef zitten waar ik zat ook al was er een vrouw druk naar mij aan het gebaren dat ik naar achteren moest komen en naast haar kon zitten. Ik vond het eigenlijk allemaal wel interessant, omdat het eigenlijk wel heel typisch Amerikaans is. Het zijn de verhalen die je hoort, waarvan je denkt dat ze niet waar zijn. Zoals dat buitenlanders denken dat alle Nederlanders de hele dag door wiet roken en high zijn (een vooroordeel die niet klopt). Maar de vooroordelen over Amerikanen zijn eigenlijk best wel gewoon allemaal waar.

Anyway. Santa Monica. Een lang strand, met de pier. Die iedereen ongetwijfeld kent, omdat die vaak wordt gebruikt in films etc. Met het reuzenrad en de vele attracties. De beste hotdogs waren te koop op deze pier, en uiteraard moest ik een hotdog eten nu ik in de Verenigde Staten was. Die hotdog was inderdaad lekker. Ik moest wel de meeuwen van me af houden, want die deden natuurlijk een grijp naar mijn lekkernij. Maar ik hield er aan vast en liet ze niks pikken!

Er was een groep dolfijnen aan het zwemmen en springen, dicht bij de lijnen tot waar de zwemmers mochten komen. Volgens het meisje bij de hotdogkraam was dat zeldzaam dat ze deze tijd van het jaar er waren en vooral ook dat ze zo dicht bij kwamen.

Na de pier een strandwandeling gemaakt en daarna naar het winkelgedeelte van Santa Monica. Ik had echt grote behoefte aan nieuwe schoenen! Ze waren namelijk al helemaal af, de zolen hingen los en tijdens de strandwandeling heb ik het halve strand in mijn schoenen meegenomen.

In de winkelstraat stond een Christelijk koor, gekleed in hele oude klederdracht. De vrouwen in van die viesgroene (blauw, turqouise, groen?), lijzige, lange jurken met van die Zeeuws meisje hoofdkapjes.
12 juni werd er een wandeling door Beverly Hills door het hostel verzorgd. Daar heb ik me voor opgegeven. Een jongen die bij het hostel werkt, neemt een groepje mensen mee door Beverly Hills, waar veel bekende mensen wonen en hebben gewoond. Hij verteld over wie in een bepaald huis woont of heeft gewoond en speelt muziek af als het een muzikant betreft. Er zijn ook genoeg huizen gesloopt, omdat de landeigenaar een nog groter huis in de plaats wil bouwen. Uiteraard had de jongen foto’s van de huizen die er ooit hebben gestaan. Heel veel rijke, grote huizen gezien. Sommige met een ondergrondse parkeerplaats voor een paar honderd huizen, een bioscoop, bowlingbaan of helikopter landingsplaats op het dak. Net waar je van houdt…

De wandeling werd afgesloten (na een stukje met de bus) op Rodeo Drive. Dit is dé winkelstraat van Los Angeles, waar ook de sterren shoppen. Blijkbaar zat Kim Kardashian in een auto aan de andere kant van de straat waar ik stond. Ik heb haar dus blijkbaar zien zitten. Ware het niet dat ik niet zo heel goed weet hoe die er uit ziet. Niet zo heel belangrijk ook!
Na de wandeling ben ik naar een Farmer’s Markt in West Hollywood gegaan. Hier waren verschillende (dure) hapjes en (duur) voedsel te koop. Maar het was evengoed wel leuk om rond te lopen.

Eenmaal terug in Hollywood, wilde ik het Hollywood teken zien. Die letters op de berg, die samen ‘Hollywood’ vormen. Je weet wel. Die zag ik, en ik wilde de straat oversteken om dan in de richting van het teken te lopen. Ik hoefde er niet per se helemaal heen, want het was al laat en het zou 1,5 uur enkele reis duren… Ik werd op het zebrapad aangetikt, ik draaide me aan om te kijken wie dat was. Bleek het een Duits meisje te zijn, die ik ontmoet had tijdens mijn boottocht in Halong Bay, Vietnam. Ik wist dat zij rond deze tijd in de Verenigde Staten zou zijn, maar we hadden niets afgesproken. Ik wist verder haar naam ook niet. Echt heel toevallig. We stonden even te praten en zijn daarna naar West Hollywood gegaan. Daar was twee dagen later de Gay Pride, en er waren nu natuurlijk al flink wat feesten. Bij een leuk kroegje buiten gestaan en van de sfeer genoten.

13 juni ging ik eerst naar de Universiteit van Los Angeles. Het was zaterdag, maar ik had geluk. Er was een afstudeerceremonie. Studenten in lange, zwarte gewaden en van die grappige, vierkante hoedjes op. De campus bestaat uit verschillende gebouwen, allemaal voor een eigen specialisatie/leerrichting. Ik vond het een mooie campus en het is zeker een bezoekje waard. Daarna bij het busstation van de universiteit op een volgende bus gewacht. Ik wilde naar het Getty Museum. En ik wachten en wachten. Er kwamen nog twee mensen bij me zitten, zij hadden dezelfde plattegrond vast die ik eerder bij het hostel had ontvangen. Dus ik vroeg of zij daar ook verbleven en waar ze heen gingen. Zij verbleven in hetzelfde hostel en gingen ook naar het Getty. Dus nu konden we samen wachten. Na nog een uur wachten, zijn we maar naar de overkant gegaan en gevraagd of die volgende bus ook misschien naar het Getty zou gaan. De buschauffeur zei van wel, maar toen ze ons afzette was het nog wel zoeken en lang lopen. We stonden bij een grote viaducten, waar enkele borden met ‘Getty’ erop stonden… uiteraard borden voor automobilisten, niet voor voetgangers. Nog dik een half uur tot uur moeten lopen, langs de snelweg! Geen trottoir!

Het Getty museum is een museum boven op een berg. Je moet met een treintje naar boven. Er hangen kunstwerken, schilderijen van Europese (ook een hele grote kamer gewijd aan Nederlandse schilders) en Amerikaanse kunstenaars, modern en oud. Daarnaast ook meubilair, schetsen, beeldhouwwerken, fotografie… genoeg te zien! O ja, en het was op een berg, dus het uitzicht over Los Angeles was prachtig! De tuin achter in het museum was een heerlijk plek om te zitten en voor kinderen om in het gras te rollen (het liep schuin, dus rollend naar beneden). Bij de schilderijen en de fotografie was de Braziliaanse jongen met wie ik was heel goed in het analyseren van de kunst en het vertellen van de diepere gedachten van het werk. Dat maakte het nog interessanter!

Op zondag 14 juni was de Gay Pride, de optocht door Los Angeles. Ik had met het Duitse meisje afgesproken. In haar hostel waren nog meer mensen die mee gingen. We gingen met z’n zessen. Het was een zonnige dag, en kwamen felgekleurde praalwagens en mensen langs. Achter ons stond een groepje van een stuk of 10 hardcore christenen met spandoeken, borden en een luidspreker waarop en waardoor ze haatdragende boodschappen overdroegen aan de mensen (bijvoorbeeld hoe iedereen die daar was zou sterven aan aids en hoe ze hun vrienden zouden zien sterven aan aids. En dat vonden ze prima).

Na de optocht waren er verschillende feesten en was er een festival. We zijn door West Hollywood (de homowijk van Los Angeles) gelopen, en hebben de feest sfeer in ons op genomen. Daarna naar het festival, waar goede muziek draaide en een goede sfeer hing. Overal hing een gezellige sfeer. Tot er een jongen om een vuurtje vroeg en dat niet of niet snel genoeg kreeg en toen iedereen begon uit te schelden voor o.a. flikker. Maar deze meneer werd verwijderd en de rust keerde weer terug.

Maandag 15 juni was het tijd om Los Angeles te verlaten. Ik ging met een Greyhound bus naar Las Vegas. Deze bus zou er een paar uurtjes over doen. Uiteraard moest ik eerst nog bij het busstation komen. Daar was een ondergronds metro voor nodig en enkele bussen. Het deel van de stad waar de busstation gevestigd was, was echt heel anders. Overal waar je keek dakloze mensen, tentjes uit dozen, zeil of echt tentjes op straat. Geen blije gezichten en ook genoeg junks. Ik kon ’s ochtends mijn oordopjes niet meer vinden! Dus ik had tijdens mijn busrit geen goede oordopjes (had gelukkig nog oude, maar die waren al oud en dus deed één kant het niet meer). Dat was frustrerend, zeker tijdens een lange busrit wil ik gewoon mijn muziek bij me hebben. In het busstation werden we weer als slaven behandeld. We moesten stil zijn en luisteren naar de aanwijzingen van het personeel. Enkele toeristen (Chinezen en Spaanse, mensen die over het algemeen geen of gebrekkig Engels spreken) werden flink op hun plaats gewezen door het onbeschofte personeel.

In de bus kwam er een junk naast me zitten. Een mager, vies mannetje. Hij kon maar niet stilzitten, zat te trillen. At zijn MacDonalds hamburger alsof iedereen er op aasde. Hij maakte rare geluiden en zat was zacht in zichzelf te praten. Ik heb een uur naast hem moeten zitten, daarna hadden we een stop en ging hij er uit om te roken. Ik ben achter in de bus gaan zitten. Daar kwam uiteindelijk een jongen naast me zitten, maar die praatte gewoon wat met zijn vriend die twee plekken voor hem zat.

De hitte die me in mijn volgende bestemming Las Vegas tegemoet kwam, was verstikkend. Las Vegas ligt dan ook dichtbij Death Valley, waar de temperatuur ongekend hoog kan worden. Dit was de meeste hete, benauwde plek waar ik tijdens mijn reis ben geweest. Tijdens al mijn reizen. Zelfs de woestijn in India was minder warm en benauwd dan hier.

Ik zou een bus kunnen nemen vanaf het busstation naar mijn hotel, the Stratosphere. Echter, er kwam maar geen bus. Dus ik begon te lopen. Uiteindelijk een bus gevonden, daar ongeveer 2 minuten ingezeten, want toen was ik gewoon al bij het hotel. Maargoed. The Stratosphere is het hoogste gebouw in Vegas, en ze hebben er goedkope kamers (relatief goedkoop voor Vegas en VS. Hoewel er opeens wel nog extra kosten bij kwamen waar ik niets van af wist… beetje jammer). Dit hotel staat echter niet op ‘the strip’, de plek waar alle casino’s en hotels bij elkaar staan en waar alles gebeurt. Deze omgeving was wat ‘armer’, echt een dorren woestijnplek met kleine, afvallige huisjes. Mijn hotelkamer was zoals verwacht kan worden, de meeste luxe waar ik tot nu (ooit) ben geweest. Met een groot bed, waar ik en mijn backpacks op konden liggen. Een tv. Een raam met uitzicht op een parkeerplaats (altijd fijn). Een grote badkamer met ligbad.

Omdat ik gast was in the Stratosphere kon ik met mijn kamerpas ‘gratis’ naar de toren, vanwaar je heel Vegas en omliggend gebied kon zien. Ik zeg ‘gratis’, want tijdens het inchecken moest ik dus extra kosten betalen, en 1x entree tot de toren zat daar ook bij (hoewel ik dan dus wel de volgende keren allemaal gratis kreeg). Van de toren kon je ook een bungeesprong maken en er waren nog meer van die adrenaline verhogende attracties. Ik was er ’s nachts, en kon de lichtjes van ‘the strip’ en Vegas in het algemeen zien. Mooi. Nog even naar de supermarkt en wat eten halen en toen lekker wegzakken in het comfortabelste bed, Amerikaanse TV kijken. Wat ook best interessant is, in het buitenland TV kijken. Wat een reclame’s daar zeg! Om de 5 minuten. Irritant.
Uiteraard heeft the Stratosphere ook een casino op de begane grond. En wie zag ik daar? Jawel, mijn Boeddhistische monniken van het Los Angeles vliegveld.

16 juni
In Las Vegas rijden er twee soorten bussen die mensen langs de verschillende hotels en trekpleisters rijden. De ‘deuce’ en de ‘ace’. Je kunt een kaartje voor 24 uur kopen, en dan onbeperkt meerijden. Ideaal. Uiteraard naar de Strip gereden, om de verschillende bekende casino’s van buiten en binnen te bekijken. Zoals the Mirage, Ceasars Palace, Bellagio, MGM en Venetian. Deze laatste was toch wel mijn favoriet. Een mooie hal, plafondschilderingen, binnen is Venetië echt nagebouwd, inclusief gondola ritjes. Op straat en in de casino’s was het overal druk. Ook hier genoeg dakloze mensen. ’s Avonds waren er bij de verschillende hotels shows, zoals een fontein-licht-show. Uiteraard heb ik in de meest bekende casino’s ook een gokje gewaagd, $5 om het leuk te houden. Niks gewonnen, maar het was grappig. Ik vond het leuker om de mensen te observeren.

De volgende morgen moest ik er vroeg uit, ik liep al om 05:00 over de casino vloer naar de uitgang van mijn hotel. Rond deze tijd zitten er genoeg mensen nog of alweer (?) achter de gokkasten of strompelen dronken naar hun kamer. Ik had voor vandaag een tour naar de Grand Canyon geboekt. De bus vanuit Las Vegas doet er ongeveer 2 uur over, en rijdt langs de Hoover Dam. In de bus krijg je van de chauffeur informatie over het gebied en wordt een film gedraaid over het ontstaan van de Hoover Dam. We hadden tussendoor nog een pauze, om onze benen te strekken. Ik ging in het wegrestaurant even naar de wc. Er was een raar soort laatje in de muur, en zo nieuwsgierig als ik ben moest ik daar in kijken. Bleken er gewoon allemaal spuiten in te liggen! Voor heroïne gebruikers? Ik heb geen idee. Er lagen werkelijk alleen maar spuiten en een enkel papiertje in. Een raadsel.

Eenmaal aangekomen bij de Grand Canyon zie je nog niks eigenlijk. Een rij bomen, waar je dan voorbij moet lopen. Dus dat doe je dan maar. Maar dan krijg je een klap in je gezicht, omdat wat je dan ziet zo mooi is. Het lijkt op het eerste gezicht nep, die Grand Canyon. Het is zo groot en schilderachtig en onbeschrijflijk. Ik voelde me heel klein en het was echt zooo indrukwekkend. Ik heb wat langs de rand gelopen en heb mijn ogen uitgekeken. Hier en daar een foto gemaakt, maar in tegenstelling tot de vele andere toeristen heb ik met mijn eigen ogen gekeken naar dit prachtige schouwspel. Tijdens de tour kregen we twee verschillende plekken van de Canyon te zien.

Prachtig.

18 juni was mijn laatste dag in Vegas. ’s Ochtends naar Freemont Street, ook een straat waar genoeg casino’s en gefrituurde oreo koekjes te vinden waren. Daarna naar de Strip om nog een laatste keer naar het Venetian te gaan, en naar het casino waar een namaak Eiffeltoren uitsteekt. Dit casino lijkt van binnen inderdaad alsof je in Parijs bent. Daarna naar het winkelcentrum, waar de meeste mensen hun gewonnen geld weer kunnen uitgeven. Ik had echter een missie: oordopjes vinden! En die heb ik gevonden, gelukkig. Ook het ‘Welcome to Las Vegas’ bord bezocht.
’s Avonds had ik een vlucht naar New York City. Het was evengoed nog een uurtje of 4 vliegen. Helemaal van west naar oost. Zelfs nog tijdzones gepasseerd, want in New York is het 2 uur later. In New York is het openbaar vervoer van het vliegveld naar het centrum top geregeld. En ook verder is het prima. New York bestaat uit verschillende ‘eilanden’. Ik had een hostel in de ‘wijk’ New Jersey, dat is een ander eiland dan het eiland waarop de ‘wijk’ Manhattan is. En Manhattan is dan het centrum van de stad New York. Ik verbleef in een buurt met overwegend Latino en Joodse mensen. Naast het hostel was het politiebureau en op een kwartier lopen was een mega supermarkt.

Ik was ’s ochtends vroeg in het hostel aangekomen, en had weinig geslapen tijdens mijn vlucht. Maar ik heb mijn spullen gedumpt en ben weer richting Manhattan gegaan. Daar heb ik de gratis veerpont naar Staten Island genomen. Vanaf deze veerpont kun je het Vrijheidsbeeld (goed genoeg) zien. Op Staten Island wat rondgelopen en de skyline van Manhattan bewonderd. Daarna weer een boot terug en veel gelopen. Van Wall Street, het Bull Statue (standbeeld van een stier), de 9/11 plek naar Times Square. Toen was ik wel eens moe, en ben terug naar mijn hostel gegaan. Slapen! En wie zag ik tijdens de wandeling van vandaag? Precies, de Boeddhistische monniken waren ook weer dichtbij me!

20 juni. Weer rondgelopen in Manhattan. Veel gebouwen gezien, zoals: Empire State Building, Grand Central Station, Chrystler Building, Tudor Park, het VN gebouw, het Rockefeller centrum, een kerk en een synagoge en New York Public Library. ’s Avonds weer naar Times Square. New York heeft heel veel mooie architectuur. Ik heb in deze stad vooral omhoog, naar alle gebouwen gekeken. Erg mooi. Daarnaast is New York veiliger dan de vorige twee steden en zijn er significant minder daklozen en junks. Niet dat er wat mis is met de meeste daklozen, het is gewoon best moeilijk om er zo veel te zien. En er zijn ook gewoon genoeg ‘rare’ en agressieve mensen in LA en Vegas, die ik ook maar een beetje bij de 'junks' en 'gangsters' schaar. In New York voelt het allemaal wat veiliger.

Uiteraard moest ik ook Central Park bezoeken, en dat deed ik 21 juni. Wat een groot park! Uiteraard flink verdwaald en aan de borden in het park had je vrij weinig. Ik heb over het algemeen een goed richtingsverkeer, maar hier kwam ik niet zo uit. Het park was groot en mooi en een goede plek om te ontspannen. Dicht bij het park is het Metropolitan Museum. In dit museum mag je zelf bepalen hoeveel entree je betaald. Ze hebben wel een prijs afgedrukt, maar je mag zelf beslissen of je dat wilt betalen. Hier waren kunstwerken en oude gebruiksvoorwerpen van verschillende landen, culturen en continenten te vinden. Vooral de Egyptische vleugel was uitgebreid, met een levensgrote nagebouwde tombe.

Mijn laatste dag in de Verenigde Staten alweer, 22 juni. Ik ben vandaag vooral bij het hostel gebleven. Ik had eigenlijk nog niks geregeld voor Guatemala, waar ik die avond zou heen vliegen. Ik moest nog een hostel vinden, een school waar ik Spaanse lessen wilde volgen, vrijwilligerswerk. Dus heb ik in de ‘lounge’ ruimte van het hostel gezeten.

Mijn vlucht zou de volgende morgen, 06:00 vertrekken. Ik had echter geen zin om dan ’s ochtends met het openbaar vervoer te moeten of met een taxi. Dus had besloten rond 21:00 weg te gaan bij het hostel en dan zou ik rond 23:00-00:00 bij het vliegveld zijn. Dan zou ik een paar uur op het vliegveld moeten wachten, maar dat leek mij beter. Gelukkig had ik mijn laptopje mee, en heb een serie gekeken en gewoon wat rond gezworven over het vliegveld.