Onderwater in Ko Tao, Overwater in Bangkok

8 november
De nachtboot die ons van Chumphon naar het eiland Ko Tao bracht, kwam een uur te vroeg aan. Namelijk al om 04:15. Het was nog donker, bijna niemand op straat en niks open. Ik was heeel blij dat die jongen van de UK er ook was en dat we samen even tijdelijk bij een guesthouse buiten onderdak konden vinden (er stonden wat tafels en stoelen, was gratis wifi en een toilet aanwezig). Ik ging later weer terug naar de pier om van daar uit een taxi naar mijn duikschool te nemen. Hij bleef achter, omdat hij een bed had gereserveerd bij de guaesthouse ernaast.
Aangekomen bij de duikschool alles geregeld. Het is laagseizoen en dus zou ik de enige zijn. Er was een Nederlandse instructeur aanwezig, dus die zou ik krijgen. Ik kreeg via de school gratis onderdak aangeboden op een soort bungalowpark. Kleine huisjes met een bed, kast en badkamer op 10 minuten lopen van de duikschool. Ik moest ’s middags om 16:00 terug komen voor de oriëntatie en theorielessen. Genoeg tijd om nog even wat te eten, een dutje te doen en het strand op te gaan. Jammer dat er zo veel mensen naar je toe komen met: “Taxi boat? Taxi boat?”. Sowieso overal in Thailand zijn taxi/tuk tuk etc. chauffeurs vervelend; ze fluiten of schreeuwen naar je en altijd weer vragen waar je heen gaat en of je mee wil.
Anyway, zeer mooi strand, blauwe water, palmbomen en een zekere mate van rust (ook al is het eiland zo toeristisch als ik weet niet wat).
Eenmaal ’s middags terug bij de duikschool bleek dat er nog een meisje zou komen, een Australische. De Nederlandse instructeur zou evengoed komen, maar dan zou hij het gewoon in het Engels doen. De theorielessen bestonden uit het beantwoorden van vragen aan de hand van een DVD. Samen de DVD kijken met Australiër was gezellig, maar na 3 -4 uur hadden we het wel gezien. Ze was overigens wel een beetje ziek/verkouden en tijdens de DVD-lessen hadden we geleerd dat je niet moet duiken als je verkouden bent.
Ik duik bij New Way Diving (www.newwaydiving.com), het bestaat uit theorie, theorieexamen, een confined dive (in ondiep water rustig aan wennen) en 4 duiken in diep water.

9 november
De hele nacht al regenbuien (precies ook de reden dat het laagseizoen is) en ook overdag veel regenbuien. Ik kwam aan bij de duikschool en het bleek dat het Australische meisje toch te ziek was om te gaan duiken. Dus werd het uiteindelijk toch wel weer privé les en lekker in het Nederlands van instructeur Bart. ’s Ochtends hebben we de theorie doorgenomen en zijn we daarna gaan lunchen. ’s Middags begon het echte werk. Ik leerde hoe ik mijn uitrusting klaar moest maken, allemaal checks moest uitvoeren en hoe ik alles aan moest trekken en hoe het allemaal werkt, etc. etc. Dit gebeurde op de boot, die ons naar de duikplek bracht. Eenmaal daar aangekomen, tank op me rug (wat is dat ding ZWAAR!), gewichtriem om (4kg zwaarder), flippers aan, masker op en van de boot af stappen. Letterlijk. Want je moest met alles aan, op de rand gaan staan en dan een grote stap naar voren doen, zodat je dus eigenlijk in het water soort van half stapt/valt.
We waren op een ondiepe plek, waar we konden staan. De stroming was wel erg sterk en zeker als je zo’n uitrusting met gewichtriem en een zware tank op je rug hebt (en ook nog vinnen aan je voeten) is het even zoeken om balans te vinden. Erg raar om door een slang te ademen, erg wennen. Door de slang adem je zowel in als uit. De eerste keer onder water en dan door die slang ademen ging dan ook niet, het voelde raar en ben het ook niet gewend. Meteen ook een aantal ‘skills’ oefenen, zoals je masker op en af zetten onder water, je masker leegblazen als er water in gelopen is, wat te doen als je zonder lucht komt te zitten, wat te doen als je luchtpijp (regulator) steeds maar lucht blijft geven (dit zou ‘ie namelijk alleen moeten doen als jij inademt), maar ook de communicatie (gebaren) onder water. Daarna naar een diepere plek, waar we niet meer konden staan. Uiteindelijk steeds meer gewend geraakt aan de regulator en alle andere dingen rond mijn lijf. Een stukje onder water zwemmen ging dan ook wel prima. Gelijk al wat koraal en visjes gezien. Erg leuk om te doen en erg mooi om die wereld onder water nu ook te ontdekken.
Terug gekomen aan vaste wal ontzettend honger! Lekker een pizza gegeten en heerlijk rozig in slaap gevallen.

10 november
’s Ochtends nog meer theorie en gelijk erachter aan mijn theorie examen (gehaald. Jeej!). ’s middags weer met de boot naar een volgende duikplek. Deze keer zouden we 14m diep gaan. We zouden met behulp van een touw naar beneden gaan en eenmaal beneden nog wat skills herhalen, door wat hoepels zwemmen en gewoon genieten van de wereld daar beneden. Het begin was wel weer even wennen. Met de regulator in je mond de eerste paar ademteugen onder water zijn het moeilijkst. Deze keer was het extra spannend door het idee dat ik straks op 14 meter diep zou zitten! Dus naar beneden was mentaal wel moeilijk…
Daarbij kwam ook nog dat er veel druk op je oren komt, dus je moet steeds slikken om die druk weg te halen. Om de meter moet je dit wel doen. Uiteindelijk beneden en na de skills, door een (massieve, ijzer of staal of iets) hoepel zwemmen. Stootte met me tank tegen de bovenkant aan want kan me nog niet zo goed door het water bewegen. Als je uit en inademt ga je ook naar boven en beneden omdat er dan minder gewicht in je longen zit. Afijn, ik haalde me hand open aan die hoepel. Dus liet een klein spoortje bloed achter. Leuk, want daar zouden haaien op af komen en kon ik die meteen ook zien! (Al 10 jaar geen haaien - behalve hele kleine - meer gezien rond Ko Tao). Uiteindelijk iets van 30 minuten op een diepte van 14 meter gezwommen, vissen en koraal weer als uitzicht.
De boot weer op, uitrusting uit en overzetten op een andere tank. Naar de tweede duikplek. Daar weer het water instappen. Ook deze duik zouden we diep gaan. Echter, ik kon niet naar beneden komen. Mijn oren waren echt aan het tegenstribbelen. Ze deden super pijn en er klonk een echte pieptoon in me oren. Dus steeds weer naar boven en weer proberen. Gelukkig lukte het uiteindelijk om me oren goed te krijgen (te ‘klaren’ heet dat) en konden we duiken. Deze keer voelde ik me er al wat beter bij.
’s Avonds ergens Thai eten, slechte locatie want werd toch belaagd door muggen! En was natuurlijk mijn anti-muggenspul vergeten mee te nemen. Heeel snel gegeten en naar me bungalow gerend voor DEET. Mijn bungalow was op 30 seconden lopen van het strand, dus uiteraard nog even op het strand gezeten, van de zonsondergang genoten.

11 november
Nog voor zonsopgang zat ik al op de boot naar de eerste duikplek. Vanaf de boot de zonsopgang bewonderd, mooi! Zo vroeg, omdat New Way de eerste op een duikplek wil zijn. Dit kan ik begrijpen en wel waarderen, zeker als je weet hoe veel mensen er wel niet op Ko Tao (leren) duiken!
Even in de knoop met me water afdoen en weer opnieuw opzetten onder water (dat is toch wel echt heel vervelend). De rest ging prima. Afdalen naar de diepte en me oren klaren ging ook steeds beter. Me ligging en het hele bewegen in het water maakte ook forse vooruitgang. Er waren enorme scholen kleine vissen waar we tussendoor zwommen, we hebben een rog gezien en nog veel meer koraal en andere vissen bewonderd. Deze keer een half uur op 18 meter diepte gezwommen.
De vierde en laatste duik ging prima. Het onder water ademen wordt steeds minder ‘eng’ (hoewel het nog steeds wonderlijk is dat je als mens gewoon onder water kan ademen voor zo’n lange tijd!) en het bewegen en vooral ook genieten van de duik ook steeds beter en meer. Echt, echt heel tof. Ben echt blij dat ik dit heb gedaan. Zeer mooie ervaring.
Nog heel eventjes ’s middags op het strand zitten en toen was het alweer tijd om terug naar Chumphon te gaan. Deze keer had ik een snellere boot (‘Lomprayah’), overdag. Dus lekker buiten en van het uitzicht genieten. De boot meerde ergens anders aan dan vanwaar ik de nachtboot had genomen. Ik had eventjes het gevoel dat ik tijdens het duiken verzopen was en dat ik nu eindelijk in het paradijs aangekomen was: blauwe zee, helder wit strand en palmbomen en groene bergjes zo ver het oog reikte. Maar, dit was gewoon een plek waar Lomprayah een resort had zitten en vanwaar hun boten van en naar de verschillende eilanden varen. Weer in Chumphon, voor het winkelcentrum op de trap gezeten en een hele tijd naar de mensen buiten gekeken. De markt was overigens ook in dezelfde straat, dus er was genoeg te kijken. In het winkelcentrum een winkeltje ontdekt waar ze heerlijk ijs verkopen (gelukkig nu pas ontdekt, anders had ik waarschijnlijk heeeeel veel meer geld in Thailand uitgegeven). De nachttrein terug naar Bangkok.

12 november
Vanuit Bangkok wilde ik door naar Kanchanaburi, een belangrijke plaats tijdens de Tweede Wereldoorlog. De plaats waar de spoorbrug over de rivier Kwai is gebouwd. Deze brug is door krijgsgevangenen (ook Nederlanders) gebouwd voor de Japanners die tijdens WO II veel macht hadden in Zuid-Oost Azië en die hun gebied wilde uitbreiden tot in Myanmar/Burma. Voor een snellere verplaatsing van goederen en manschappen werd de brug aangelegd.
Ik wilde vanuit Bangkok met de bus naar Kanchanaburi. De bus vertrok vanaf een Bus Terminal even uit de stad en deze terminal was te bereiken met een bus die vertrok vanaf een centraal punt in de stad. Het bleek dat de bus vanaf een grote rotonde vertrok, waar zo’n beetje alle bussen op uitkomen. Ik heb nog nooit zoveel bussen bij elkaar gezien. Allemaal door elkaar en voor elkaar langs rijdend. Ik denk dat over de gehele ronde van de rotonde busstations waren (en van één busstation vertrekken al gauw 10 bussen). De weg van de rotonde was al gauw 5 baans (zeker wel meer). Met een beetje hulp van locals de goede bus gevonden en was ik uiteindelijk ook op weg naar Kanchanaburi vanaf het Terminal (in de bus terminal ook iedereen heel behulpzaam).
In Kanchanaburi vanaf de bushalte naar het guesthouse lopen, volgens mijn bijbel zou het 1 km zijn, dat bleek later toch echt wel 3x zoveel te zijn (waarschijnlijk drukfoutje?). Bij het guesthouse waren ze niet al te aardig, bleken de éénpersoonskamers op te zijn, was er een koude douche en zag de kamer er niet uit. Viel tegen. Na proberen te douchen naar een museum over de aanleg van de spoorlijn (het WO II verhaal). Daarna moest ik natuurlijk ook nog even de spoorbrug zelf bekijken. Over de brug kon en mocht je lopen. Er waren een soort van plateau’s aan de zijkanten waar je kon staan als er een trein langs zou komen (er rijden daar niet zo heel veel treinen, dus dat valt mee).
Eenmaal terug bij het hotel bleek dat de kamer gewoon prima was en het bed eigenlijk wel lekker lag. Was ’s middags ook een beetje chagerijnig van het lopen met een backpack op me rug in de brandende zon. Maar alles OK.

13 november
Tegenover het museum ligt een grote begraafplaats, waar een groot deel van de omgekomen krijgsgevangenen begraven liggen. Er was ook een sectie met Nederlandse soldaten (H. Dekker ligt er ook, Diny jij weet vast of dit familie kan zijn?). Best wel indrukwekkend, zo veel graven. En dan te bedenken dat er nog twee plaatsen (in Thailand en Myanmar/Burma) zijn waar nog van dit soort begraafplaatsen zijn. Even lekker een dutje gedaan en daarna weer terug naar de brug. Deze keer ben ik helemaal naar de overkant gelopen. Aan de overkant was een Chinese tempel, wat er mooi was. Daarna naar een markt, een zonnebril gekocht. Ik heb de mijne in Ko Tao laten liggen. Daarnaast ben ik tussen Ko Tao en Chumphon ook mijn slippers kwijt geraakt, dus daar moet ik eerdaags ook een vervanger voor zoeken. Door naar een andere markt, waar ze meer eten verkochten. Daar wat typisch Thai straatvoedsel gekocht: soort van satéprikker met bolletjes vlees eraan in een hete saus.

14 november
Vroeg op, om de trein naar Bangkok te nemen. Een kaartje voor ‘foreigners’ was 100 baht (voor de 3e klas, wat normaal niet meer dan 20 baht zou zijn). Dit omdat de route erg mooi zou moeten zijn en omdat er iets was met omdat het een WO II ding is en omdat het gewoon makkelijk is om toeristen en reizigers op deze manier van hun geld te ontdoen omdat ze toch wel terug naar Bangkok moeten. Nou is 100 baht echt iets van €2,50, maar het gaat om het principe. Overigens was het de minst mooie route die ik tot nu toe met de trein in Thailand heb gemaakt… Eenmaal weer in Bangkok over het water en een stukje lopen en bij mijn volgende guesthouse aangekomen, op een lady slaapzaal (nog een Duitse lady op de slaapzaal).
Even douchen en bijkomen en weer met de watertaxi en een stukje lopen om het Democracy Monument te bewonderen. Een soort monument in het midden van een rotonde gebouwd. Terug lopen, even een pitstop maken bij de MacDonalds omdat ik dacht dat ik daar trek in had. Ze hebben hier niet eens McFlurry’s! Het was wel lekker voor de verandering, maar toch heb ik liever rijst dan die MacZooi. Op de terugweg naar het guesthouse langs een winkelcentrum waar ze mijn favoriete ijswinkel hadden, dus dat kon ik niet weerstaan!

Het plan verder: ik wil de dierentuin in Bangkok nog bezoeken (vooral ook omdat ik zo’n beetje alles al in Bangkok gezien heb), daarnaast slippers vinden en misschien wat nieuwe shirts (deze zijn af en hebben al een maand zweet en viezigheid te verduren gehad. Mijn witte shirt is nu ook niet wit meer, hihi) en verder zal ik mijn tante Diny weer terug zien en vlieg ik 18 november gewoon alweer naar Myanmar/Burma! Wat gaat de tijd toch snel!