Byebye Thailand, hello Myanmar

15 november
Redelijk uitgeslapen, want het guesthouse waar ik verblijf heeft nooit ramen in de slaapzaal geplaatst. Het was al half 10, maar voelde als 06.00! Even rustig bijkomen en tasje pakken. Het plan vandaag is om naar de dierentuin te gaan. Eerst even een brood bij de bakker gehaald en dan met de boot en nog een stuk lopen eindelijk uitgekomen bij de dierentuin. Onderweg was er overigens nog een bijeenkomst van dove en gehandicapte Thai. Heel veel mensen bijeen, lekker aan het eten en met elkaar aan het gebarentalen.
De dierentuin zag er mooi en goed uit. De meeste dieren zagen er goed verzorgd uit. Ik was er na 12 uur, en dat was helemaal prima want de meeste dieren werden gevoerd. Ik liep een rondje door de dierentuin, en dat was precies ook in de richting van de voedermeneer. Dus kon bij elk dier kijken hoe en wat ze te eten kregen. De tijger kreeg zijn vlees aan een draadje, wat hij (of zij?) er af sloeg met zijn grote poot en lekker oppeuzelde. Een beer kreeg zijn voedsel alleen als hij op zijn kont zat en met zijn voorpoten een soort biddende beweging maakte. Een andere beer kreeg na zijn vis en fruit plastic bakjes yoghurt (die hij heel handig wist open te maken door er op te staan en de yoghurt die eruit spoot van de stenen af te likken). Een andere beer kreeg een plastic fles (7up flesje) met siroop erin. Hij lag lekker op zijn rug die siroop uit het flesje te drinken.
Later, bij de reptielen lag er een slang open en bloot op een bankje (uiteraard zaten er wel verzorgers bij). De slang mocht je aanraken, en als je durfde hem om je nek leggen voor een foto-moment. De slang voelde erg glad en zacht aan, voelde erg lekker (ik dacht altijd dat die beesten super ruw zouden zijn).
Helaas, de cavia’s en ook vooral de konijnen zagen er niet uit! Ze zaten in veel te kleine hokjes, geen gras of zaagsel en stro, maar op een stenen ondergrond. Het lag vol met poep en bedorven eten (of iets dat op eten zou moeten lijken). Geen brokjes, geen hooi en ook geen water… en ook nog in de brandende zon zonder enige vorm van verkoeling! De beestjes lagen er wat apathisch bij, zaten onder de schurft en ik werd er een beetje misselijk van.  Moest gelijk aan mijn eigen caafs denken, die gelukkig goed verzorgd worden en veel liefde krijgen (nu door mijn ma). Ik hoop dat er snel verbetering voor deze beesten komt. Er hing ook een bordje op hun hokjes van ‘pas op, ik bijt’. Ja, tuurlijk bijten ze! Ze zitten in zoveel stress. Behandel ze beter, en de kinderen kunnen gewoon tussen ze lopen en ze oppakken en aaien (zoals in Artis of op een kinderboerderij).
Op de terugweg van dierentuin naar guesthouse een soort van paleis (of in ieder geval een groot, marmeren gebouw) tegengekomen. Mooi. Helaas waren er bussen vol Chinezen net op dit moment ook het gebouw aan het bekijken, dus het was vooral Chinezen ontwijken en expres door hun foto-momentjes lopen (hehe).

16 november
Ik wilde vandaag naar een markt, om nieuwe shirtjes te kopen. Het Duitse meisje uit mijn slaapzaal wilde wel mee. Even later werden we vergezeld door een Duitse jongen. Eerst zijn we naar een markt gegaan, toen naar het oude Silom winkelstraat en daarna door naar MBK shopping mall. Geen shirts kunnen vinden, maar de Duitsers hadden wel enkele leuke dingen gevonden. We waren nu best moe van al dat lopen (slenteren) over de markt, dus besloten we eten en biertje te halen en dat op te eten en drinken op het dak van het guesthouse. Er hingen hangmatten, dus even heerlijk ontspannen. ’s Avonds sloot de Franse Alex zich aan bij onze groep en zijn we in Bangkok centrum iets gaan drinken.

17 november
Klein beetje last van mijn buikje! De vorige dag iets met varken gegeten, wat ik normaal nooit eet en mijn buikje was het er ook niet zo mee eens. Dus rustig aan. Uitslapen en nog een tijdje met de Duitsers bij het guesthouse gezeten. Vanavond zou ik weer met Diny zijn en we hadden dus al een hotel geboekt. Daar ging ik heen (was een half uurtje lopen van het hotel waar ik nu zat). Ik was nog niet binnen of er werd meteen over geld en betalen gepraat. Ik legde uit dat er nog iemand zou komen en dat zij zou betalen. Oké, prima. Ik mocht evengoed de kamer in. Had nog een middag over en besloot toch maar terug te gaan naar het MBK, omdat ik toch wel nieuwe shirts nodig had (de mijne stinken na een maand in de brandende zon de hele dag zweten… bah!). Nu was ik wel geslaagd, stuk of 5 shirtjes! Weer bij het hotel aangekomen even douchen en toen ik net naar beneden wilde gaan, klopte er iemand op de deur! Het was tante Diny! (Helaas, zwarte piet en/of Sinterklaas komt hier niet). We gingen lekker pizza eten, even bijkletsen, in de hotelkamer nog even lekker rustig aan (boekje lezen, biertje drinken, ijsje eten).

18 november
Tante Diny ging met me mee naar het vliegveld, tot aan de paspoortcontrole! Ik denk dat ze er zeker van wilde zijn dat ik echt weg was… Op het vliegveld ook nog een nooit ingeleverde sleutel van een hostel in Chiang Mai (slechte ik) op de post gedaan. Inchecken en naar de gate verliep allemaal vlekkeloos. Het vliegtuig vertrok op tijd en landde op tijd (AirAsia).
Vaarwel Thailand, hallo Myanmar!
Op Mandalay airport aangekomen, met de bus (voor letterlijk 20 meter) naar de aankomsthal. Na 5 minuten in de rij voor paspoortcontrole te hebben gestaan, viel de elektriciteit uit. Dit gebeurde even later nog een keer. Het water in de WCs wilde ook niet meewerken, er stonden vrouw met emmers water die doorspoelde en meehielpen je handen te wassen.
Even wachten op de bagage. Dan door naar een wisselkantoor. Er stonden taxi-chauffeurs, die meteen op ons af komen. Ik negeerde ze een beetje, omdat ik in Thailand al geleerd had dat deze mensen super irritant zijn. Hij zag me naar een van de wisselkantoren lopen, en zei iets over de exchange rate, maar ik was bezig niet te luisteren. Ik kwam er achter dat hij me gewoon wilde zeggen dat ze daar een lagere exchange rate hebben dan bij de wisselkantoren aan de andere kant van de grote hal. Bij waar ik heen ging 1036 Kyat voor $1, en bij de andere 1042 Kyat voor $1. Uiteindelijk kwam het neer op €2 die ik minder kreeg. Ik wisselde $400 om voor 414.400 Kyat! Hele stapel geld.
Daarna zocht ik de gratis bus naar het centrum (deze bus is gratis voor klanten van AirAsia). Weer een taxi-chauffeur die mij gewoon vertelde waar het was en niet mij meteen een ritje met zijn eigen taxi wilde aansmeren. Dus (zoals ik later ook enkele malen leerde): de taxi chauffeurs in Myanmar zijn nog best wel behulpzaam en niet alleen uit op een ritje voor hunzelf.
De bus zette ons af in het centrum van Mandalay. Het zou een uur lopen zijn naar het hotel. Dus besloot een taxi te nemen. Een man kwam op me af, hij was taxi chauffeur. Ik ging ervan uit dat hij een auto bedoelde, maar hij nam mijn backpack aan en zetten die voorop tussen zijn benen op een brommer, gaf mij een helm en ik moest bij hem achterop zitten. Voor 1 seconde had ik zo mijn twijfels, maar goed, dit hoort erbij als je op reis bent. Nieuwe dingen doen. En wat bleek: het is een geweldig manier van vervoer! Ik kwam er achter dat de meeste taxi’s hier brommers zijn waar men achterop stapt. Even zoeken naar het hotel. De chauffeur was heel vrolijk, meteen flink te babbelen. Ik kreeg zijn kaartje en moest hem maar bellen als ik nog naar andere plaatsen vervoerd wilde worden. Zijn naam: Min Min.
Inchecken en bagage op de kamer zetten. In Myanmar zijn er meer hotels dan hostels en guesthouses, dus veel onpersoonlijke hotel en -kamers de aankomende weken, vrees ik. Geen gezelligheid van gezamelijke ruimtes of grote tuinen.
Ik besloot naar het oude paleis te lopen (dicht bij het hotel). Oud complex, maar met een mooie toren waar je in mocht en vanaf de top een mooi uitzicht had over het paleis en de bergen rondom Mandalay.
Daarna met een brommertaxi Mandalay Hill op geracet (hij scheurde er over en nam scherpe bochten), voor een spectaculair uitzicht en om de zon te zien ondergaan. Ik was er net op tijd, de zon was aan het onder gaan, mooi! Daarna weer met de taxi naar beneden en terug naar het hotel.

19 november
Vroeg op. Vandaag ging ik naar een ander hotel (goedkoper hotel) en wilde daar een fiets huren om naar Amarapura te gaan (een stadje dichtbij Mandalay). Zo gezegd, zo gedaan.
Ze kennen hier totaal geen verkeersregels, en als ze willen inhalen, wordt er getoeterd. Bij een kruispunt is het helemaal chaos, iedereen gaat door elkaar heen, geen stoplichten, noch voorrangsregels. En daar fiets je dan tussen. Maar het ging best goed (ik heb het in ieder geval overleefd, anders kon ik dit natuurlijk niet typen). Eigenlijk moet je gewoon (een beetje rustig) doorrijden en zoveel mogelijk om elkaar heen rijden. Na 45 minuten fietsen (en een beetje zoeken en locals voor de richting vragen) kwam ik aan bij de U Bein’s Bridge. Deze 200-jarige brug is met zijn 1188,72 meter de langste teak houten brug in de wereld. Je moet wel een beetje opletten waar je loopt, want soms zitten er gaten in de brug en de houten balken zijn niet allemaal even recht en op dezelfde hoogte. Vanaf de brug wordt gevist en ook beneden in het water liggen de mannen veelal tot hun schouders in het water te vissen. Naast het vele water, zijn er ook heel veel waterplanten en stukjes land waar boeren met buffels het land verbouwen. Het uitzicht is ook niet verkeerd: overal waar je kijkt bergen met hier en daar tempels en pagoda’s. Aan de andere kant van de brug is een klein dorpje, met enkele mooie tempels. ’s Middags weer terug in Mandalay en aangezien ik de fiets voor de hele dag had, nog wat tempels in Mandalay bezoeken. Ik ontmoet een oudere vrouw zittend op een bankje bij een van de tempels. Ze vraagt me of ik lerares of dokter ben (pedagoog is een bijna dokter). Ze heeft een gebroken been, door een verkeersongeluk (wat een verrassing, niet dus…). Ze is zelf lerares Engels voor tieners. Ze verteld me heel leuk hoe ze zich gedraagt in de klas (ze moet bij de tieners namelijk erg streng zijn). Ik lig dubbel om hoe streng ze kan kijken, doen en doet alsof ze de klas in toom houdt (inclusief ‘SHUT UP’).

20 november
Het ontbijt bij het hotel bestaat uit 2 toast met jam en boter net genoeg voor een halve toast. Daarnaast nog een lekkere thee, sapje en bananen. Je kan ook een ei krijgen, maar daar houdt ik niet zo van. Het vorige hotel had ook al eenzelfde ontbijt (hoewel daar later nog rijst bij kwam, maar toen zat ik al vol met toast, helaas). Beetje jammer, want ik had liever iets typisch Myanmarees willen eten (of in ieder geval iets met rijst en een curry o.i.d.).
Afijn, met de bus naar een ander plaatsje dichtbij Mandalay; Sagaing. Bij de locals navragen waar de bus vertrekt. Ik zie twee mensen staan wachten bij wat lijkt op een bus station, en zij helpen me de goede bus te vinden. De bus is een soort pick-up truc met achterin bankjes (overdekt, want het dak is voor kinderen en monniken gereserveerd). Voor een paar eurocent zit je een uurtje in zo’n bus. De bus stopt op random plaatsen (gewoon als mensen er af of op willen) en na een tijdje klimmen er allemaal mini monniken op het dak (jongens van rond 10 jaar).
In Sagaing is een berg, vol met tempels. Ik besluit lopend naar de top te gaan en alle brommertaxi’s te negeren. Na een tijdje komt er een man naast me rijden met zijn brommer, hij vraagt waar ik heen ga, en biedt aan me daar heen te brengen ‘free of charge’. Ik kom erachter dat ik nog een heeeeel eind te gaan had, als ik was blijven lopen en ben de man dan ook zeer dankbaar. Hij zet me af bij de grootste tempel op de top van de berg, draait zich om en is weer weg. Een paar tempels bezocht en hier en daar navraag gedaan hoe ik bij ‘Tilaw Kaguru’ kom (een grot waar 300 jaar oude grotschilderingen zijn te bezichtigen). De een stuurt met naar het noorden, terwijl de ander me weer naar het zuiden stuurt. Dan krijg ik te horen dat het dicht is. Erg duidelijk is het dus niet. Ik besluit de berg maar af te lopen (wat gelukkig minder moeit kost dan omhoog) en er komt weer iemand naast me rijden. Een taxi chauffeur met een Fransman achterop. Hij vraagt of ik een taxi nodig heb, ik vertel hem dat ik naar de grot wil. Hij rijdt door en er komt even later een andere man me oppikken. De Fransman wil de grot ook wel zien, en de taxi meneren weten wel waar we moeten zijn. Eerst moeten we bij een gebouw entree betalen en komen twee vrouwen met ons mee, want zij moeten met de sleutel de grotdeur openmaken. Het blijkt eerder een soort tempel bovengrond, dan een echte grot. Maar desondanks is het erg mooi. De schilderingen zijn wel uit en veelal versleten, maar op sommige plaatsen zijn ze nog goed intact. Veel gangen zijn voor Aziatische mensen gemaakt, en dus niet voor lange Europeanen zoals ons. Er is niet al te veel licht, maar dat wist ik van tevoren en had dus ook mijn zaklamp mee.
Met de (pick-up) bus terug naar Mandalay. Deze bus wordt volgepropt met mensen. Bewegen lukt niet, je benen bewegen ook niet meer. We zitten met z’n alle in een gedrukt en de bus laat steeds meer mensen erbij. Er zit nog een reiziger (Spanjaard), die uiteindelijk schreeuwt dat het nu vol genoeg is, maar daar trekt de man van het busje niets van aan. De Myanmarese mensen versta ik dan wel niet, maar ik weet zeker dat zij ook niet al te blij zijn met deze situatie.
Eenmaal terug in Mandalay de benen strekken (gelukkig, ze doen het nog). Naar een markt gelopen. Echt me ogen uitgekeken. Er lagen stukken vlees, kippenpootjes, stukken vis (alles rauw en in de volle zon) en echt alles zag zwart van de muggen! Het stonk er ook behoorlijk. De straat lag vol met viezigheid. Een beetje aan de rand van de markt, zag het er oké uit en heb ik dragonfruit en mandarijntjes gekocht (aangezien het 11 november is geweest, en ik dus sinds die dag al zin in mandarijnen had). Lekker, smaakte goed, best vers.

Wat nog wel een ‘grappig’ feitje is: Myanmar was ooit een Engelse kolonie. In Engeland rijden ze aan de verkeerde kant van de weg. Echter, nu Myanmar onafhankelijk is, zijn ze aan de rechterkant van de weg gaan rijden, maar zit het stuur ook nog steeds aan de rechterkant. Oftewel: al je wilt inhalen, moet je eerst een heel stuk naar links uitwijken om te kijken of er iets aankomt.