Maleisisch Borneo

19 maart
Om 08:20 heb ik een vlucht naar Kuching (dit lig in Maleisisch Borneo, het andere eiland van Maleisië. Waar verder ook Kalimantan van Indonesië en het sultanaat Brunei te vinden zijn).
Ik nam de eerst metro naar KL Sentral.. Het metrostation was nog geen eens open, dus we mooesten allemaal rustig afwachten tot de rolluiken open gingen. Wel apart, want er reden wel al (lege) metro's af en aan.
Op KL Sentral met de KLIA (Kuala Lumpur International Airport) Express (een trein) naar KLIA2, voor de vlucht naar Kuching met AirAsia. Daar ging alles vlot en zat ik na zelf mijn boardingpas uitprinten en me bagage op de band leggen al na 20 minuten in de wachtruimte. De vlucht was verder ook weer prima, en het vliegtuig vetrok en landde op tijd en zonder al te veel moeilijkheden.
Vanaf het vliegveld Kuching was het alleen mogelijk met een dure taxi naar het stadscentrum te geraken. Duur is relatief, want het kostte ongeveer 8 euro... maar vergeleken met de rest van mijn levensonderhoudkosten in Maleisië is dat toch echt veel voor een ritje van 20 minuten! Tijdens de taxirit al wat van de omgeving gezien. Het is wat schraler en armzaliger dan op Peninsula Maleisië. De huizen en winkels zien er wat vervallen uit en het geeft in zijn totaal een wat armere indruk. Maar, het is er erg groen!
Ik werd in de Carpenter Street bij Wrong Place afgezet. Van die laatste naam moest mijn taxichauffeur wat lachen. Wrong Place is beneden een café (heel artistiek, veel houten meubels en het menu en alle huisregels op stukken karton) en boven een grote slaapzaal voor 10 personen. Er is een terras met een grote tafel en er hangen wat hangmatten (uiteraard vind je mij vaak in een van de hangmatten!). Deze plek ligt in China Town, veel Chinese tekens, uithangborden, restaurantjes en mensen in deze buurt.
Middendoor Kuching stroomt een rivier. Op 2 minuten lopen van mijn guesthouse ligt het "Waterfront"; een soort promenade langs die rivier waar veel eettentjes en bankjes te vinden zijn. Dus nadat ik in het guesthouse geinstalleerd was, meteen even over het Waterfront lopen. Daarna een van de vele shopping malls ingegaan voor wat verkoeling en (gratis) wc-bezoek. Daarna een andere uitgang genomen en gewoon doelloos verder gelopen, tot ik erachter kwam dat ik niet meer zo goed wist waar ik was en de straten stonden ook niet meer op mijn plattegrond. Maar dit verdwalen had wel iets. Nog een veel grotere China Town bezocht en er was een soort sportveld met hele grote overdekte chill-ruimte waar veel mensen zich leken te verzamelen. Uiteindelijk natuurlijk wel weer de weg naar het Waterfront gevonden. Bij een van de eettentjes op het Waterfront gegeten, terwijl ik van de wandelende en joggende mensen genoot en vooral ook van het uitzicht aan de overkant van de rivier. Daar was een grote gouden soort van tempel (eigenlijk een overheidsgebouw), een groot wit huis waar de Rajahs hebben gewoond (bestuurders) en een wit fort. Met hier overal omheen heel veel groen.

20 maart
Even op een van de bankjes op Waterfront gezeten, heerlijk in de schaduw en er was nog een lekkere stevige wind ook... even afkoelen. Om van het Waterfront naar de overkant te geraken, kun je voor 50 sent een houten bootje nemen. Deze brengt je in een paar minuten naar de overkant. Dus dat deed ik dat maar. Eenmaal aan de overkant het fort bezocht (gebouwd om Kuching te beschermen, maar er is nog nooit een vijandelijk schot van af gelost) en daarna wilde ik doorlopen naar de gouden tempel en het grote witte Rajah huis. Echter - en de wind was natuurlijk al een voorbode - begon het vreselijk hard te regenen. Dus ergens onder zo'n boog die ze meestal over een weg bouwen (waar dan ook meestel iets van "Welkom" oid op staat). Daar kwam nog iemand onder schuilen, een man met een motor. We raakte wat aan de praat en hij vertelde me over Kuching en wat alle gebouwen nou eigenlijk voor diende die daar in de omgeving stonden (zoals de gouden tempel dus een overheidsgebouw is, en het witte huis nu ook als overheidsgebouw dient), daarna vertelde hij dat de president zijn dorp op een dag 5 km landinwaarts had verhuisd. Zomaar. Eerst woonde hij heerlijk aan de oever van de rivier, nu ergens hoog in een berg, waar het altijd erg benauwd is. Toen het eenmaal bijn gestopt was met regenen, mocht ik bij hem achter op de motor en bracht hij me naar de plaats vanwaar een houten bootje me weer naar Waterfront zou brengen (dit ritje duurde hooguit 2 minuten!).
Bij de Mac wat patatjes gehaald (behoefte aan zoute troep) en daarna vooral bij het guesthouse gezeten, omdat het wel nog wat aan het spatten was.

21 maart
Het was vandaag zaterdag en dat zou betekenen dat er een weekendmarkt zou zijn, die zou heel groot en leuk zijn. In een half uurtje zou ik er heen kunnen lopen. Dit wandeltochtje duurde uiteindelijk ietsje langer dan een half uur (zeg maar 1,5 of 2) en de markt heb ik nooit gevonden. Hier in Maleisië is het eigenlijk voornamelijk auto- en snelweg, en maar weinig voetpaden. Laat staan dat er veel zebrapaden of mogelijkheden tot oversteken zijn. Dus elke keer in de brandende zon naast een verhitte weg staan waar de auto's langs je razen, om met gevaar voor eigen leven zo snel mogelijk proberen over te rennen (zo gaat dit zo'n beetje overal in Maleisië, ook in bijvoorbeeld de binnenstad van Kuala Lumpur). Uiteindelijk kwam ik ergens bij een brug aan, en aan de overkant zag ik wel een groot gebouw, maar het leek er uitgestorven. Dus uiteindelijk weer terug gegaan richting het stadscentrum van Kuching. Daar een shopping mall ingedoken om wat voedsel te halen. Er was een soort klein festival binnen aan de gang. Er werd door verschllende mensen (van verschillende leeftijden) gezongen en 20-jarige jongens dansten met de danspassen van 8-jarige meisjes... heel bijzonder allemaal. Er was ook een soort rond glas, waar je in kon staan en dan blies de wind allemaal papiertjes omhoog en dan moest jij het juiste papiertje uit de lucht proberen te graaien. In mijn eten zat een dode vlieg en het was ook niet echt lekker. Dat dus laten staan en een Teh Tarik besteld; dit is thee met gecondenseerde melk. Heerlijk!
Weer naar het Waterfront, op een bankje zitten. Boekje lezen, tot ik op een gegeven moment allemaal lawaai hoorde, van trommels. Bleek er een Chinese optocht te zijn. Vooraan liep een Chinese man in het geel met een stok, hij deed vechtbewegingen en jagerbewegingen na (in de verte kijken met zijn hand boven zijn ogen, bijvoorbeeld). Heel veel auto's met versieringen en achterop mensen in kledij dansend of een instrument aan het bespelen. Daarnaast ook nog mensen met Chinese draken en Chinese leeuwen pakken aan. Sommige balanceerde weer op hoge palen op een auto. Iedere "act" (om ze zo maar te noemen) stopte bij de ingang van een Chinese tempel en bracht daar een soort groet uit. De optocht duurde de hele middag en groot deel van de avond, maar het was aangenaam om alles voorbij te zien gaan. Ook uiteraard veel vuurwerk. Veel mooie en bizarre dingen gezien, bijvoorbeeld ook mannen met een lange stok door hun wang heen, waaraan elk uiteinde dan een soort flag van dat festival hing.. Er waren ook een paar auto's met alleen beelden van heilige Chinezen (? Neem ik aan) waar dan elke Chinees een groet naar uitbracht. Toen het donker begon te worden, begon het weer wat te spatten en te regenen. Tijd om op zoek te gaan naar eten en terug te keren naar het guesthouse. Eenmaal terug bij het guesthouse bleek dat de optocht langs het guesthouse nu ging, en dus kon ik vanaf het terras toekijken.

22 maart
's Ochtends met de bus naar de zondagmarkt. Bleek dat ik er de vorige dag toen ik op zoek was naar de weekendmarkt toch wel heel dichtbij in de buurt was gekomen.
Het was nog erg rustig op de markt, en veel kraampjes leken nog dicht. Er werdt van alles verkocht: groente, fruit, rauwe vis en kip, kruiden, kleding, souveniers, planten en bomen, maar ook levende beesten zoals cavia's! Helaas, de caafs zagen er onverzorgd uit en zaten onder de schuft.
Uiteraard viel er op de markt ook veel te proeven. Geen idee wat het allemaal was. Maar ik had in ieder geval koek met gedroogde banaan, 2 soort Indiase snacks (waarvan eentje pakora, een gefrituurd deeg balletje met in dit geval wat peterselie er in), nog meer gefrituurd deeg, een soort van platgestampte vijg of wel hele grote rozijn en een cakeje van sponsig, zachte koek en een neppe chocolade creme. De geuren op de markt waren ook overheersende, van alle rauwe vis vooral (ze verkochten ook rog en haai!) tot aan verse koriander!
's Middags met een busje naar Kuching Sentral gegaan, het grote busstation voor busreizen naar andere steden in Maleisië. Daar begroet door een groep jongens die allemaal wilde dat ik bij hun maatschappij een kaartje ging kopen, uiteraard lieten ze me ook niet echt met rust toen ik liet merken ze toch te negeren. Het meisje waarbij ik uiteindelijk mijn ticket kocht, vond het wel hilarisch dat ik door zo'n groep jongens achtervolgd was.

23 maart
Vroeg op, want rond 07.00 al met de bus naar Semenggoh Nature Reserve/Wildlife Centre. In Semenggoh is het mogelijk semi-wilde oeran-oetangs te zien. Kaartje kopen bij de ingang en naar het voederplatform 1.3 km in de jungle lopen. Daar eventjes wachten en toen kwamen er een paar gidsen op ons af (inmiddels waren er heel wat andere toeristen ook gearriveerd). Ze vertelde over het park en de dieren en namen ons mee naar verschillende voederplatforms waar we inderdaad oeran-oetangs hebben gezien! Een grote, stoere, dikke man zat met zijn dikke reet lekker op een platform terwijl de vrouwtjes eromheen bleven slingeren aan touwen en takken om "stiekem" wat fruit van het platform te pakken. Sommige van de vrouwtjes droegen babies bij zich. De babies rukten het eten uit de hand van hun moeder.
Tijdens de lunch (toen ik weer terug was in Kuching) ontdekte ik nog meer wildlife, in mijn eten nog wel, een dooie mug. Mmmm jammie....
Daarna terug naar het guesthouse om mijn spullen te pakken en uit te checken. Nog even een laatste wandeling door Kuching en langs het Waterfront. Daarna met mijn spullen naar Kuching Sentral. Daar een kleine pizza gehad en gewacht tot het 22.00 uur was en ik de bus naar Miri kon nemen. Deze busrit duurde maar liefst 16 uur! De volgende dag zou ik om 14.00 aankomen in Miri.

24 maart
Inderdaad rond 14.00 in Miri aangekomen. Houten kont van het zitten en vrij weinig echt goed kunnen slapen. Miri Sentral was een grote parkeerplaats met nog geen eens een restaurantje, in the middle of nowhere. In mijn bijbel stond dat er een bus vanaf Miri Sentral naar Miri town zou gaan. Deze zou elke 90 minuten van Sentral vertrekken. Ik heb bij mijn buschauffeur nog even navraag gedaan, maar die zei inderdaad dat ik "daar" (hij wees naar een bushokje) moest wachten. Toen er na 60 minuten nog geen bus was gekomen, vroeg ik het nog maar eens aan iemand anders. Twee jongens die bezig waren hun postpakje bij het busstation af te leveren. Ze zeiden dat er geen bus meer ging, maar ze zouden mij naar de dichtbijzijndste bushokje brengen met hun auto. Dus mijn spullen en ik in de auto. Ze reden echter voorbij het bushokje en vroegen me waar ik verbleef. Hebben ze me gewoon even voor de deur van het guesthouse afgeleverd! Dat was wel erg schattig.
In het guesthouse bleek dat mijn slaapzaal "tering" heet (hier hebben slaapzalen wel vaker allemaal verschillende namen, soms bloemen of iets anders, maar nu dus scheldwoorden blijkbaar). Er sliep nog een Nederlands meisje en later kwam er nog een meisje uit Taiwan binnen. Even douchen en daarna op zoek naar wat eten, want ik had de hele dag nog helemaal niks gegeten! Ergens bij een Chinees tentje mie met ik denk dat het vis was.

25 maart
Door Miri gewandelt. Eerst wilde ik naar een vismarkt gaan, omdat ik ergens gelezen had dat dit wel leuk was en dat de vissen ook op artistieke wijze zouden worden uitgestald. Eenmaal bij de markt aangekomen, was het een vismarkt zoals je je die eigenlijk voorstelt. De geur was niet te harde, vissen werden voor je neus letterlijk koppen kleiner gemaakt en alle vloeibare afval en troep dreef over de weg naar de riolen. Daar ben ik dus snel voorbij gelopen (niet eens naar binnen gegaan) en bij een Chinees tempeltje gekeken.
De jongens die mij de vorige dag een lift hadden gegeven van het busstation naar mijn guesthouse hadden gezegd dat het Miri Handicraft Centre wel erg leuk was. Handwerk van alle verschillende volken die in de buurt leven. Eenmaal binnen bleek het niet zo groot en eigenlijk was het meer een plek om veel troep souveniers te kopen. Daar was ik ook snel klaar.
Verder naar Miri Fan City, een park die heel mooi en romantisch zou moeten zijn. Er zouden vele mooie tuinen zijn, veel locals die er voor een wandeling of jog kwamen. Toen ik er eenmaal was, bleek het uitgestorven. Er was ook helemaal niemand in het publieke zwembad. Het mooie en romantische van de tuinen was ook ver te zoeken.
Verder is er in Miri niet zo heel veel te doen. Er zijn veel restaurantjes met hetzelfde eten, winkels die spullen verkopen die ik toch niet nodig heb, winkelcentra met dure winkels waar niemand ooit iets lijkt te kopen (maar wel door heen loopt en bij de eettentjes zit) en heel veel vervallen flats.
Dichtbij Miri is een park waar je door grotten kunt lopen, of een boot door de grotten kunt nemen. Echter, je kunt alleen met het vliegtuig bij deze grotten komen. Met het openbaar vervoer zou het wel een paar dagen kunnen duren (en dan ook nog inclusief zelf door de bergen hiken). Dus dat vind ik een beetje te veel van het goede, vooral ook omdat de tochten in het park best prijzig zijn en het vliegen erheen ook wel.
Daarom besloten morgen naar het kleine sultanaat Brunei te gaan. Met de bus vanaf Miri duurt dat maar 3 uur. Van veel mensen hier - die er geweest zijn - gehoord dat het er erg leuk is. Dus ik ben benieuwd!