week 5 & 6

dag 83
Gelukkig zelf niet ziek geworden, maar het huis was de vorige avond wel erg leeg. Er waren 7 mensen in het ziekenhuis aan het infuus beland. We hadden een 'welcome home' teken op de muur gemaakt voor ze, want ze kwamen ;s nachts weer terug.
Vandaag was een vrije dag, iedereen was nog aan het bijkomen van gisteren. We hebben wat films gekeken, wat spelletjes gedaan (waaronder 'Moneyply', de Indiaase versie van Monopoly). Een van de jongens was naar Jaisalmer gegaan we horode 's ochtends dat hij daar ziek was geworden! Hij was de enige die niet uit eten was geweest, dus we hadden geen idee waar de ziekte vandaan kwam.
Ik zou eigenlijk de vorige dag met Annabel en Lian naar Udaipur (een stad aan een meer), maar omdat Annabel in ziekenhuis lag ging dat niet door. Vandaag bustickets regelen en we zouden 's avonds om 11 uur met de bus naar Udaipur vertrekken om daar rond 6 uur aan te komen volgende morgen. De busreis was niet bepaald geweldig. Je zat rechtop, met beperkt beenruimte (relaxt slapen lukte niet), de chauffeur reed als een gek en toeterde om de 5 seconde. We hadden 3 uur 's ochtends een stop (de enige stop) en konden ergens in the middle of nowhere een plasje plegen.

dag 84
Lian zat in de bus naast een meisje. Ze zag er niet helemaal Indiaas uit, ze droeg een veelste kort broekje - n India mag je je knieen en schouders niet laten zien. Bij haar zag je bijna alles. Ze was erg aardig. In Udaipur moest ze er ook uit en zou door een vriend worden opgehaald. Wij mochten ook wel meerijden. Ondertussen was Lian haar camera kwijt. En toen de vriend van het meisje uiteindelijk kwam (in zijn super dure auto) had hij 2 vrienden mee. We hadden er een slecht gevoel bij, en met z'n zevenen + bagage zouden we niet eens in de auto passen. Dus besloten maar een rickshaw te nemen. Eenmaal aangekomen bij het hotel plofte we op bed neer en besloten een uurtje of 2 te slapen. Lian en ik gingen eeen rondje lopen, Annabel was nog te moe en bleef liggen. Maar ik kreeg al gauw een sms van haar dat ze toch mee wou en we haalde haar op. We bezochten het 'City Palace', we bevonden ons opeens in een andere wereld! Het leek wel een scene uit een Franse film. Of ergens in Florida (niet dat ik daar geweest ben). Bij het City Palace waren 2 loketten. We wilde informatie over de boottrips die ze organiseerde, we kwamen bij loket 1 en werden naar loket 2 verwezen. Die verwees ons weer naar loket 1. Toen wilde we een ticket kopen voor alleen city palace en werden we weer naar loket 2 gestuurd. We wilde een boottrip tijdens zonsondergang doen, maar besloten toch maar een boottripje 's middags te doen. De boot bracht ons naar een eilandje midden in het meer. Daar was een duur resort gebouwd (mineraal water was 100 rupees, normaal 15-25) en daar moesten we een tijdje rondlopen, wachten op de boot die ons terug zou brengen. Daarna een restaurantje met rooftop view gevonden en van de zonsondergang genoten vanaf het dak. Er liep een stel binnen die we die middag al gezien hadden toen ze ons naar een ATM vroegen. We raakte aan de praat en ze vertelde dat ze naar een restaurant wilde (Ambria), daar bleek het eten heel goed te zijn. Toevallig hadden wij ook besloten daar heen te gaan. Dus we gingen met z'n vijfen. De vrouw had gewerkt met mishandelde kids en de man werkte nog steeeds met mishandelde kids en kinderen in pleeggezinnen. Heel interessant gepsrek daarover gehad met ze. En ja, het eten was overheerlijk!

dag 85
Vroeg eruit want we werden om 8 uur opgehaald en naar een ranch gebracht. We zouden gaan paardrijden! Omdat Lian en ik nog nooit hadden paard gereden, liep er bij ons een man mee die de teugels van het paard vast hield. Erg mooie omgeving en super ervaring! We stopten bij een klein meertje, bijna helemaal begroeit met waterplantjes. Er reed nog een Brits meisje met ons mee, die op de ranch werkte. 's Middags kregen we lunch en nam het meisje ons mee naar het huis van de eigenaar. De eigenaar bleek niemand minder dan de broer van de voormalige koning van Udaipur te zijn! Je kon goed zien dat hij een luxe leventje had geleid, zijn huid en handen waren ontzettend zacht en hij had een beetje een arrogante attitude. 's Middags namen we afscheid van Lian (die reisde verder) en ging ik met Annabel pasta eten! Heel toevallig hing in het restaurant een foto van dezelfde broer van de koning van Udaipur. Daarna naar het treinstation, we zouden een nachttrein naar Jaipur nemen. We hadden de onderste bedden, maar die wilde we niet (als je daar ligt, meer kans dat vieze mannetjes aan je gaan zitten). Er kwam gelukkig een gezin met kids, en die wilde heel graag wisselen. Het bed was best comfortabel, er was airco en de trein was bijna geluidloos! Best lekker geslapen, al was het niet zo lang want we kwamen al vroeg in Jaipur aan.

dag 86
Toen we eenmaal thuis waren, waren er 2 nieuwe meiden. Een meisje in een andere kamer dan mij en een Deens meisje in mijn kamer. Ze sliepen. Ik rolde ook me bed weer in en werd pas 12 uur weer wakker. 's Middags naar de bazaar gegaan met Annabel en Edna (Duits meisje). Wat rondgelopen en -gekeken en een masala dosa besteld (soort pannekoek gevuld met aardappelcurry en 'sausjes'). 's Avonds ging ik met een groepje naar een 'theme park'. Er was van alles te doen (olifantritje, artiesten, dansshows, eten, boogschieten, etc. - een soort kermis en pretpark in een).

dag 87
Vandaag voor het eerst alleen in het weeshuis. Er zouden nog 2 andere meiden mee gaan, maar die waren ziek. Ik had een ballon voor de kids mee. Een vrouw pakte 'm (van mij) af en gaf 'm later aan een van de kids (degene die het hardst huilde), daarna pakte ze het weer af en gaf het weer terug. Ik gebaarde dat ze samen moesten spelen, de vrouw zei dat tegen de kids in Hindi en het ging even goed. Ze hadden superveel lol met samen 'overgooien' van de ballon. Maar op een gegeven moment besloot een van de jongens dat hij de ballon toch liever voor zichzelf wilde houden en begon een andere jongen te huilen. De vrouw kwam weer en knapte de ballon voor de ogen van de kids. Rond 11uur kwam de Engelse lerares en die nam bijna alle kids mee. Ik ging al vroeg naar buiten, er was weinig meer te doen, maar mijn chauffeur was een half uur te laat.
Later op de middag naar 'City Palace' (wat best mooi was) en een sieradenmarkt. Op de terugweg met Annabel (de rest was achtergebleven) in een rickshaw gestapt. We waren het erover eens dat de driver schizofreen, manisch-depressief, suicidaal of alle voorgaande was. Hij reed als een gek, deed met iedereen alsof het een race was, zong en praatte in zichzelf, lachtte de hele tijd, haalde in als een gek nam bochten om bang van te worden, hij schreeuwde tegen alle tegenliggers. Het was zo'n geweldige vent! We hadden de grootste lol, ondanks dat het misschien was gevaarlijk was.

dag 88
Ontzettend last van me buik, krampen. En diarree. Geen weeshuis, maar hele dag geslapen. Het zou Annabel haar laatste dag zijn vandaag, maar ze was grieperig en besloot om 2 dagen later te vertekken (ze ging in het noorden van India meer vrijwilligerswerk doen met dezelfde organisatie).

dag 89
Weer thuis. Weinig gedaan. 's Avonds besloten om toch maar langs de dokter te gaan. Edna ging met me mee, want die had het adres van het ziekenhuis waar de organisatie banden mee heeft. We eindigde uiteindelijk bij een ander ziekenhuis, een echt ziekenhuis volgens Edna. Het zag er echt uit als een ziekenhuis, groot en rook zelfs hetzelfde. Terwijl het ziekenhuis waar hun de vorige week geweest waren niet echt betrouwbaar eruit had gezien. Er werd bij mij niets gecheckt, ik vertelde waar ik last van had en de dokter schreef me wat pillen voor. Dit ziekenhuis had dezelfde naam als het andere ziekenhuis, maar andere straat. Maar veel beter! Ook de kosten waren lager (moest voor 24 pillen (3 verschillende) en het 'consult' iets van 5euro betalen). En de pillen hielpen ontzettend goed! De rest had pizza besteld, helaas kon ik dat nog niet aan. Ik kon alleen toekijken en er van ruiken.

dag 90
Niet naar weeshuis. Niet veel gedaan, thuis gezeten, lezen en slapen. Vandaag afscheid genomen van 4 mensen. 's Avonds een klein schaaltje van mijn favoriete eten gehad (we hadden paneer, soort kaas).

dag 91
Nog een dagje thuisgebleven om bij te komen. Nergens meer last van, maar paar dagen vrij weinig gegeten, dus beetje zwak. Erg hongerig! Tijdens lunch en dinner weer genoeg gegeten (en binnen gehouden. hihi). Het was de hele week al beetje aan het regenen en onweren. 's Middags door motregen naar een koffiebar gelopen, voor thee. Onderweg was het ontzettend glad (ging een paar keer bijna op me snoet) en door ontzettend vieze teer of wat het ook moge zijn geweest gelopen. Ergens naast een grote vuilniscontainer. Wil niet eens weten wat het was!

dag 92
Iedereen was weg (naar huis of naar Agra, waar ik al geweest was) dus hele weekend alleen. Heb de hele Lord of the Rings trilogie gezien. ;s Ochtends 11 uur begonnen en 's avonds 22.30 eindelijk klaar! Alleen pauze genomen voor lunch en dinner. Heerlijk relaxen.

dag 93
Weer vrij weinig gedaan. Wat gelezen, op het dak van het huis gezeten. 's Avonds kwamen de meiden terug uit Agra. We zijn nu nog maar met z'n vieren in het huis! Eentje zou de volgende vrijdag al weer vertrekken en met de andere 2 besloten om volgende weekend naar Delhi te gaan. 's Avonds daar treintickets voor geregeld (er waren al veel tickets helemaal uitverkocht, wachtlijsten van 300 mensen, dus blij dat we dat nu hadden gedaan en niet nog langer gewacht).

dag 94
Alleen naar het weeshuis. Geholpen met het 'wassen' en voeden van de kids. Ik had belleblaas mee voor de kids, ze rende achter de bellen aan en sloegen ze kapot. Helaas was de belleblaas niet van zo'n geweldige kwaliteit, dus kwamen er niet veel tegelijk en verloren paar kids de enthousiasme. Rond 11uur gingen de kids weer met de Engelse lerares mee voor les. Ik bleef achter met een paar kids waarvan meer dan de helft sliep, de andere werden even later opgehaald door een man en mochten in een andere kamer dan waar les gegeven werd met blokken spelen. Ik ging met ze mee. Tijdens mijn eerste weken in het weeshuis was er een jongen (Sahil) die alleen maar op de grond lag en nooit wat zei of lachtte. Nu, paar weken later, babbelt en lacht hij de hele dag. Hij reikte naar mijn handen en trok zichzelf op. Hij begon een paar stappen te zetten! Kleine stapjes, zijn benen zijn over elkaar gegroeid, dus was wat moeilijk voor hem. Maar erg mooi om deze verandering te zien in het jongetje.
's Middags met het Deense meisje naar de supermarkt, ze wilde een jurkje hebben. Uiteraard hebben ze in India alleen maar Kurta's en Sari's en niet echt westerse jurken. Wel lekker rondgekeken en nog wat boodschappen gehaald. Later met de 2 Duitse meiden door onze buurt gelopen.

dag 95
Weer helpen met 'wassen' (vrouw gooide koud water over kind en ik droog ze af) en ontbijt. Ik had vandaag boekjes mee. Alle kids (die niet meteen in slaap vielen) kwamen om me heen zitten en begonnen aan de boeken te trekken en erop te slaan. Erg grappig. Ik deelde wat boekjes uit en iedereen begon zijn eigen boekje te 'lezen' en bij elkaar zitten en elkaar 'voorlezen' (of over de boekjes praten, geen idee, ik spreek nog steeds geen Hindi). 11uur alle kids weer of engelse les of bij de man in het kamertje. Ik ging met Dikshan (jongen, blind en doof) stukje door de gang lopen. Hij vind het erg leuk als je met hem loopt. Na een rondje lopen, begon hij met zijn hand de muur te voelen. Na 2 rondjes lopen liet hij mijn hand los en liep zelfs (met behulp van voelen aan de muur)! Ook deze jongen is zo veranderd. Weken terug zat hij alleen maar op de grond, maar nu loopt hij!
's Avonds gingen we de film 'Slumdog Millionaire' kijken! Super goede film. 's Avonds kon ik slecht in slaap komen door me verstopte neus. Begon me 's middags steeds meer verkouden te voelen.

dag 96
Vandaag weer boeken mee naar het weeshuis. De tijd vloog om. Een van de vrouwen pakte me voet vast en wilde niet loslaten. Ik lachte en deed mee alsof het een grap was, maar zij bleek het niet een grap te vinden. En de andere vrouwen die erom heen zaten lachten ook niet zoals ze dat vaak doen als er een grap gemaakt wordt. Het was een beetje raar. Indiers raken alleen voeten van andere aan als ze respect voor diegene hebben. Ik heb nou niet het idee dat zij veel respect voor de vrijwilligers hebben!
's middags naar de bazaar. Begon me steeds meer verkouden te voelen. Eenmaal terug in het huis zei ik tegen de mensen van organisatie dat ik ziek begon te worden en misschien de volgende dag thuis zou blijven.

dag 97
Weer thuis! Verkouden! Heel veel geslapen. Veel last van keel-, oor- en hoofdpijn en een verstopte neus. De andere meiden gingen naar de bioscoop (hadden we al van tevoren afgesproken, ook omdat het eennalaatste dag van Deense meisje was en ze graag daar heen wilde). Wat op bed gelegen en thee gedronken.

dag 98
Nog een dagje thuis. Alleen nog verstopte neus, voor de rest ging het goed. Vandaag weer geregend en ik ging met Edna naar supermarkt. Onderweg lag er een grote plas, besloten om er maar gewoon doorheen te lopen (was nog best diep ook!). Wat boodschappen gehaald en daarna afscheid genomen van het Deense meisje. Ben nu nog over met 2 duitse meisjes, volgende week zaterdag komt er nog iemand (en zij komt ook in het weeshuis werken)! Morgen naar Delhi!