week 7 & 8

Ik ben ondertussen al 1,5 week terug, maar hier nog de laatste twee weken in India!

dag 99
Met Edna en Anne naar Delhi, met de trein! In de trein was airco, ik had alleen een shirtje aan... het was super koud!! Gewoon kippevel.
Toen we dichterbij Delhi kwamen, zag ik veel slums (arme buitenwijken), heel veel. We staptte uit bij het station waar we uit moesten stappen volgens onze tickets, maar dat station lag niet echt in het centrum van Delhi. We speelde de domme toerist, sprongen de trein weer in en deden alsof we naar het volgende station moesten. Uitgestapt en nog meer arme mensen! Bedelaars, mensen met missende armen en/of benen, magere kinderen. Ze lagen overal op straat. We liepen naar de metro! Wat mooi en schoon is het metrostation, het lijkt wel een andere wereld. De metro zit nokkie vol!! Er kwam een man op ons afgelopen (wij konden namelijk niet in de metro erbij, vol met mannen). Hij zei iets over een vrouwencoupe en wees naar het eind van het perron. Wij daar heen lopen, en zagen op de grond een grote sticker met "women only" en een pijl. Aan de andre kant ook een sticker. Tussen deze twee stickers zou de women only coupe stoppen, en dat bleek ook zo te zijn. En wat was deze coupe leeg! Heel grappig omdat het wel aansluit op de "gewone" coupes (die dus vol zit met mannen) en dan zie je een muur van mannen op de grens met de vrouwen coupe staan.
We kwamen aan bij de 'hoofdstraat' (Anne was er al geweest, dus die wist de weg) een hotel gezocht. Ergens maar binnengelopen, en we mochten een kamer zien. Super mooi en best goedkoop! Maar ik deed alsof ik niet onder de indruk was (zo hoort dat, dan kun je meer korting krijgen) en we kregen nog een kamer te zien, deze was iets goedkoper. Uiteindelijk hebben we er ook nog 300 rupees af kunnen krijgen. Toen een restaurant gezocht voor lunch. We kwamen in een Nepalees restaurant, ik voelde me gelijk thuis! Ik moest naar de WC, die was op het dak, bleek dat er iemand stond te douchen (de WC en douche zitten vaak in hetzelfde kamertje). Dus 10 minuten gewacht en een kruisverhoor gekregen door een van d mannen daar, terwijl alle andere me aanstaarde.
We hadden een plan voor de dag gemaakt, vandaag stond de Lotus Temple en Sound & Light show bij het fort op de planning. Met de metro naar een buitenwijk van Delhi, daar stond de grote 'Lotus Temple' (deze tempel dankt zijn naam aan zijn vorm, een lotus). Buiten de tempel waren soort van kleine zwembadjes, maar niemand zwemde erin. Ze pootjebaade of gooide muntjes erin. Ik had net voor de tempel een muntje op de grond gevonden en gooide die ook maar in het 'zwembad' (wens gedaan, geen idee of dat de bedoeling was...). Uiteraard duizenden keren op de foto genomen en heel veel mensen kwamen op ons af met de vraag of ze een foto met ons mochten. Even later konden we de tempel in. Binnen konden alle mensen, ongeacht hun religie of wat dan ook, bidden (of gewoon in stilte zitten). Er werd wel een nadruk gelegd op stil zijn. Eenmaal binnen en zitten was heerlijk! Het tweede momentje van pure stilte, in India (eerste momentje was 2 seconde in Agra, op de fietsrickshaw 's avonds laat). Tijdje gezeten en daarna weer naar buiten. We zijn even met onze voeten in het water gaan zitten, tot ze ons kwamen 'wegjagen' omdat het sluitingstijd was. Weer met de metro, nu naar het fort. Het was nog niet donker, en dus nog niet tijd voor de sound & light show. We gingen in een restaurant (een soort Indiaase versie van de McDonalds) zitten en wat eten. We probeerde een dessert uit, waarvan we niet wiste wat het was. Het bleek vooral veel suiker te zijn! Toen naar het fort (lekker rustig, geen gedoe), maar de show viel een beetje tegen. Er werden wat gebouwtjes opgelicht, een verhaal verteld en er kwamen geluiden uit speakers. We hadden het ons heel anders voorgesteld (in ieder geval mét vuurwerk!). En er waren maar een paar duizend muggen en natuurlijk hadden we onze muggenwegspul in de hotelkamer laten liggen! Dus best wel helemaal lekgeprikt. Toen het af was, was het rond 10 uur en al donker. We liepen terug naar het metrostation, maar we waren iets te ver gelopen. Er waren allemaal dronke en rare mannen, ze stonden overal maar te pissen en vooral naar ons te kijken en commentaar te geven. Snel naar het metrostation en naar ons veilige hotelkamertje!

dag 100
Ontbijt in hetzelfde Nepalees restaurantje. Ik moest weer naar de WC, en weer stond er iemand te douchen!
Vandaag zouden we met een Hop-on Hop-off bus door Delhi touren. Met de metro en rickshaw naar de plek waar de bus zou komen (het was ondertussen al lunch tijd). We gingen naar de plek waar Mahatma Gandhi gecremeerd was, best mooi, rustige plek. Nog eventjes in het gras gezeten, gewacht tot de bus weer kwam (die zou elke 30-40 minuten komen). En langs een paar bezienswaardigheden gereden waar we niet de behoefte hadden uit te stappen (we hadden ook maar tot half 5, want we wilde onze trein terug naar Jaipur ook nog halen!) We stapte uit bij de Qutab Minar, een moslim toren, 72m hoog. We moesten best veel entree betalen en onze tassen mochten niet mee. En we konden vanaf de plek waar we stonden de toren prima zien (je mocht er toch niet in). Dus we besloten er niet heen te gaan. We dachten om de tour af te maken, maar toen we eenmaal weer bij een bus kwamen en vroegen hoe lang die nog zou duren als je er nergens uit zou stappen, zou het 3 uur zijn! Zoveel tijd hadden we niet. Bij de KFC wat kip en patat gegeten en toen naar het treinstation. Ontzettend veel groepjes jongens kwamen om ons heen staan, fotos maken en giechelen. De trein zou maar 2 minuten stil staan op het station (meestal staan ze 10 minuten stil of langer), en aangezien de treinen zo lang zijn, rende we naar onze coupe (nog best eindje rennen ook). Maar bleek nergens voor nodig te zijn geweest, want de trein stond er wel veel langer. Onze plek was bezet, wij bezette de plek van twee vrouwen die later instapte en hun plek wilde (eentje ging praktisch bij Edna op schoot zitten). Toen ben ik met Edna naar een bed (hoog, bijna tegen het plafond aan) verhuisd. Met z'n tweeen (tas in het midden) op gelegen, niet heel comfortabel, moest mezelf helemaal dubbelvouwen. Uiteindelijk wilde de mensen onder ons slapen en klapte ze het middelste bed ook uit (dat kan niet als je nog op het onderste bed zit) en kon Edna daar nog even liggen.
De trein in India heeft verschillende 'tiers' (zoals in Nederland 1e en 2e klas). Een 3AC tier betekend dat er 3 ligbedden zijn, hoog midden en laag. Op het lage bed kun je overdag zitten, het middenbed is dan voor de rug. Het hoge bed is altijd uitgeklapt, voor mensen die niet beneden kunnen zitten of die even willen slapen. De AC staat voor Airco. In 2AC zijn er 2 bedden. In Second Sitting wil je niet zitten, daar zit en staat iedereen over en op elkaar. En dan zijn er nog wat meer klasses die luxer zijn.
De trein zou 23.35 aankomen op Jaipur, dus we gingen 23.20 naar de deur. Er kwam een man, die vroeg waar we heen moesten, hij zei dat het nog zeker een half uur zou duren voor we in Jaipur zouden zijn (de trein had al vanaf Delhi een beetje vertraging). We liepen terug en vonden ergens een lege onderste bank waar we konden zitten. Na een tijdje kwam diezelfde man naar ons toe en vertelde dat we er bijna waren. Niet alle Indiers zijn irritant, met hun vragen, gestaar en fotos maken. Er zijn ook meer dan genoeg vriendelijke en leuke Indiers, maar daar vergeet ik nog wel eens over te vertellen!
Eenmaal op Jaipur station een rickshaw gevonden die ons naar huis wilde brengen, rond 1 uur thuis.

dag 101
Naar het weeshuis. Er waren 11 kinderen vandaag. Ik had wat boekjes meegenomen, en die aan de kids uitgedeeld (geen zin om voor te lezen). Na een tijdje zag ik dat de kinderen de vrouwen de boekjes gaven en begonnen de vrouwen de boekjes voor te lezen! Na een tijdje werd het merendeel van de kids geroepen voor Engelse les.
Eenmaal thuis kregen we Paneer (Kaas)! Heerlijk. Daarna voor het volgende weekend tickets en hotel voor de tijgersafari regelen. Edna en Anne wilde dat graag doen, en aangezien ik de vorige keer geen tijger had gezien wilde ik nog een keertje, om me kansen te vergroten. En ik zou me ontzettend stom voelen als ze nu wel een tijger hadden gezien en ik er niet bij was geweest.
Vandaag zouden Edna en ik het straatvoedsel uit gaan proberen! We vonden het best spannend... zouden we ziek worden?
We reden naar de bazaar en stapte ergens uit. We zagen in een zijstraatje een paar etenstentjes en gingen er bij eentje staan. We zaten een beetje ernaar te kijken en erover te praten, toen kwam er een man naar ons toe. Hij vroeg wat we wilde. We wilde eerst gewoon weten wat het was enzo. Hij regelde een paar stukjes om te proeven en vertaalde daarna de ingredienten en de prijs etc. We hadden samosas en iets waarvan ikde naam vergeten ben. Was erg lekker. Anne wilde niets, ze wilde eerst afwachten of wij ziek zouden worden en zo niet dat zou ze overwegen het te proberen. Toen naar wat kraampjes met brood en koekjes en wat geprobeerd en gekocht. Ze hadden zelfs een soort sprits koekje!
We zagen een kraampje dat soort hamburgers verkocht. Gefrituurd broodje met een aardappelrosti, spicey saus, en stukje paneer? tomaat, kool, rauwe ui (de groentjes lagen gewoon open en bloot, autos en motors reden de hele dag langs het kraampje. Ze werden niet eventjes met mineraal water gewassen). Toch namen we hier wat van. We hadden allebei het idee dat we zeker weten morgen of diezelfde avond nog in het ziekenhuis zouden liggen! Maar dat zou het waard zijn, want jeetjemina wat was dat lekker!!!!
Een volgend kraampje verkocht een soort vloeibare wit-bruine derrie, in een grote pan, op een vuurtje te pruttelen. Het leek ons niet heel smakelijk (het leek ook te veel op kots). Daarna ook nog wat 'sweets' gekocht (eentje was gewoon een grote hap heel fijngemalen suiker, de andere iets minder). Toen naar huis. Tot nog toe geen rare dingen gebeurd in me buik. Eenmaal thuis niet veel van dinner gegeten, niet zo'n honger meer.
Nog een smsje van Annabel gekregen, die ondertussen lekker op het strand van Goa lag (West-India).
Wat is het toch raar om allemaal mensen (en natuurlijk kinderen) te ontmoeten en in sommige gevallen een band op te bouwen om daarna afscheid te moeten nemen en ze misschien nooit meer te zien. Ik begon me ook steeds meer gehecht te voelen met de kids in het Indiase weeshuis, terwijl ik over 2 weken zou vertrekken!

dag 102
Nog steeds geen rare buik, of diarree, of wat dan ook. Voelde me prima. Naar het weeshuis, met boekjes en belleblaas (de kids houden van bellen!). Raju en Sahil (twee jongens die niet goed kunnen lopen) kregen een voet/been-massage (inclusief olie!) van een van de vrouwen. Dit zou ze vanaf nu elke dag doen.
Ik was wat aan het bellen blazen, de kids rende erachter aan en maakte ze kapot. Ik liet ze ook blazen, maar de meeste mensen drukte hun mond tegen het dingetje aan en kregen al het sop in hun mond. Of ze kwatte in plaats van bliezen. Een jongetje kon het wel heel goed. Hij was helemaal blij toen hij die bellen kon maken.
Eenmaal thuis, even douchen en een tijdje rustig aan (de andere twee meiden zouden pas een uur later thuis komen). We zingen naar de 'Monkey Temple' en 'Surya Mandir' (oftewel Zonnetempel). Deze twee tempels liggen praktisch naast elkaar in een gebergte. Ik was er al eens geweest met Annabel, maar vond het zo mooi dat ik vandaag nog wel een keertje heen wilde.
Toen we bij de Zonnetempel waren, herkende het zoontje mij. Hij vertelde zijn moeder dat 'auntie' (zo noemde hij mij) hier al eens geweest was. De moeder kwam met haar zoontje in haar hand (hij verschool zich natuurlijk achter zijn moeder) naar mij toe en vroeg of ik hier al eens geweest was, want haar zoon herkende mij. Of ik hier woonde, en voor hoe lang, etc. We hadden vanaf de Zonnetempel een ontzettend mooi uitzicht over bijna heel Jaipur (het is zo groot, dat je niet alles kunt zien vanaf een hoge berg). We werden meegenomen naar waar het echte tempeltje was (waar de beelden van de god stonden). We kregen een rode streep op onze voorhoofd (tikka) en een rood-geel armbandje, voor goed geluk allemaal. Het armbandje bestaat uit meerdere touwtjes die een paar keer om je hand gaan, dat betekend dat het geluk niet ophoudt en maar doorgaat. Natuurlijk vroegen ze er een kleine donatie voor. De moeder zag dat ik iets aan me tas had hangen, ze vroeg wat het was. Ik antwoorde een slotje en ze schreeuwde "NICE!". Maar ze vond het raar dat er geen sleutelgat in zat. Ik liet zien, met een kleine demonstratie, dat het openging met een cijfercode. Toen doorgelopen naar de Monkey Temple. Me ma belde, en de andere meiden werden uitgenodigd een andere tempeltje te bekijken. Ik bleef buiten, telefoneren. Maar goed ook, want ik hoorde later dat ze daar niet om een kleine donatie vroegen, maar om een grote. En blijkbaar stelde het ook weinig voor. Ze hadden we nog een tikka erbij en wat rozengeur over zich heen gegooid gekregen.
We hadden op de heenweg naar de Monkey Temple en Surya Mandir een huwelijksoptocht gezien, allemaal mooi aangeklede witte paarden. Toen we aan het eind van de middag weer thuis waren, zagen we de optocht voorbij ons huis lopen. Blijkbaar doen sommige mensen dat, een optocht door heel Jaipur!

dag 103
Gedroomd dat het al 8uur was en dat ik te laat was voor me ritje naar weeshuis. Maar ik voelde de airco nog in de kamer en zag op me mobiel dat het pas 6 uur was.
Vandaag leek de tijd zo langzaam te gaan in weeshuis. De kids hadden vandaag ook geen Engelse les meer. Na een tijdje boekjes voorlezen, had ik er echt geen zin meer in. Was ontzettend moe en de hitte maakte me alleen nog maar meer slaperig.
Ik ging met Deekshanth (een blind en doof jongetje) een stukje door de gang lopen. Hij vind het heerlijk als je met hem loopt. In mijn eerste weken was hij zo ontzettend stijf en lachte hij nooit. Nu loopt hij als je hem een hand geeft en zie ik hem af en toe de grootste lol hebben. Na een paar rondjes lopen zag ik dat zijn handje die ik niet vast had zijn omgeving begon af te tasten. Hij voelde de muur en liep zo verder. Het volgende rondje liet hij mijn hand los en liep, met behulp van de muur, langzaam naar het einde van de gang. Na een tijdje besloot ik hem in het midden van de gang te zetten en hem los te laten (zachtjes op zijn rug tikken), hij begon helemaal alleen, zonder hulp, te lopen!!
's Middags wilde we naar de 'Royal Gaitor', een mausoleum uit marmer. Geen enkele rickshaw driver wist wat het was (dit probleem had ik mijn eerste keer ook al, toen ik er met Annabel heen ging. Uiteindelijk hadden we dan toch het geluk dat iemand het wist). Aangezien niemand het wist, besloten we naar het 'Water Palace' te gaan. Een paleis gebouwd in het water. We hadden een praatzieke driver, hij vertelde heel veel over gebouwen, wist elk politiebureau aan te wijzen (heeft hij in elk gezeten? Of werkt zijn broer/oom bij de politie?). We reden langs de winkel van zijn oom, en hij vroeg of we wilde shoppen. Hadden we geen behoefte aan. Hij liep helemaal met ons mee naar het uitkijkpunt over het paleis. Daar stond een Indiase familie te kijken en onze driver joeg ze gewoon aan de kant. Wij protesteerde, maar hij zei dat wij te gast in India waren. Maar toch zeiden we dat de mensen gewoon terug mochten naar hun plekje waar ze stonden. Anne werd door een paar vrouwen ingepikt, ze pakte haar hand vast en lieten zich op de foto nemen. De rickshaw driver nam een foto van ons 3en met het palace op de achtergrond. Daarna wilde we naar de Gaitor. De driver vroeg er 100 rupees voor, maar hij wist nog steeds niet waar het was! Hij zei dat het links van het water palace was (we konden die plek zien), maar ik zei nee dat is het helemaal niet, ik kan het weten want ik ben er geweest. Het zou tussen 2 bergen liggen, en op een van die bergen lag 'Ganesh Mandir'. We tekende het voor hem, lieten hem de Lonely Planet lezen. De driver ging het aan iemand vragen, kwam terug en zei dat ie het wist. Het was al half 5, en het zou om 5 uur sluiten. Hij stelde voor ergens anders heen te gaan en wees dingen aan in de Lonely Planet. Maar alles zou zo'n beetje om 5 uur sluiten en we hadden de meeste dingen al gezien. We besloten om maar terug te gaan naar huis. Ookal hadden we dan niet gezien wat we wilde zien, het was best lachen en gezellig met deze driver.

dag 104
Vandaag wat later in het weeshuis dan normaal. De vrouwen waren kleren aan het uitzoeken en er kwamen pakjes koek tevoorschijn. Maar die waren voor de vrouwen, de kids kregen elk 1 koekje. Vandaag met belleblaas gespeeld. De kinderen beginnen het steeds beter te kunnen. Ook nog wat rondjes met Deekshanth door de gang gelopen.
's Middags met Edna naar de dierentuin! Anne bleef thuis, want ze moest haar was doen en had niet zo veel zin.
De dierentuin was best groot, de dieren hadden grote leefruimtes, het zag er netjes en schoon uit. Toen we weer naar buiten liepen, kwam de kaartjesknipper op ons af gerend. Blijkbaar hadden ze nog een sector, waar wij met ons kaartje ook in mochten, daar waren vooral vogels. Dus natuurlijk zijn we ook naar die andere sector gegaan. Het waren inderdaad alleen maar vogels, en één ruimte met één slang. We werden weer es gevolgd door een groepje jongens, ze raakte Edna zelfs aan. Ik kreeg later bijna een baby in me handen geduwd, om mee op de foto te gaan! Ik bedankte en rende weg. Nog wat jongens vroegen of ze met me op de foto mochten, maar ik zei dat ik geen zoo-animal ben, hehe.

dag 105
Vandaag was er een nieuw meisje in het weeshuis. Ze was ongeveer 6 jaar. Ze had slippertjes aan, die ze netjes naast de mat zette waar we op zaten. Alle andere kinderen pakte de slippers natuurlijk om mee te spelen, maar ze pakte ze weer af en zette ze weer netjes neer. Ik besloot haar met rust te laten voor vandaag. Wat oogcontact gemaakt, meer niet. Ik had vandaag weer belleblaas mee. Gelukkig maar, want dat bleek ze geweldig te vinden. Uiteindelijk kwam ze namelijk ook achter de bellen aanrennen, ze stuk maken. En ze bleek goed te zijn in het blazen van de bellen.
's Middags gingen we weer proberen bij de 'Royal Gaitor' te komen. We hadden het op Google opgezocht en hadden helemaal een plattegrond mee naar de rickshawdrivers. We vonden er eentje die ons er naar toe kon brengen (hij had het onderweg wel nog aan iemand gevraagd). We hebben daar tot sluitingstijd gezeten. Zo'n mooie plek!
's Avonds de Bollywood film 'The Dirty Picture' gekeken. Het liedje van de film werd veel door de kids in het weeshuis gezongen (ooh la la, ooh la la, ooh la la, ooh la la).

dag 106
's ochtends naar Amber fort (het was zaterdag, dus we hadden vrij). Je kon met een olifant naar boven worden gebracht, naar de entree van het fort. Dat gingen wij natuurlijk wel doen! Helaas kon je maar met z'n tweeen op een olifant zitten, dus Edna ging alleen. Toen we eenmaal van de olifant afstapte, kwam er een horde straatverkopers op ons af (de ene had nog ergere troep dan de ander). Snel naar de ticketverkoop en het fort in, waar de verkopers niet zijn! Het was een groot fort, maar van binnen leek het onaf. Veel kamers zonder bekleding en doodlopende gangetjes en nauwe trappetjes. Het was meer een groot doolhof. Van buiten zag het fort er wel imposant uit. Een rickshaw terug naar huis zoeken bleek nog een hele klus. Ze begonnen allemaal samen te spannen, dus tegen elkaar op zetten en laten bieden lukte niet. Uiteindelijk kregen we van iemand een goede prijs, op voorwaarde dat we 10 minuten bij een winkel zouden kijken (want daar zou hij dan namelijk commisie krijgen). We kwamen aan bij 'Jaipur Mall', wat een dure tent! Edna had twee stripboekjes gekocht en we liepen er een beetje rond. We waren veel te laat thuis voor lunch (half uur te laat), maar was gelukkig niet erg. Onze tas gepakt en naar de trein, we gingen naar Ranthambhore National Park, voor de tijgersafari!
We zouden door een pickup worden opgehaald. Die was er nog niet. Er kwam al een rickshaw driver naar ons toe, die heel toevallig goede vrienden was met de manager van ons hotel. Hij belde de manager en liet ons met hem spreken. De pickup zou binnen 5 minuten arriveren. Ik kreeg het nummer van de rickshawdriver, mochten we hem ooit nog nodig hebben. En hij bracht ons naar de pickup-plek. Onderweg naar ons hotel zagen we een varkenfamilie, met een paar jonkies. Een zo'n jonkie rende als een speer over het grasveldje, het leek net een iets te grote cavia. Zo schattig! We besloten dat als we geen tijer zouden zien, het het al waard was geweest want we hadden dit biggetje gezien. Eenmaal in het hotel twee kamers bekeken, en voor de goedkoopste gegaan. We zouden met z'n 3en een 2persoonbed delen, maar dat vonden we niet erg. Avondeten, douchen en in bed gaan liggen.

dag 107
Niet veel slaap gehad. Gedroomd over allemaal starende Indiase mannen. 6 uur al uit bed, zoooo warm al in de kamer. Maar toen ik even het balkon op ging, bleek het buiten heel aangenaam te zijn. Dus daar een tijdje gezeten en gewacht tot de andere meiden klaar waren. We werden opgehaald door de 'canter'. We gingen langs nog een paar hotels, wat mensen ophalen. En toen nog heel veel wachten voor het ingang van het park tot we er eindelijk in mochten. We reden binnen en ik zag gelijk al een krokodil. Er zat helaas een hele irritant familie voor ons. Ze maakte veel herrie en aten continue chips. In een park met veel apen is dat niet zo slim. Uiteraard kwam er een aapje de canter in en ging op jacht naar het chips. Blijkbaar had een andere jeep of canter een tijger gezien, dus we gingen die richting uit. We stonden een paar keer op een paar plekken stil. En uiteindelijk was 'ie daar! EEN TIJGER! Hij liep een stukje, plofde neer, ging zich uitgebreid wassen, bewoog wat met zijn staart en zijn oortjes. Ik had ondertussen een verrekijker in me handen geduwd gekregen door een andere toerist. Niet echt nodig, want de tijger was op maximaal 50m afstand (ofzo, in ieder geval niet echt ver weg). Maar toch wel erg lief en met de verrekijker was het beest natuurlijk helemaal goed te zien. Na een tijdje stond het weer op en liep de bosjes in waar we hem niet meer zagen.
Terug naar het hotel. We hadden de kamer tot 12 uur, nog tijd genoeg om even een dutje te doen. En dat deden Anne en ik dan ook. Ik plofde op bed neer en sliep. We besloten een stukje te lopen in het dorpje, maar er was niets dan hotels en restaurants. Lunchen en naar het treinstation. We waren best vroeg op het station, en natuurlijk waren we weer de topattractie. Iedereen wilde zitten waar wij zaten. We zaten dit keer in de Second Sitting klasse. Een coupe zonder airco, vol met mensen en een houten bank om op te zitten. Na 5 minuten al een houten kont, en toen moest ik nog 2 uur. Gelukkig waren we er op tijd, want het bleek dat mensen op elkaars plaats zaten en het werd behoorlijk druk toen we eenmaal zaten. Als we later waren aangekomen hadden we waarschijnlijk niet eens een zitplek kunnen hebben en stonden we lekker knus tussen de Indiers.
Eenmaal weer thuis vertelde onze kok (Purnima, 19 jarige Indiaas meisje) over het nieuwe huis. De organisatie moest dit huis uit en ze hadden een nieuw huis gekocht. De kok was er al een paar keer geweest en verteld ons dat sommige kamers een 'nice colour' had en dat sommige badkamers mooi waren en andere met een zit wc (ze wist niet hoe ze dat moest zeggen, dus ze deed het gehurkt plassen na. Wat er natuurlijk komisch uitzag en wij vroegen haar het nog eens te doen). Ze zei ook dat het nieuwe huis 'fack away' was. Het was best lachen op dat moment.
's Avonds me foto's van de safari een beetje uitgezocht en op USB sticks gezet. Edna kwam bij me staan, ze wilde de fotos van Nepal wel zien. Ook Purnima kwam erbij. We lieten elkaar (via Google) fotos van onze eigen landen/streken zien en het was zomaar 11 uur! Meestal slaap ik om 10 al, of lig ik in ieder geval al in bed. Was ook best moe, en sliep binnen een paar minuten.

dag 108
Het lijkt wel of er elke dag minder kinderen in het weeshuis zijn. Blijkbaar gaan steeds meer kinderen naar school, dus dat is een goed ding. De vrouwen hadden de boekjes weer van mij overgenomen en waren met de kinderen bezig. Een andere vrouw had mijn belleblaas gekregen. Voor mij dus weinig te doen.
Ik was al een tijdje met Edna en Anne uit 'Despicable Me' (animatie film) aan het quoten. Dus stelde voor de film te kijken, ik had 'm immers bij me, want in India gekocht. Na de film gingen Edna en Anne allebei naar een andere winkel en viel ik in slaap. Na het dinner een andere film gaan kijken (Kung fu panda), maar Purnima vond die niet leuk. Ze zette Rio aan, deze was in Hindi. Ze vond de film helemaal geweldig en keek 'm helemaal af en daarna nog een keertje. Wij konden er niets van verstaan natuurlijk, maar we waren toch foto's aan het uitwisselen en dat duurde ook nog best lang.

dag 109
Er kwam vandaag speelgoed tevoorschijn! En er was genoeg voor iedereen! De bedden waren opgemaakt, de kids zagen er redelijk verzorgd uit. Kortom: er kwam bezoek, want alleen als er bezoek (inspectie, een dokter, etc.) komt dan komt er speelgoed uit de kasten en word alles netjes gemaakt. Ik heb Deekshanth meegenomen naar de gang en ben met hem rondjes gaan lopen, de hele ochtend. Ik had geen zin om me met die "show" bezig te houden. Na zo lang aandacht aan Deekshanth te hebben gegeven was hij zooo ontzettend blij. Hij schatterde van het lachen en zag er gelukkig uit. Zelfs kietelen had effect (meestal geeft hij geen kick als je dat doet). 10 minuten voor ik weer opgehaald zou worden ging ik terug naar de kamer waar de kids waren. Kreeg gelijk speelgoed naar de hoofd geslingerd. Heb wel een paar mannen gezien die er 'belangrijk' uitzagen, maar verder geen aandacht aan geschonken.
Gelukkig had Purnima een van mijn lievelingsgerechten gemaakt voor lunch. Na de lunch met Anne op het dak gezeten, proberen bruin te worden. Natuurlijk lukt dat niet met factor 50 op je toet! We hoorde de voordeurbel, Edna zei dat het mannen waren die het huis kwamen bekijken, om het misschien te kopen. We belde de man van de organisatie en die kwam even later. Hij nam de mannen mee naar boven, 5 minuten later kwamen ze weer beneden (wij hadden besloten om maar beneden aan de eettafel te gaan zitten) en vertrokken ze. Wij zouden zo'n bezichtiging toch heel anders hebben gedaan, of misschien waren ze gewoon totaal niet geinteresseerd in het huis?
Dinner kregen we dit keer boven, want beneden was het een grote troep vanwege de verhuizing die alsmaar dichterbijer kwam.

dag 110
Vandaag misde ik weer een kindje. Ik had ballonen mee. Het nieuwe meisje gooide een beetje over met de andere kids, maar alle andere kinderen deelde met niemand. De vrouwen pakken de ballon af en geven het aan het kind dat het hardst huilt. En dan kijken ze mij raar aan en zeggen ze iets over 'do ballon' (twee ballonen, want ik had er 2 mee). Terwijl ik juist me best doe ze samen te laten spelen/delen. Ik ging weer een stukje met Deekshanth lopen (al vanaf het begin is hij mijn grote favoriet, hij is zoooo harig, maar zoo schattig, vooral als 'ie lacht en blij is). Het nieuwe meisje kwam er ook bij en begon enorm tegen me te babbelen, natuurlijk in het Hindi. Verstond er niets van, maar wat dingen herhalen en knikken en dat vond ze blijkbaar prima want ze ging maar door.
's middags met Edna en Anne naar Raj Mandir, de bioscoop. We kochten een kaartje voor de avondvoorstelling en gingen daarna naar de McDonalds (naast de bios) voor een McFlurry! Toen zijn we naar Central Park gelopen, een echt park! Groene natuur, weinig vuil en troep, rustig, geen starende mensen, en het wordt ook nog eens goed onderhouden (watersproeiers en tuinmannen). Daar lekker in het gras gelegen en op een bankje gezeten. Terug naar de Mac voor wat frietjes en toen naar de bios! Erg mooi gebouw. Grote zaal ook. De film was in Hindi (hoewel sommige uitspraken en zinnen Engels zijn). Maar dat was niet erg, de film ging over een bom op een trein, die zou ontploffen als de trein onder 60 km/u ging en over losgeld. Zo'n film kun je in welke taal dan ook begrijpen. Anne ging tijdens pauze naar huis, want ze moest nog wat doen voor haar project (lesgeven, ze moest een test ontwerpen). Ik had van ze gehoord dat de Indiers helemaal uit hun dak zouden gaan bij de films in de bios (klappen, juichen, etc.). Hadden we voor de pauze nog weinig van gemerkt, maar na de pauze werden de scenes wat spannender en toen hoorde we de Indiers uit hun dak gaan!
Toen we thuis kwamen, was er een nieuw meisje gearriveerd, Lorena! Uit Mexico. Ze was hiervoor ook naar Nepal geweest en zou in het weeshuis gaan werken.

dag 111
Met Lorena naar het weeshuis. Wel fijn om niet weer alleen naar het weeshuis te moeten. Gewoon een beetje relaxt met de kids gezeten, had ook weer 2 ballonen mee.
Vandaag was Edna's laatste dag. We gingen een stukje door de buurt lopen. Ze zei dat ze vandaag met iedereen op de foto zou gaan die daar om vroeg. We liepen naar de grote supermarkt en natuurlijk was daar een groepje jongens dat om een foto vroeg. Nog een tijdje gelopen en uiteindelijk voor etenstijd weer thuis. Een paar dikke knuffels gegeven en toen stapte ze de auto in en was ze weg.
Purnima zei tegen mij en Anne dat we naar het dak moesten. Daarna moesten we weer naar beneden en aan de man van de organisatie om bier vragen, want de volgende dag zouden we immers verhuizen naar het nieuwe huis. Dus we moesten de laatste dag in dit huis vieren. Hij zou bier voor ons halen en later ook langs komen met zijn vrouw. Een klein feestje gehad.

dag 112
Me laatste dag in het weeshuis. Elke kind wat individuele aandacht gegeven, de kids in me opgenomen. We werden opgehaald en reden weg. Thuis onze tas pakken, want vandaag dus verhuizen naar het nieuwe huis. We zaten nog een hele tijd beneden te wachten tot we eindelijk de auto in mochten. Eenmaal in het nieuwe huis was het nog steeds een troep en ze waren nog bezig met hammers en boren. Anne en ik hadden allebei het idee gehad even een middagslaapje te doen, maar dat ging dus helaas niet door. Lorena was met haar vriendje, die ook in Jaipur was, naar Agra vertrokken. Ik was dus alleen met Anne over.

dag 113
Met Anne door de nieuwe buurt lopen. Er was ons verteld dat aan de voorkant van het huis de middle class woonde en aan de achterkant de higher class. Dat was duidelijk te zien. Verder waren er super veel pharmacies, telefoonshops en verfshops. Er liep een vrouw een stukje met ons mee, maar wij verstonden haar niet want ze sprak Hindi. Uiteindelijk probeerde ze een van haar armbandjes om Anne's hand te doen, maar hand was te groot (of armband te klein) en toen probeerde de vrouw het bij mij. Na goed doordrukken had ik de armband om en de vrouw liep weg. We gingen bij een winkeltje wat drinken kopen en we kregen er een chocolaatje bij! We hadden gehoord dat er twee nieuwe meiden rond lunchtijd zouden komen. We waren rond 1 uur weer terug bij huis en toen zagen we 2 grote tassen aankomen, gevolgd door inderdaad 2 nieuwe meiden! Eentje uit Canada en de ander uit Engeland. Ik deed niet te veel moeite, want ik zou de volgende dag toch vertrekken. We gingen met z'n viertjes naar de bazaar. Wat rondgelopen. 's Avonds kregen we paneer! Dus ik was erg blij. We wilde een film kijken, maar we konden de afstandsbediening niet vinden. Dus dat ging niet door. Dus heb op bed gelegen en ben al vroeg gaan slapen.

dag 114
Veelste vroeg wakker. Nog langer wachten tot me chauffeur eindelijk kwam om me naar Delhi airport te brengen. Maar wat douchen, nog meer me tas inpakken, wat zitten en me tijd uitzitten. De meiden een knuffel gegeven en de mensen van de organisatie een handje. De auto ingestapt en we zouden binnen 5 uur in Delhi zijn. In de auto voelde het helemaal niet alsof ik weg zou gaan, het voelde alsof het nog niet af was. Toen ik in januari vertrok had ik natuurlijk allemaal kriebels in me buik, maar nu helemaal niets. Het voelde ook nog helemaal niet alsof ik naar huis zou gaan. Het was zoo snel voorbij gegaan, veelste snel! Te vroeg op Delhi airport, dus lang wachten. Bij de gate nog meer wachten. In het vliegtuig deden de televisietjes het niet, ze werden steeds reset, maar bleven het maar niet doen. Dus klein beetje geslapen. Zat tussen twee mannen in, helaas geen windowseat. Had wel lekker pasta met kip. In Dubai moest ik naar de check-in voor me volgende boardingpass, moest ik 2,5 uur wachten tot de check-in voor mijn vlucht open zou gaan! In een gang waar helemaal niets was, niet eens een drank/snackautomaat! En vanuit het raam kon je naar de mensen beneden kijken, die hun tijd mochten besteden in de winkeltjes.

dag 115
Het was rond middernacht, dus besloot om maar niet te gaan lezen. Zou ik zeker in slaap vallen. Wat gezeten en rond gelopen. Uiteindelijk toch me boarding pass gekregen, meteen een supermartkje binnen gegaan voor wat drinken, en chips. Ik had wel een windowseat gekregen, en veel beenruimte. Uiteindelijk in het vliegtuig bleek er een oude man op mijn plek te zitten! Hij had last van zijn voet, dus zou zeker niet aan de kant gaan. Maargoed, het was toch donker dus ik zou niets uit het raampje kunnen zien. Wat halfgeslapen en twee films gekeken. In de ochtend vlogen we boven Nederland! Voelde me wel gelijk weer helemaal thuis, werd ook wel een beetje emotioneel om mijn landje weer te zien.
Me tas halen en naar de arrivalhall waar me ouders op me stonden te wachten. Aan de ene kant was het natuurlijk geweldig me ouders weer te zien, maar aan de andere kant was het raar. En ik realiseerde me dat dit betekende dat mijn reis nu écht op z'n einde was gekomen.
In de dagen die volgde erg moe geweest (jetlag natuurlijk) en best wel heimwee gehad naar Nepal en India, en naar het weg zijn in het algemeen. Het voelde zo raar om weer in Nederland te zijn. Alles voelde onveranderd. Ik voelde een soort van leegte; 4 maanden elke dag lachende gezichtjes als ik in het weeshuis aankwam, kids die me nodig hadden. Dat was nu zomaar weg. En alle mensen die ik daar heb ontmoet, het elke dag in de weer zijn, zelfs alle irritante Indiers, toeterende auto's en chaos misde ik.
Maar ik begin me nu wel weer beter te voelen. Ik kan terug kijken op 4 waanzinnig mooie maanden, waarin ik nieuwe dingen heb gedaan, ervaringen heb opgedaan en veel heb geleerd. Maar waar ik vooral ontzettend van heb genoten.