Week 1 - 2,5

Naar Zuid-Afrika voor stage, samen met Mirte. Aan de North-West University in Potchefstroom zullen we lessen volgens (die betrekking hebben op Pedagogiek), verder naar ziekenhuizen in Klerksdorp om wat van de (psychiatrische) praktijk te zien.

Eindelijk kan ik een reisverslag plaatsen! In het verhaal hieronder wordt wel duidelijk waarom het zo lang geduurd heeft. Problemen met toegang krijgen tot de computers en het internet.
Mijn weken zijn druk, druk, druk, maar wel lekker druk. Lekker bezig zijn en leuke en interessante dingen doen.
Ik ben vandaag tot dag 18 gekomen en hoop dat ik a.s. donderdag de rest kan schrijven. Het is allemaal niet zo gedetailleerd als ik had gewild (er is per dag veeeeeel meer gebeurd, maar misschien dat ik dat nog es aanpas), maar ik moest gewoon te veel inhalen en heb vandaag nog meer dingen te doen (het is nu trouwens 17.10, een uur later dan in Nederland). Verder is het hier nu zomer, afgelopen zondag 42 graden en gister 36... vreselijk warm dus! Ben al flink verbrand en iets bruiner geworden :)


Dag 1
Vliegen!! Afscheid nemen van de thuisblijvers (voor diegene die erbij waren: bedankt, vond het leuk dat jullie er waren om mij uit te zwaaien!!). Vlogen via Dubai naar Johannesburg. De vlucht naar Dubai was vertraagd, maar dat was niet zo erg. In Dubai moesten we toch nog 5 uur wachten, dus tijd genoeg. Ook de vlucht van Dubai naar Johannesburg was vertraagd (beide vluchten met Emirates, en minstens een half uur). Niet veel bijzonders gedaan, films kijken en wat slapen.

Dag 2
Aangekomen op vliegveld van Johannesburg. We gingen naar een balie, kregen en stempel en mochten door lopen. Wij hadden eigenlijk verwacht dat we een visum moesten aanvragen daar en dat dat ongeveer 60euro zou gaan kosten. Maar niemand wist iets van een visum af. Wij zijn maar doorgelopen, hebben onze koffers van de band gehaald en naar de aankomsthal gelopen. Daar werden we opgewacht door twee docenten van de North-West University, waarvan eentje ons nog les zal geven en ons zal betrekken bij de Strange Situation Procedure (een test om gehechtheid van kinderen te meten). Eenmaal buiten het vliegveld was het heet!! Na een tijdje door kleine bergen en veel groen rijden kwamen we aan in Potchefstroom. We werden naar ons appartement gebracht en mochten daar even een paar uur bijkomen.
Het appartement bestaat uit twee slaapkamers, een badkamer, keuken (met oven, magnetron, waterkoker, broodrooster, koelkast en vriezer) en een balkon. Voor de deur van ons appartement en voor de deur van het complex zit een deur van tralies, voor de veiligheid.
Rond 17.00 werden we opgehaald door Esme. Met deze vrouw hadden wij in Nederland al contact via de mail. Zij zal onze begeleider zijn voor de komende vier maanden. Zij bracht ons naar haar huis, waar we een ‘late lunch’ zouden krijgen. De twee docenten die ons van het vliegveld kwamen halen waren er ook. Het was nog steeds heerlijk warm buiten, dus we aten buiten. Er was vooral veel vlees (werd ons verteld dat Afrikanen veel vlees eten, dus het was maar goed dat we geen vegetarier zijn). Na de lunch begon de lucht erg donker en dreigend te worden, regen en onweer! Dus binnen ons ijsje eten. Later nog even met Esme langs de Spar voor boodschappen, we hadden natuurlijk de volgende dag wel ontbijt en brood nodig. Toiletpapier was ook wel handig.

Dag 3
Naar school voor een introductie. We ontmoette de docenten van wie we les zouden krijgen, maar ook onze 8 andere klasgenootjes (alle 8 meisjes). Zij doen hun Master opleiding Psychologie. Selectie procedure voor deze Master is streng en duurt een week waarin ze heel veel moeten doen. ‘s Middags bracht Esme ons naar de MooiRivier winkelcentrum, waar we (gedwongen) de hele middag doorbrachten. Ze kwam ons eind van de middag weer halen en wij wisten natuurlijk niet hoe we thuis moesten komen. Gelukkig was het winkelcentrum groot en waren er leuke tentjes om wat te eten. Ook een hele voorraad boodschappen ingeslagen. ‘s Avonds begon het weer te onweren en regenen. Rond 19.00 is het hier donker en we liggen meestal rond 20.30 al in bed, omdat de hitte moe maakt en het drukke dagen zijn. We vroeg eruit moeten. En omdat doordat het al een tijdje donker is je ook wel moe wordt. Naast ons appartement ligt een treinspoor waar vaak een goederentrein overheen rijdt. Dit ding rijdt ook ‘s ochtends vroeg en maakt ontzettende herrie. Best wennen om hier doorheen te slapen.

Dag 4
Om 08.00 opgehaald door Annelishe van de International Office (een vrouw die van alles regelt voor internationele studenten), zij ging ons helpen met het maken van onze studentenkaart. De kaart zou na 24uur werken. Om 08.30 begon onze eerste les aan de universiteit. Van Esme, ‘Professioneel gedrag en Ethiek’. Ze gaf de les in Afrikaans en Engels (65/35%). Het duurde ongeveer tot 16.00 uur. Dus het was best lang concentreren op de beide talen. Engels ging OK, maar Afrikaans had wat meer concentratie nodig. Afrikaans is dan wel een kinderlijke versie van Nederlands (zegt men), toch zijn sommige dingen anders en als ze snel praten is het niet te begrijpen. Aan het einde van de middag begon het weer te onweren. We werden door een klasgenootje naar huis gereden. Het regende nu ook pijpestelen en begon zelfs te hagelen. We moesten ongeveer 5 stappen zetten om bij de overkapping van de voordeur te komen vanuit de auto van het klasgenootje, maar we waren doorweekt! Naast ons appartement is er nog eentje. Er waren belgen aangekomen, en zij kwamen naast ons te wonen (Tessa & Shana)!

Dag 5
Weer les van Esme, nog steeds ‘Professioneel gedrag en Ethiek’. Meestal krijg je dezelfde les een paar dagen na elkaar, voor de hele dag. De lessen zijn hier veel interactiever dan in Nederland. Het eist inzet en participatie van je. Vaak worden vragen gesteld, je moet meedenken, rollenspellen worden dikwijls gedaan... het zijn echt meer workshops (zoals een van de docenten de lessen noemt). We hadden lunchpauze van een uur. Met een paar klasgenootjes naar een sushibar.
De campus is groot, er zijn gebouwen voor elke studierichting en om de campus heen fietsen (zoals we later achterkwamen) duurt ongeveer een half uur, en het is omringd door muren. Om erin en eruit te geraken moet je door poortjes die alleen werken door je studentenkaart langs een apparaatje te halen. Als je de campus uitloopt, kom je op een plek genaamd de Bult. Daar zijn verschillende winkels, restaurants, postkantoors, van alles. ‘s Middags (we waren vandaag iets eerder klaar) gingen we op zoek naar het zwembad dat ergens op de campus zou zijn. En die hadden we gevonden! ‘s Avonds kwamen de Belgen op de thee, erg gezellige meiden. Van Esme hadden we nu ook mountainbikes gekregen, zodat we zelf naar school konden fietsen. Ons appartement in op de campus en het is ongeveer 10 minuten fietsen naar het psychologie gebouw.

Dag 6
We werden ‘ s ochtends door Esme opgehaald. Zij bracht ons naar het Tshepong ziekenhuis in Klerksdorp (ongeveer een uur rijden vanaf Potchefstroom). Daar zullen we begeleidt worden door Zillen Roos, het hoofd van de Psychiatrie afdeling. We hadden ons nog niet voorgesteld of we moesten al mee komen omdat er interessante patienten te zien waren.
We kwamen in een kamer terecht met een tafel in U vorm. Aan deze tafel zaten de psychiaters, stagiares, dokters en nog wat andere mensen. We mochten er gewoon bij zitten. Toen kwamen er omstebeurt patienten binnen. Er werd hen (en soms ook hun familie) wat vragen gesteld en dan werd er bepaald of ze medicatie zouden krijgen, of ze uit het ziekenhuis werden ontslagen (het is een gesloten afdeling) of dat ze werden doorgestuurd naar het Witrand ziekenhuis waar ze betere psychiatrische zorg hadden (dus voor de ergere patienten). De mensen aan de U-vormige tafel praatte door elkaar en als hun mobiel afging (die niet op trillen stond) namen ze gewoon op en liepen niet eens naar buiten om te telefoneren, maar deden dat gewoon daar waar ze zaten.
Er was een 16-jarig meisje. Esme interviewde haar (ze had het meisje nog niet eerder gezien) en had na afloop (toen het meisje en familie de deur uit waren) een verklaring voor het probleem, namelijk dat haar stiefbroer haar seksueel had misbruikt. 2 weken later bleek dat dit inderdaad het geval was.
Daarna kregen we van Zillen nog een rondleiding door het ziekenhuis; o.a. de AIDS afdeling en de verkrachtingen afdeling gezien. Er is ook een groot TBC afdeling, maar daar gingen we voor onze veiligheid niet heen. Esme haalde ons om 12.00 weer op en bracht ons naar een autohuurder. Want wij moesten vanaf de volgende dag zelf met een auto naar het ziekenhuis rijden. Ze zeiden dat ze geen auto meer beschikbaar hadden voor de volgende dag. Ook bleek dat we een creditcard nodig hadden voor het huren van een auto en mijn creditcard was niet een goede. Mirte had er een van haar vader, maar die was nog niet geactiveerd dus we konden voor de volgende week geen auto huren (want dan zouden we weer naar het ziekenhuis moeten).
De rest van de dag nog even in het zwembad liggen. Daarna gingen we boodschappen doen, kwamen we bij de kassa en realiseerde we ons allebei dat we geen geld bij ons hadden.

Dag 7
Aangezien er geen auto meer te huren was, hadden we een dagje vrij. Maar er was genoeg te doen, want we moesten nog toegang tot de bibliotheek regelen (er zijn poortjes, waarvoor je weer je studentenkaart voor een apparaatje moet halen om binnen te komen), toegang tot de computers in de bibliotheek, toegang tot internet (op bibliotheek computers, maar ook eigen computers – helaas past de stekker van mijn laptop niet in mijn wereldstekker, dus daar had ik niks aan). In de bibliotheek moesten we een wachtwoord aanmaken in de kelder. Daarna hadden we brieven nodig van de International Office en van Esme dat wij buitenlandse studenten waren en dat we de diensten van de bibliotheek wilde gebruiken. De bibliotecaresse kwam erachter dat de achternaam op mijn studentenkaart verkeerd gespeld was (Bekker) en dus moest ik die ook laten vernieuwen. Dus uiteindelijk een nieuwe studentenkaart geregeld en de twee brieven. Weer terug gegaan naar de bibliotheek, formulier ingevuld en toen was het goed. Binnen 24uur zouden we toegang hebben tot de bibliotheek en de leendienst. Om de internet van de computers te gebruiken, en het draadloos internet van de campus moesten we naar een ander gebouw (F20). Een half uur in de rij gestaan en toen moesten we een nieuw wachtwoord aanmaken dan die we al aangemaakt hadden in de kelder. Daarna moest ik weer een halfuur wachten tot dat wachtwoord het zou doen en terug komen om het draadloos internet op mijn mobiel te krijgen. Uiteindelijk na een uur deed dat internet het nog steeds niet. Mirte had haar laptop daar ingeleverd, omdat ze een software moesten instaleren waardoor het internet op haar laptop zou werken. Dat zou ongeveer 5 werkdagen duren.
Na een hele ochtend en deel van de middag van hot naar her te hebben gelopen en van alles moeten regelen, even afkoelen in het zwembad. ‘s Avonds waren we uitgenodigd om bij de Belgen te eten, hutspot (of zoals zij het noemen: ‘stoep’).

Dag 8
Even langs de bibliotheek om te kijken of onze pasjes al waren geactiveerd, dat bleek niet het geval.
‘s Middags met onze mountainbikes door Potchefstroom fietsen. Bij een parkje gestopt en wat rondgelopen en lunch gehad.
‘s Avonds was het onze beurt om voor de Belgen te koken. Daarna wat kaartspelletjes gedaan.

Dag 9
Lekker lui dagje. Het was niet te warm buiten, dus was het in ons appartement ook niet overdreven heet. We hebben het appartement even goed schoongemaakt en verder lekker lui boekje lezen. Aan het eind van de middag met de Belgen naar een Baptisten Kerk gegaan (op de campus). De Belgen wilde namelijk naar zo’n kerk waar ze de hele tijd ‘Halleluja’ zingen (ze bedoelde een zwarte kerk, maar hier in Potchefstroom wonen vooral blanken). Daarna op de Bult naar een restaurantje en lekker gegeten. ‘s Avonds ook nog een filmpje samen gekeken.

Dag 10
‘s Ochtends informatie over de case studies gekregen van Esme. We gaan er twee bij haar schrijven en eentje in het ziekenhuis. Deze studies moet ik voor school (in Nederland) schrijven als onderdeel van de stage.
Een rondleiding door de bibliotheek gekregen. We hadden nog steeds geen toegang tot de bibliotheek, noch tot de computers in de bibliotheek. Dus nog meer regelen. Het zou morgen komen.

Dag 11
Weer les van Esme, weer ‘Professioneel gedrag en Ethiek’. Weer naar de bibliotheek en naar het F20 gebouw om onze toegang tot de computers en tot internet te regelen. Het zou ‘morgen’ waarschijnlijk goed zijn. Ook hadden we nog steeds geen auto kunnen regelen, i.v.m. het niet hebben van werkende creditcard. Dit hadden we Esme verteld en die had kunnen regelen dat we een auto van de universiteit konden huren. Dus daar ook van alles voor moeten regelen.

Dag 12
Naar Tshepong ziekenhuis. We moesten de weg zelf zoeken, ook al waren we nog maar 1 keer geweest, een paar dagen geleden. Maar we reden in 1 keer goed. Zo’n moeilijke weg is het niet. Het zijn een paar bochten, dan een hele lange snelweg en dan weer een paar bochten.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen (prima op tijd) kregen we te horen dat Zillen en zijn twee andere stagiares weg waren, naar een ander ziekenhuis 80km verderop. We kregen wat filmpjes te zien over een Trauma Focused Therapy (voor mishandelde kinderen). We zaten in het kantoor van Zillen te kijken en er kwamen een paar mensen aankloppen en die stelden ook gewoon vragen aan ons. We hadden zelfs zelf een sessie kunnen doen met een van die patienten, maar dat leek ons toch niet zo ethisch. Na 3 uur kwamen ze eindelijk terug. Ik mocht bij een van de stagiares inzitten terwijl zij een paar mensen sprak die een poging tot zelfmoord hadden ondernomen.
De terugweg mocht ik rijden! Even wennen, want pas een maand geleden afgereden en daarna niet meer gereden. En in Afrika rijden ze ook nog eens links! En de dingetjes voor het knipperlicht en de ruitenwisser zitten ook nog eens omgedraaid, en het stuur zit aan de rechterkant. Op de weg van en naar het Tshepong ziekenhuis zit een winkel ‘Fruit & Veg’ , waar ze lekker en goede groenten en andere dingen hebben. Dus even wat boodschappen gehaald.
‘s Avonds weer bij de Belgen eten, vissticks en aardappelpuree.

Dag 13
Weer naar Tshepong, inzitten bij psychiater Sharon en een dokter. Er was een jongen die pijn in zijn buik leek te hebben en die hevig lag te schokken. Hij viel in de wachtkamer (na de sessie) op de grond, maar de professionals gingen niet naar hem toe. Later vertelde ze dat hij aan een stoornis lijdt waardoor hij zo schokt en pijn heeft, Conversion Disorder. De patient ervaart pijn, maar deze pijn is (on)bewust en heeft meestal een psychologische oorzaak. Er zijn talloze medische onderzoeken al gedaan bij hem, maar er kwam niks ernstigs uit. Ze besloten hem een placebo injectie te geven. Waarschijnlijk wilde hij zijn ouders laten weten dat hij behekst was, zodat hij niet naar school moest. Want het ging niet goed met hem op school, slechte resultaten. Hij zat op een normale school, maar volgens de psychiater moest hij gewoon op een speciale school geplaatst worden. Dat was helaas misschien niet meer nodig. Hij was al 17, en in Afrika kun je na je 17e niet meer op een speciale school geplaatst worden.
‘s avonds in het donker naar het zwembad (er was daar wel licht). Het water was nog lekker warm en er vlogen wat vleermuisjes.

Dag 14
Weer naar Tshepong. Dezelfde jongen van de vorige dag gezien, die met de Conversion Disorder. De placebo leek te hebben geholpen, want hij schokte niet meer.
Daarna werden we door Marlize opgehaald. Zij werkt in Klerksdorp ziekenhuis, als psycholoog/psychiater. Maar zij ziet vooral veel kinderen, omdat het Klerksdorp ziekenhuis meer gecentreerd is op kinderen. Dat was dus meer ons ‘cup of tea’, om sessies met kinderen bij te wonen. We kregen een stuk of 9 kinderen te zien die in een lopende band tempo bij Marlize kwamen. Sommige waren de deur nog niet uit, of de volgende zat al op de stoel. Marlize vertelde dat ze de enige psycholoog in dat ziekenhuis was en dat ze dus niet veel tijd had om patienten te zien.
De patienten maken hier (net als in Tshepong) een afspraak voor een bepaalde dag, niet voor een bepaalde tijd. Voor de meeste (zwarte) Afrikanen is tijd namelijk relatief. 09.00 betekend meestal 09.15 of zelfs 10.00, of nog later. Maar hiervan merken we op school ook genoeg. Zoals met de toegang tot de bibliotheek, het gebruikt van de computers etc. Alles komt ‘morgen’ of duurt 24uur voor het geactiveerd wordt. Alles kost tijd, terwijl in Nederland zoiets waarschijnlijk zo geregeld is. Daarom schrijf ik dit ook pas nu, nu we eindelijk toegang hebben tot internet en de computers in de bibliotheek (hoewel ik nog steeds geen toegang heb met mijn mobiel tot het draadloos internet).
‘s Middags terug naar de universiteit om een auto te regelen voor de volgende week.
‘s Avonds was het weer ontzettend aan het onweren, droge onweer. Ik had de trap naar het dak van ons appartementencomplex ontdekt en dus zaten we op het dak van ons complex naar de bliksem te kijken. Echt super mooi! Sommige besloegen gewoon de hele hemel.

Dag 15
Met Esme naar een Game Reserve, Faan Meintjies. Dit wildpark was opgericht door een man die zijn hele leven al een jager was en het leuk vond diertjes door te schieten. Maar op een dag schoot hij een ree (een bambi) en deze slaakte een kreet die leek op het geluid van een mensenbaby. Vanaf dat moment ging de meneer zich inzetten voor de bescherming en behoudt van dieren. Hij plantte door het hele land parken en bracht er dieren onder. Esme reed ons door het park. We zagen veel reeen en bokken, wilde beesten (dat is de Afrikaanse naam van het dier, maar weet niet Nederlandse naam noch Engelse naam), zebra’s, giraffen (die op 10meter afstand van ons gingen drinken), vogels (een flap, zwarte vogel met lange staart waardoor hij totaal niet goed kan vliegen), vlindertjes, neushoorns (er lagen er twee tegen elkaar aan onder een boom). Esme had een picknick voor ons geregeld, heerlijke pastasalade, stukjes kip en fruit. Daarna gingen we naar een Lion’s Farm. Hier waren leeuwen, hyena’s, varkens, schapen en cheetahs. Het idee was om daar kleine baby leeuwtjes te aaien, maar helaas waren ze of te oud of nog bij hun moeder en dan was het niet goed om ze te aaien. Maar we mochten we een volwassen cheetah door een hek aaien.

Dag 16
Andere internationele studenten ontmoet. Paar Nederlanders, nog meer Belgen en een Duitser. Met hun gingen we naar een Park. Daar stond om de zoveel meter een barbeque. In Zuid-Afrika houden ze ervan om te “Braaien”, de meeste Afrikanen hebben minstens een “Braai” per weekend. Dit is dus een soort barbeque, maar dan vooral heel veel vlees eten.
‘s Avonds nog meer regen en onweer.

Dag 17
Weer naar Tshepong. De jongen met de Conversion Disorder leek helemaal beter en mocht naar huis. Sharon, de psychiater zou proberen te regelen hem op een andere school te plaatsen, waar hij met zijn handen kon werken. Daar leek hij wel heel blij mee te zijn.
Ook nog een keer ingezeten met een van de stagiares bij de zelfmoordpogingen (blijkbaar komen er elke middag wel 2 a 5 mensen daar die een poging hebben ondernomen). Het waren vandaag twee mensen, maar hun redenen waarom ze de poging hadden ondernomen waren nogal zwak (beschuldiging van geld stelen en het uitgaan van relatie), maar helaas is dat hier heel gewoonlijk. Later kwam er nog een jongen met zijn moeder langs, hij leed aan enuresis (bedplassen). Er was niet echt een reden of aanleiding voor te vinden. Maar soms ontstaat het door seksueel misbruik. Het was erg interessant om te zien hoe de vraag naar seksueel misbruik heel subtiel gesteld werd aan zowel de moeder als het kind zelf.
‘s Middags mocht ik bij Esme inzitten, ik kreeg mijn eerste kindje voor de case study te zien. Erg interessant en leerzaam om te zien hoe zij zo’n sessie opbouwt en aanpakt.
‘s Avonds nog voor de Belgen koken, gehaktballen met koriander, tomatensaus en couscous.