week 2,5-3,5

Wat informatie vooraf:
Omdat ik dit niet duidelijk voor vertrek heb verteld (hoewel het voor mij ook niet helemaal duidelijk was hoe en wat, maar dat maakte me niet zo uit :D). Deze stage bestaat dus uit:
1. Inzitten bij onze begeleider Esme van Rensburg. Kijken hoe zij met kinderen werkt. Ik krijg twee kinderen waar ik een case study over moet schrijven voor de universiteit in Nederland;
2. Observeren en inzitten bij twee ziekenhuizen. Het eerste ziekenhuis is Tshepong in Klerksdorp. Hier is een psychiatrische afdeling waar we de evaluaties van volwassen patienten bijwonen. Het tweede ziekenhuis is Klerksdorp Hospital, ook in Klerksdorp. Dit ziekenhuis is vooral gericht op kinderen. Hier mogen we inzitten bij de sessies van Marlize. Zij is psycholoog/psychiater en ziet dus vooral veel kinderen. In beide ziekenhuizen wordt vooral medicatie voorgeschreven (en vooral in Tshepong), wat niet echt met onze opleiding te maken heeft. Maar desondanks is het interessant om de verschillende problematiek die de patienten hebben te zien (van depressie tot persoonlijkheidsstoornissen en psychoses, autisme of CP). Hoewel in Klerksdorp Hospital bij Malize de kinderen niet altijd medicatie krijgen, maar ook soort therapie. Elke keer als we naar de ziekenhuizen gaan, hebben we een auto nodig die we huren via de universiteit of die de universiteit voor ons huurt bij een onafhankelijk huurbedrijf. Ook moet ik 1 case study bij een van de ziekenhuizen schrijven;
3. het volgen van lessen aan de North-West University (deze lessen hebben connectie met pedagogiek);
4. Dingen doen die voor ons interessant en leerzaam kunnen zijn, zoals bijvoorbeeld een keer de ‘stranger’ zijn in de ‘Strange Situation Procedure’;
5. Er is in mei een 2-weekse treinreis. De trein rijdt langs landelijke en arme gebieden van het land en zal op bepaalde punten stoppen. De masterstudenten moeten hier aan mee doen. Zij moeten alle mensen van die gebieden die zich bij de trein aanmelden met problemen of vragen helpen, gratis. Deze trein rijdt elk schooljaar en is een soort praktisch onderdeel voor de masterstudenten. Er wordt nog gekeken of wij – de twee Nederlanders – ook mee mogen.
6. Genieten van het land! Genoeg vrije tijd in het weekend en straks van 21 maart tot 8 april een grote vakantie om van alles te zien. We hebben met de Belgen al afgesproken een auto te huren en naar Kaapstad te rijden en ondertussen te stoppen op de Tuinroute (een mooie route in het zuidelijke puntje van Zuid-Afrika) tijdens deze lange vakantie;

Dag 18
‘s Ochtends les. In de ‘theepauze’ weer regelen voor onze toegang tot bibliotheek en computers, dus naar de bibliotheek, International Office en het F20 gebouw. De mensen van het F20 gebouw (de IT-specialisten) zouden ernaar kijken en ‘s middags bellen hoe ver ze waren. Dat belletje kwam; het zou morgen goed komen. Verder ‘s middags aan huiswerk en case study gewerkt.

Dag 19
Vandaag naar Klerksdorp Hospital. We kregen er eerst een rondleiding van Marlize en toen mochten we bij haar sessies inzitten. We zagen een autistisch jongetje en een jongen met hersenbeschadigingen waardoor hij in een rolstoel was belandt. Verder kwam er ook een volwassen vrouw met bipolaire depressie. Tijdens de rondleiding waren we langs de Occupational Therapist (soort fysio) gekomen. We mochten wel bij hen langskomen en kijken hoe zij werken. Daar gingen we na de sessies met Marlize weer naartoe, om te kijken. Dat was misschien maar goed ook. De vrouw wist namelijk niet zo goed wat ze met een van haar clientjes aan moest. Ze dacht dat het meisje misschien autistisch was. Dus wij mochten erbij zitten en observeren. Misschien dat wij wisten wat het kindje had. In haar gedrag leek ze op het jongetje van die ochtendsessie met autistisch jongen. Verder maakte ze geen oogcontact, was totaal niet geinteresseerd in haar omgeving, etc. Alle typische autistische kenmerken had het kind wel. Bij Klerksdorp Hospital waren we ongeveer rond lunchtijd klaar. Dus we besloten ‘s middags nog even door te rijden naar Tshepong (is ongeveer 15 minuten rijden vanaf Klerksdorp Hospital) en hebben we daar nog een paar patienten gezien (waaronder een vrouw met dementie).

Dag 20
Vandaag weer les: Family Therapy van Chris Venter. Een raar mannetje. Hij maakte hele vieze grapjes en praat eigenlijk 80% van de tijd over zichzelf. Maar desondanks was de les wel interessant.
We gingen ook nog even kijken of we nu eindelijk toegang tot de computers in de bibliotheek hadden, want dat hadden we niet meer gecheckt nadat ik het telefoontje ontvangen had. En wat bleek: het werkte nog steeds niet! Dus wij weer naar het F20 gebouw. Daar zeiden ze dat het allemaal in orde was. ‘s Middags probeerde we voor de lol weer eens in te loggen, en het werkte! Na 2,5 weken eindelijk toegang tot de computers. I guess that’s Africa.
‘s Avonds weer bij de Belgen eten, we kregen ‘doperpten’. Als ik straks in juni thuiskom, heb ik geen woord Afrikaans geleerd, maar praat ik Belgisch!

Dag 21
Weer Family Therapy. Meneer Venter ging ons zijn manier van gezinstherapie geven laten zien. Hij gebruikt er altijd poppen voor, een uiltje (als vader), gummen (als kinderen), een dinosaurus, Tasmanian Devil (van Looney Tunes) en nog meer gekke dingen. En dan laat hij de client(en) hun verhaal vertellen terwijl hij het uitspeelt. Het is een interessante manier van werken: de client kan zich distansieren en vanaf een objectief oogpunt naar de situatie kijken.
Na de les met een groepje klasgenoten naar ‘River Cafe’, waar je cocktails en eten kan krijgen. Daar hebben we wat gedronken om de week af te sluiten. Toevallig hadden we met Esme, Ruan (een van de docenten die ons de eerste dag had opgehaald) en het hoofd Psychologie Mnr Temane ook afgesproken in River Cafe. De klasgenootjes gingen rond 17.00 weer naar huis en toen kwam de volgende groep om met ons ‘sundowners’ te doen. Dat houdt in: gezellig met z’n alle wat drinken terwijl de zon ondergaat (die gaat hier namelijk al vroeg onder).

Dag 22
‘s Ochtends weer naar Esme, inzitten bij een sessie voor de tweede case study. Beide kinderen voor mijn case studies zijn jongens, 10 en 11 jaar en ze komen allebei van dezelfde school. Esme deed een IQ test met deze jongen (de 11-jarige) en hij bleek het niveau van een 16-jarige aan te kunnen. Toch had hij niet hele goede cijfers en een groep moeten overdoen. ‘s Middags niet heel veel gedaan, even aan de case study gewerkt en wat lui geweest. Het was zaterdag, dus even tot rust komen!
‘s Avonds uit eten bij de ‘Beef Boys’ met de Belgen, spareribs!!! De beste die ik ooit heb geproefd.

Dag 23
‘s Avonds hadden we met Esme afgesproken voor een ‘working coffee’: afgesproken in een restaurantje om de case studies te bespreken. Dus ‘s ochtends nog wat eraan gewerkt, wat vragen geformuleerd. Daarna zijn we gaan zwemmen. Het was ongeveer 42 graden, dus zwemmen was wel even lekker. Ik had me – denk ik – goed ingesmeerd met zonnebrandcreme (factor 50!), maar helaas zwaar verbrand. Op een gegeven moment kwam er een hele grote groep jongens het zwembad in (een heuse invasie), sprongen het zwembad in, speelde waterpolo voor 10 minuten, klommen de kant weer op, gingen in een rij staan en begonnen te zingen. Daarna waren ze weer net zo snel weg als dat ze gekomen waren. ‘s Avonds dus met Esme de eerste case study bespreken (voor de tweede had ze geen tijd). Ze vertelde ons wat ze allemaal had opgeschreven (al haar notities waren in een bijna onlees handschrift en Afrikaans, hoewel het Afrikaans nog best goed te lezen is) en ze vertelde over haar eigen intepretaties van wat zij bij het kind gezien had en hoe ze alle informatie die ze had gekregen interpreteerde.
Toen we terug in ons appartement waren, besloten om onze bedden buiten op het balkon te zetten. Het was de hele dag vreselijk warm geweest, dus het appartement was ook warm (we hebben geen airco) en het was buiten wel erg lekker. De Belgen deden ook mee. Ons balkon zit aan elkaar, met een hekje ertussen. Dus we hebben met z’n vieren buiten geslapen. Het was heerlijk! En dan ‘s ochtends wakker worden met de zon in je gezicht en een licht briesje.

Dag 24
Weekend voorbij, weer naar school. De laatste keer Family Therapie. Mnr Venter liet ons vandaag ons eigen familie tekenen en daar woorden voor elk familielid bijschrijven. ‘s Middags mocht iemand – als ze dat wilde – haar gezinstekening door de docent laten analyseren en liet hij zien hoe hij therapie gaf aan de hand van die tekening. De oudste vrouw van de klas (51) gaf zich vrijwillig op. De rest van de klas is trouwens 20-30 jaar.
Er was een beetje chaos op school, want er was geen water meer. Alle toiletten zaten vol met papier en ‘boodschappen’. Het rook ook best wel niet zo fris. Blijkbaar zou heel Potchefstroom 2 dagen geen water hebben (ivm een gebroken pijp ofzoiets, de reden ervoor was niet echt bekend). Gelukkig toen we in ons appartement kwamen hadden we nog wel water. Twee emmers water gevuld, om de WC door te trekken mocht het toch nog gebeuren dat we zonder water te kwamen zitten.
‘s Avonds even snel een magnetron maaltje gegeten, want er was een rugbywedstrijd (het team van school tegen een andere school) en het leek ons wel leuk om heen te gaan. De Belgen gingen ook mee. Het was een gezellig sfeer. De tribunes zaten helemaal vol. Er stonden kleine kinderen onderaan met dozen repen die ze de tribune ingooide. Er was veel gezang en geschreeuw (natuurlijk deden we ook mee, om het schoolteam aan te moedigen). Eenmaal weer thuis nog een glaasje rode wijn gedronken en een mango gegeten, daarna lekker slapen!

Dag 25
We zouden de hele dag les hebben van Esme. ‘s Ochtends deden we 3 rollenspellen, ik mocht een selectief mutistisch kind spelen in het laatste rollenspel, tot ergenis van mijn klasgenootje die de therapeut moest spelen. Die raakte nogal gefrustreerd, omdat ik niets wilde zeggen en alleen maar naar de grond keek. Selectief mutisme = kinderen die niks zeggen tegen mensen buiten hun familie/directe omgeving. Dus dat ze thuis wel praten, maar als ze een stap buiten de deur zetten niks meer zeggen. Knikken, gebaren en tekenen doen ze meestal wel. Na het rollenspel liet Esme zien hoe zij een selectief mutistisch kind aanpakt (ik moest nog steeds het kind spelen en uiteindelijk was ik een ballon aan het overgooien met Esme). Om 12.00 was de les nogal abrupt klaar. Terwijl eigenlijk de hele klas dacht dat het nog langer zou duren. Dus van schrik zijn we wat gaan drinken in de bibliotheekscafe. Daarna een hele middag vrij, en nu eindelijk ook toegang tot de computers, dus de rest van de middag mijn vorige blog geschreven.
De volgende dag zouden we weer naar Klerksdorp Hospital moeten rijden, dus hadden we via de universiteit weer een auto geregeld. Maar deze keer kregen we geen auto van de universiteit, maar hadden zij iets geregeld met een autoverhuur bedrijfje (Budgetcar. Als we een auto van de universiteit tot onze beschikking kregen, konden we die praktisch naast ons appartement ophalen. De Budgetcar lag op een half uur fietsen van ons appartement. En aangezien we geen idee hadden hoe we daar kwamen, gingen we ‘s middags erheen fietsen. Het was naast het grote Mooi Rivier winkelcentrum en dat kwam mooi uit want we moesten ook nog boodschappen doen. Het was een lange, maar gelukkig niet al te moeilijke weg naar de Budgetcar. We gingen dus ook nog wat boodschappen doen. We kwamen 18.45 bij de winkel aan en om 19.00 zou het sluiten. Maar wij winkelde gewoon door, en kwamen rond 19.30 bij de kassa. Bleek er niemand meer te zitten en merkten we ook dat er geen andere winkelende mensen meer in de winkel waren. Er stonden nog wel wat bewakers, die een cassiere riepen. Die kwamen met een geldlaatje aanlopen en rekende onze boodschappen af. Heel raar, want er was geen geluid dat ze gingen sluiten, was ook niet omgeroepen en er was zelfs niemand langsgekomen om ons even de winkel uit te jagen. Toen moesten we nog terug fietsen en het was al donker. We hadden geen licht op ons fiets en het is niet zo dat er van die mooie rode fietspaden liggen, afgezonderd van de grote weg. We moesten over dezelfde grote weg als alle auto’s en vrachtwagens fietsen. Dat was nog wel spannend!

Dag 26
Weer naar de Budgetcar fietsen en onze auto ophalen. Het was een goudkleurige, dikke bak! Een Toyota Corolla (ofzoiets), hij zag er in ieder geval erg duur uit. We merkten wel meteen dat we in een duurdere auto reden. Er kwamen meer mensen die dingen verkopen op ons af. Zij staan meestal bij stoplichten, zodat als het rood is ze alle auto’s afgaan om hun waar te laten zien. De autootjes van de universiteit waren klein en wit en daar kwamen die verkopers vaak niet eens op af. Deze auto was een ware verkopersmagneet!
Het was weer woensdag en we mochten weer naar Klerksdorp Hospital. We waren expres te vroeg, zodat we ‘s ochtends nog even langs de Occupational Therapist konden, misschien dat ze weer interessante kinderen had met problemen als autisme of iets anders. Er was een kindje met CP (Cerebrale Parese). Vrolijke kinderen zijn dat, ze kunnen alleen hun ledematen niet zo goed bewegen, alles is stijf en staat onder flinke spanning. En omdat ze niks kunnen bewegen, groeien hun spieren ook niet, waardoor ze nog minder kunnen bewegen. De therapisten doen 45 minuten lang wat bewegingsoefeningen met de kinderen. Toen naar Marlize, er kwamen vandaag maar 2 clienten opdagen. Een kind met zijn moeder, met flinke problemen! Het leek Marlize wel een interessante voor onze case study (we moeten er ook eentje bij een van de ziekenhuizen schrijven). En het leek mij ook een zeer interessante case. Het kind (jongen) is 9, zijn moeder heeft genoeg eigen probleem en stoot het kind af (negeert hem, zegt dat ze van hem af wil waar hij bij is, etc. Vreselijke emotionele verwaarlozing. Zijn vader zit in de gevangenis, een fijne vent, en die heeft de jongen ook al in de steek gelaten). Daarna kwam er nog een meisje van 27 met depressie, de dosis van haar pillen werd verhoogd en toen kon ze weer gaan. Daarna met Marlize naar de Dialyse patienten (nierpatienten) gegaan. Sommige patienten wonen in een landelijk gebied en hebben de middelen niet om 4 keer per week voor 2 uur naar het ziekenhuis te komen voor hun dialyse. Deze mensen krijgen een apparaat thuis waardoor ze de behandeling thuis kunnen ondergaan. Dus Marlize moet ze evalueren; uitzoeken of ze snappen wat de behandeling inhoudt en of zij in staat zijn dat zelf thuis te kunnen doen.
Na de lunch naar Tshepong hospital gereden. De vorige keren werd onze kofferbak bij het binnengaan en verlaten van de gate van het ziekenhuis. Deze keer werd het niet gecheckt bij binnenkomst (komt dat misschien ook doordat we in zo’n goude, grote auto rijden? Of hadden ze gewoon geen zin om te controleren?). We kregen van de psychiaters daar informatie over de patienten die wij de afgelopen weken hadden gezien en over wat er nog meer gebeurd was. Daarna gingen we met een van de stagiares naar de ‘Burns ward’, de afdeling waar alle slachtoffers met brandwonden liggen. Er was een blank jongetje, die er al was voor wij in begin februari daar aankwamen. Hij heeft een geestelijk gehandicapte moeder die niet voor hem kan zorgen. Ze snapt niet dat een kind niet moet spelen bij een tafel waar hete water opstaat. Hij was al een keer eerder bij de afdeling geweest. Nu gingen ze stappen ondernemen om het kind onder te brengen bij een pleeggezin. Er waren nog wat andere kinderen, de meeste lagen te slapen. Ik speelde wat met het enige wakkere jongetje (zwart). Hij deed mij na, en als ik gekke geluiden maakte deed hij dat ook. Later hoorde ik van de stagiare dat het jongetje eigenlijk al beter was en naar huis was gestuurd. Maar toen ze daar bij zijn huis waren aangekomen, bleek dat zijn moeder vertrokken was. Vader was niet bekend. Dus werd hij weer mee terug naar het ziekenhuis genomen. Niemand weet waar zijn moeder naartoe gegaan is.
Er lag ook een volwassen man, die zijn eigen huis met vrouw en kinderen en zichzelf had afgebrand. Zijn kinderen lagen in andere ziekenhuizen, hij was voor 26% verbrand en had het ook overleefd. Zijn vrouw was echter overleden en hij werd dus aangeklaagd voor moord. Dus als hij eenmaal gezond is en het ziekenhuis uit mag, zal hij de gevangenis ingaan. Hij kreeg dit nieuws de vorige dag te horen en had sindsdien niks meer gegeten of gedronken. Hij wilde ook dood.
Er lag nog een volwassen man, maar hij was niet helemaal helder. Hij praatte over van alles en nog wat en vooral veel onzin. Hij was wel een vrolijke man en het was dan ook best grappig om te luisteren wat hij allemaal voor onzin te vertellen had.
‘s Avonds hadden we een Braai. Een van de andere internationale studenten was jarig en vierde dat met een braai. We moesten alleen wel zelf vlees en wat drinken mee nemen. Het was wel erg gezellig.